Και αυτές θα τις συνηθίσουμε;

Αυτοκτονίες – δολοφονίες! Πόσοι στα Χανιά; Πόσο χρόνων αυτοί στο Αγρίνιο; Στο κέντρο της Αθήνας, 30 χρόνων απολυμένος πήδηξε στο κενό. Συνταξιούχος με την έξωση σε ένα μήνα καθυστέρηση ενοικίων, σύμφωνα με τον νέο νόμο, πήδηξε απ το σπίτι που τον έδιωχνε στο κενό. Ένας προτίμησε την Ακρόπολη. Κάποιοι προτίμησαν να απαγχονιστούν.

Θυμάστε όλοι το περίστροφο στον κρόταφο στη πλατεία Συντάγματος. Πολιτεία και όπλο στο κεφάλι, ξανά για τον συνταξιούχο στρατιωτικό. Ο 45 χρόνος δικηγόρος που και αυτός κάνει το άλμα στο τίποτα. Ονόματα. Λεπτομέρειες. Τρόποι αυτοκτονίας. Σημειώματα. Ζωές. Άνθρωποι. Στραγγαλισμένα όνειρα και ακρωτηριασμένες προσδοκίες. Κολοβωμένες μέρες. Πληγές. Αναξιοπρέπεια. Φόβος. Χαμηλωμένα μάτια. Ντροπή. Ήττα.

Απαξία μιας κοινωνίας του «έχεις» και «δείχνεις». Απελπισία. Σπασμένες στιγμές. Γυάλινες βεβαιότητες. Τι να σκέφτονται κοιτώντας στα μάτια το κενό; Γιατί τα χαμόγελα, οι έρωτες, τα αγγίγματα, οι στιγμούλες ξέγνοιασιάς δεν τους κρατάνε γατζωμένους πάνω στα μπαλκόνια; Γιατί τόσο κενό; Τόσες αυτοχειρίες, ουρανός σκαμμένος από σώματα; 2.600 λέει οι αυτοκτονίες. Κάθε μέρα πια και μια. Στην αρχή ήταν θέμα συζήτησης και υπήρχαν αφιερώματα στις ειδήσεις. Οι πολιτικοί έκαναν πως δεν ακούνε. Κάποιοι είπαν πως φταίνε τα ψυχολογικά η τα αδηφάγα παιδιά τους που ζητούσαν λεφτά. Η αλήθεια παραμένει μαύρη σαν 8η πληγή του Φαραώ.

Πηδάμε στο κενό. Και σιγά σιγά το συνηθίζουμε κι αυτό. Και παύει να ναι είδηση. «Αυτοκτόνησε για οικονομικούς λόγους»... μόνο που για μεγάλο διάστημα πριν περπατούσε και ζούσε, ήδη, δολοφονημένος. Τώρα απλά πήδηξε ή τράβηξε σκανδάλη. Η σιωπή είναι απόκρυψη και υπόθαλψη δολοφονών...