Η κόρη μου θα γράψει διαγώνισμα

Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι εμείς οι γονείς τα τρελαίνουμε τα παιδιά μας. Δεν λέω ότι το κάνουμε εσκεμμένα, αλλά το κάνουμε. Η διαπίστωση αυτή ήρθε για άλλη μία αφορά και έσκασε στα μούτρα μου με κρότο.

Η επτάχρονη κόρη μου, μου ανακοινώνει ότι έχει τεστ και μάλιστα στα Αγγλικά. Αυτή είναι απαθής, σαν να μου λέει ότι έχει να κάνει αντιγραφή ή ζωγραφική. Εγώ αρχίζω να βγάζω λόγους περί... επανάληψης μήτηρ πάσης μαθήσεως, εμπέδωσης, μαθησιακών βάσεων και ότι άλλο είχα την ευκαιρία να μάθω έπειτα από 12 χρόνια σχολείο, 4 χρόνια πανεπιστήμιο, αμέτρητα τεστ κι εξετάσεις.

Με κοιτάει με απορία, φαντάζεται ότι δεν έχω καταλάβει τι είναι το τεστ, μου εξηγεί ότι είναι από τις πιο εύκολες ασκήσεις που έχουν να κάνουν, γιατί έχουν ξανακάνει παρόμοιες και είναι σε πράγματα που έχουν ήδη μάθει, όχι καινούργια, και πάει να διαβάσει.

Το πρωί που την αφήνω σχολείο, την ρωτάω αν έχει άγχος, με ρωτάει «τι είναι άγχος;», μασάω τα λόγια μου, της εύχομαι καλή επιτυχία και μου απαντάει «μαμά δεν έχουμε αγώνα στη γυμναστική σήμερα»! Καταλαβαίνω ότι...δεν καταλαβαίνω, οπότε τη φιλάω και φεύγω.

Το διαγώνισμα της ήταν αλάνθαστο και φυσικά πήρε άριστα. Το θυμήθηκε να μου το πει τρεις μέρες αργότερα, κι αφού την ρώτησα εγώ.