Θρήνος,πένθος, αισιοδοξία και "μη βιώσιμη" τρέλα

Πόσες φορές είδες εσύ η άκουσες κάτι αυτές τις βγαλμένες από θρίλερ μέρες και είπες "δεν είναι της παρούσης"; Για να μη πω το γνωστό ρητό του θυμόσοφου λαού "εδώ ο Κόσμος καίγεται (κυριολεκτικά) και..." Θα πιαστώ όμως από το "δεν είναι της παρούσης" γιατί είναι πιο δόκιμο... και θέλω να προβληματιστούμε για ένα μόνο λεπτό όλοι μαζί για το εξής: Οι ψυχίατροι λένε, ότι σε έναν άνθρωπο που δεν διακρίνεις κανένα είδος συναισθήματος (χαρά, λύπη κτλ) είναι πολλές οι πιθανότητες να πάσχει από μια ψυχική νόσο. Να πω στο σημείο αυτό, ότι ανήκω στην κατηγορία όσων είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι με ό,τι αφορά τις πνευματικές ασθένειες και γενικά θεωρώ ότι είναι ένα πολύ σημαντικό και λεπτό θέμα, ειδικά στις μέρες μας. Υπάρχει, λοιπόν, αυτή η ομάδα ανθρώπων και υπάρχει και μια άλλη, που είναι απολύτως καλά ΑΛΛΑ είναι εντελώς στον «κόσμο» της. Θέλω την προσοχή σας στο σημείο αυτό, διότι δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να μπερδέψετε αυτές τις δυο κατηγορίες. Την δεύτερη κατηγορία την συνάντησα αρκετά τις τελευταίες δυο μέρες, ειδικά μέσα στα social media. Με αφορμή την τραγωδία με τις πυρκαγιές και τον άδικο (πραγματικά άδικο) θάνατο τόσων ψυχών, παρατήρησα δυστυχώς εικόνες παραπληροφόρησης (φωτογραφίες με θύματα από φωτιές άλλων χωρών και άλλων ετών) τυποποιημένα copy paste κείμενα συλλυπητηρίων κ.α. Δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο και για αυτό ζήτησα και από εσάς να ασχοληθείτε μόνο αυτό το ένα λεπτό, γιατί ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ περισσότερο. Αρκεί να θυμόμαστε ότι η βλακεία είναι το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό του ανθρώπου και ένα μέσο επικοινωνίας (social media, τηλεόραση, site) μπορεί να γίνει το πιο «καταστροφικό» όπλο.

Ας μείνουμε στην επικαιρότητα και να δούμε κάποιες καταστάσεις στις οποίες αξίζει να αφιερώσουμε πολύ περισσότερο χρόνο, αλλά και να πάρουμε στα όνειρα μας για να ξυπνήσουμε το πρωί έστω και με λίγη ελπίδα.

Είδα ανθρώπους να κάνουν ουρές σε νοσοκομεία και να περιμένουν να δώσουν αίμα. Νέα παιδιά και ολόκληρες οικογένειες να κινητοποιούνται, χωρίς να ανήκουν σε κανέναν φορέα και να συγκεντρώνουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες. Από ολόκληρη τη χώρα μας, από όλες τις πόλεις να μου έρχονται μηνύματα από αθλητικούς συλλόγους, σχολεία, φιλοζωικά σωματεία να μου έρχονται μηνύματα με προγραμματισμό για το πως μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε ανάλογα με την πόλη που μένουμε. Έναν δήμο Αθηναίων να θυμίζει Δήμο Λονδίνου (τουλάχιστον) με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο εκκένωσης των κατασκηνώσεων, από όπου τόσα πολλά παιδάκια την κατάλληλη στιγμή έφυγαν με ασφάλεια και σε 4 ώρες βρέθηκαν ασφαλή στην αγκαλιά των γονιών τους. Ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους που με 5€ στην τσέπη πήγαν στα σούπερ μάρκετ και αγόρασαν ό,τι μπόρεσαν και αυτοί για να προσφέρουν στις πυρόπληκτες οικογένειες, στους εκατοντάδες ανθρώπους πυροσβέστες, ΕΚΑΒ, εθελοντές…. γιατί είναι ήρωες.

Δεν μπορώ να κλείσω με συλλυπητήρια, μια πολύ σημαντική λέξη, που δεν θέλω να την χρησιμοποιήσω γιατί ενώ είναι τόσο μεγάλη, τώρα μου φαίνεται τόσο λίγη. Εύχομαι αυτός ο εφιάλτης να είναι και ο τελευταίος. Και λέω εφιάλτης γιατί βλέποντας τον πορτοκαλί ουρανό της Αθήνας την Δευτέρα, πριν καλά καλά μάθω για τις φωτιές, νόμιζα ότι ήμουν σε όνειρο. Ήταν εκείνα τα χρώματα. Μακάρι να ήταν...

Κουράγιο δεν είναι η έλλειψη φόβου. Είναι να δρας σε πείσμα, του Μαρκ Τουαίην.