Με αφορμή το περιστατικό στην Ομόνοια, η σημασία του να ανήκεις κάπου

Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο άνθρωπος, όπως και αλλά ζώα, είχε την ανάγκη να είναι μέλος μιας ομάδας και όχι απλά μονάδα. Αυτή η ομάδα ήταν συνήθως η οικογένεια του, την οποία ως γνωστόν δεν την επιλέγουμε, αλλά μας προκύπτει μέσα από την γνωστή βιολογική διαδικασία. Λένε ότι αυτούς που διαλέγουμε 100% εμείς οι ίδιοι για να γίνουν η "οικογένειά μας, είναι οι φίλοι μας ή πολλές φορές κάποιο άλλο είδος ομάδας, όπως για παράδειγμα μιας αθλητικής (πχ. του μπάσκετ) που μπορεί να μας αρέσει πολύ και μας κάνει καλό. Θέλουμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, να ταυτιζόμαστε και να συμμετέχουμε ψυχή τε και σώματι επικοινωνώντας με άλλους ανθρώπους που θεωρούμε "δικούς μας".

Υπάρχουν και αλλά πράγματα όμως που μπορεί να αρέσουν, να μαγεύουν, να εθιζόμαστε σε αυτά, αλλά μόνο καλό δεν μας κάνουν. Έλα όμως που και εκεί αυτοί οι «χαμένοι» στον κόσμο τους άνθρωποι, θα βρουν μια «ομάδα» υπαρκτή ή ανύπαρκτη που θα γίνουν μέλος της. Είναι κοινωνικό ον βλέπετε ο άνθρωπος και την έχει ανάγκη την επαφή και την αίσθηση ότι ανήκει κάπου. Δεν έχει τελικά και τόση σημασία το που.

Είναι και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να συνδυάζει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά να μην είχε ποτέ μια πραγματική οικογένεια (υπό βιολογικές συνθήκες), να μην πήρε ποτέ αγάπη ενώ είχε πολύ να δώσει και ξαφνικά να βρέθηκε ένας ισχυρός κύκλος, που να του προσέφερε πράγματα, που ούτε να τα είχε φανταστεί (μην πάει σε καμία περίπτωση το μυαλό σας σε υλικά αγαθά). Πού θέλω να καταλήξω όμως;

Όλοι έχουμε ανάγκη να ανήκουμε κάπου, όλοι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους και έχουμε τα δικά μας πλεονεκτήματα και τα μοναδικά μας μειονεκτήματα. Πάντα κάπου υπάρχει μια ομάδα αγάπης και ειρήνης που θα σε περιμένει, που εάν τυχαίνει να είναι η βιολογική σου οικογένεια αυτή, τότε είσαι πολύ τυχερός....