Paris Mon amour

Αναφέραμε προσφάτως σε ένα σύντομο review την στασιμότητα και ολίγη από βαρεμάρα των ανδρικών κολεξιόν του Μιλάνου που τελείωσαν μόλις προχθές.

Το Παρίσι ξεκίνησε δυναμικά με το πολυδιαφημισμένο show του Nicola Formichetti για τον θρυλικό οίκο Mugler και όλα τα σχετικά αποσπάσματα μικρού μήκους βίντεο που κατέκλυσαν τα blogs και τα σχετικά sites μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας πριν την παρουσίαση.

Αποκορύφωμα το ένα και ολοκληρωμένο video με την συμμετοχή του φοβερού μουσικού group Jessica 6 που είδαμε και πρόσφατα στην Ελλάδα στα μουσικά βραβεία του Mad.

Έντονη τεστοστερόνη, κοντινά πλάνα σε υπέροχα ανδρικά κορμιά, μαυρόασπρη high contrast εικόνα, φόρος τιμής στον υπέροχο και αδικοχαμένο Αμερικανό φωτογράφο Herb Ritts και του υπέροχου video clip του τραγουδιού «Wicked game» που έκανε τον τραγουδιστή του, Chris Isaak και τη Δανή μοντέλο Helena Christiansen stars παγκοσμίου βεληνεκούς. Ο ένας εκ των πρωταγωνιστών του, μάλιστα, ο Αμερικανός Travis Cannata, ήταν και πριν δύο χρόνια στην Ελλάδα, όπου και τον είχα φωτογραφίσει τότε σε ένα από τα καλύτερά μου fashion editorials στο περιοδικό Free.

Η επίδειξη παρουσίασε τελικά ρούχα με έντονο το στοιχείο του φουτουρισμού που, όμως, στην Mugler By Formichetti εκδοχή, θυμίζει παιδικό αποκριάτικο πάρτι και προβλέπω σύντομες και συνοπτικές διαδικασίες προς αντικατάσταση του team.

Αντίθετα, ο νέος μεγάλος Πάπας της γαλλικής μόδας, αν και αμερικανός, Rick Owens πρόσφερε απλόχερα πολλές και νέες ιδέες όπου ο άνδρας του μέλλοντος φοράει μακριά άνετα φορέματα, καστόρινες μπότες αλά Doc Martens και στενά σακάκια με τονισμένους ώμους και γεωμετρικά «τρίγωνα» πανωφόρια.

Φάτσες νέας κοπής και καινούργια πρότυπα ανδρικού κάλλους απλά απογείωσαν την κολεξιόν που απευθύνεται στην γενιά για την οποία ο διαχωρισμός και μόνο σε ανδρικό και γυναικείο ντύσιμο είναι απλά passé. Κοινή ντουλάπα με προϋπόθεση τα ελάχιστα σωματικά κιλά και στους δύο και το post apocalyptic attitude σε κρεσέντο πολλών οκτανίων.

Το άλλο μεγάλο αστέρι που θα μπορούσε άνετα να αντικαταστήσει το κενό του κορυφαίου Hedi Slimane είναι μόνο ο Κορεάτης Juun J, ο οποίος βλέπει τον φουτουρισμό με πιο «βατό» μάτι από αυτό του Owens, απευθυνόμενος σε πιο international urban generation. Οι αφαιρετικές του γραμμές δανείζονται στοιχεία sportwear, το κλασικό μονόκουμπο σακάκι αποδομείται, οι γιακάδες του παρουσιάζονται σε άπειρα νέα κοψίματα-αξεσουάρ, τα υλικά του είναι πιο ανάλαφρα, οι ώμοι τονισμένοι, τα παντελόνια του φαρδιά και τα παπούτσια του απλά τα καλύτερα της δεκαετίας μέχρι στιγμής.

Απορώ γιατί δεν του δίνουν τον οίκο Dior να γλυτώσουμε και από τα συνηθισμένα και συμβατικά που τα τελευταία χρόνια τείνουν να προκαλούν έντονο χασμουρητό στις εκάστοτε πασαρέλες του γαλλικού οίκου.

Επίσης, θεωρώ ότι ακριβώς επειδή το tailoring και η sharp σιλουέτα, είναι το φόρτε του, ακόμη και σε ένα κλασικό συμβατικό οίκο, όπως ο Valentino ή ο Ferre, θα μπορούσε πραγματικά να κάνει θαύματα και να ξεκινήσει ένα legacy ιστορικών προδιαγραφών.