Φαγητό και νερό: Μαζί ποτέ.

Θυμάμαι στο νηπιαγωγείο, όταν ήταν η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, μας σέρβιραν τα πιάτα μπροστά μας και τα ποτήρια με το νερό στη μέση του τραπεζιού, μαζεμένα όλα σε έναν κύκλο. Αν, εκεί που τρώγαμε, πηγαίναμε να πάρουμε το ποτήρι για να πιούμε, υπήρχε πάντα μια δασκάλα από πίσω που μας χτύπαγε ελαφρά το χέρι και μας έλεγε πως θα πιούμε μόνο όταν τελειώσουμε το φαγητό, γιατί «δεν κάνει να πίνετε όσο τρώτε». Ποτέ δεν μας εξήγησαν πιο αναλυτικά τι σήμαινε το «δεν κάνει» ούτε τι φριχτό θα παθαίναμε αν πίναμε νερό. Ακόμα έχω την εικόνα μπροστά μου από τότε και, ακόμα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το νερό δεν συνδυάζεται με το φαγητό.

Μια λογική πιθανή εξήγηση, είναι πως το νερό προκαλεί φούσκωμα και γεμίζει το στομάχι κάνοντάς μας να νιώθουμε χορτασμένοι. Άρα, θα λέγανε οι δασκάλες τότε, τσάμπα θα πάει τόσο φαγητό; Λογικό. Από την άλλη ίσως να φταίει και το ότι, όταν πέφτουμε με τα μούτρα στο φαγητό και στο καπάκι πίνουμε γερές γουλιές νερού, όλο αυτό το μείγμα ανακατεύεται στο στομάχι μας προκαλώντας εσωτερικές «φουρτούνες». Αυτό είναι μια πραγματικότητα, είναι η αλήθεια, και ειδικά σε αυτή τη περίπτωση μπορώ να καταλάβω τις καημένες τις δασκάλες και τον φόβο τους μήπως βρεθούν ξαφνικά με μια ντουζίνα πιτσιρίκια να ρίχνουν ρουκέτες δεξιά κι αριστερά.

Σε κάθε περίπτωση όμως, αφενός όλες αυτές οι δασκάλες (και οι γιαγιάδες και οι μαμάδες κ.ο.κ) μας δημιούργησαν ψυχολογικά προβλήματα, αφετέρου, ψυχραιμία παιδιά, νεράκι είναι. Πίνετέ το με ρέγουλα κατά τη διάρκεια του φαγητού και όλα θα πάνε καλά.