Γιατί τα παιδιά μας είναι τόσο αγενή;

Πρώτη φορά μετά από χρόνια η μητρότητα είναι θέμα που πουλάει τόσο πολύ, πρώτη φορά το lifestyle αγκαλιάζει το babyboom με τόση στοργή, πρώτη φορά προωθείται τόσο από όλα τα υπάρχοντα μέσα η ενασχόληση με τα παιδιά μας: τότε γιατί τα παιδιά είναι τόσο αγενή;

Aπό την Χρύσα Οικονομοπούλου*

Είναι καταιγιστική η αγάπη που νιώθεις όταν έχεις ένα παιδί. Έχει ξαναγραφτεί από κόσμο και κοσμάκη, και είναι αλήθεια – φαντάσου έναν μεγάλο έρωτα αλλά χωρίς ικμάδα εγωισμού, έναν άνθρωπο δίπλα σου που του δικαιολογείς όλες τις (μικρές, στην αρχή) αδυναμίες, που τον βρίσκεις όμορφο και χαρισματικό ακόμα και όταν προσπαθείς ειλικρινά να κρατηθείς αντικειμενικός, ακόμα, μερικές φορές, και όταν οι φίλοι σου σού λένε πως είναι μαλάκας. Φαντάσου, δηλαδή, τον 20something έρωτα, τον έντονο, χωρίς το επίπονο δράμα. Και να μην έχεις παιδί, μπορείς να καταλάβεις λίγο πως είναι σαν την περίοδο εκείνη του γκομενικού που είστε στα μέλια: θέλεις να του πάρεις το καλύτερο δώρο, να τον πας στο καλύτερο εστιατόριο, να γιορτάσετε μαζί τα πιο αξέχαστα γενέθλια, να τον τριγυρίσεις στις καλύτερες βόλτες. Τώρα όλα αυτά πολλαπλασίασέ τα επί εκατό. Μόνο που, στην περίπτωση του παιδιού, έχεις και μια «μικροϋποχρέωση»: για αυτόν τον άνθρωπο είσαι υπεύθυνος, και καλό θα ήταν να τον κάνεις λίγο συμπαθητικό.

Η γονεϊκή πλευρά της ζωής από τότε που έκανα μωρό, με αφορούσε όσο και πριν: σχεδόν καθόλου. Δεν μπαίνω σε blog για μάνες (η τάση αυτή εξαντλήθηκε στην εγκυμοσύνη, όπου λόγω φόβου είχα διαβάσει διάφορα - τα οποία δεκαπλασίασαν, φυσικά, όπως σχεδόν ό,τι ιατρικό διαβάζεις online, τον φόβο), δεν έσκισα τα ρούχα μου για τον θηλασμό, δεν ψάχνω εξονυχιστικά δραστηριότητες για παιδιά, δεν ασχολήθηκα έναν μήνα πριν για να οργανώσω ένα πολύ γαμάτο παιδικό πάρτυ (μπήκα στον πειρασμό, φυσικά, αλλά με προσγείωσε ο σύζυγος με τρόπο απότομο), και δεν έχω παραγγείλει ΠΟΤΕ κανένα ρούχο για το παιδί μου από το internet - ειδικά όταν έχω δύο χρόνια και βάλε να παραγγείλω για εμένα. Η ανικανότητα να νοιαστώ πολύ για οτιδήποτε τέτοιο με είχε κάνει μερικές φορές να νιώθω άσχημα, μήπως ρε παιδί μου δεν είμαι σωστή μάνα – το έξω από κάθε λογική, υστερικά γιγαντωμένο, και στην Ελλάδα, lifestyle μητρότητας έχει έναν τρόπο ύπουλο να επιβραβεύει την καλή μάνα και να κατατάσσει μερικές άλλες στις αδιάφορες, πάντα στο φιλικό, στο όμορφο. Στιγμιαίο μπέρδεμα παιδιά, και συγγνώμη για τις ενοχές εαυτούλη μου: για «καλή μάνα» πατήστε «να κάνει ένα παιδί λίγο καλύτερο από τον μέσο άνθρωπο τριγύρω».

Στο Παρίσι είδα ένα παιδάκι δύο, δυόμιση χρόνων, να κάθεται με τους γονείς του στο τραπέζι εστιατορίου και να τρώει. Όταν βαρέθηκε, κατέβηκε, και άρχισε να τριγυρίζει χωρίς φωνές, ανάμεσα στα τραπέζια χαμογελώντας και πιάνοντας κουβέντα με τους θαμώνες – εννοείται δεν ενοχλούσε κανέναν. Στο σπίτι μιας φίλης με ελάχιστα παιχνίδια, το παιδί πήρε ένα κουτί που βρήκε πίσω από μία γωνία, και το έσπρωχνε, κάνοντας βββββουμ. «Μήπως να πάρουμε ένα αυτοκινητάκι ρε γαμώτο;» της είπα. «Μην είσαι χαζή, αν είχαμε αυτοκινητάκι, τώρα δεν θα φανταζόταν ότι μπορεί να κάνει ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΤΙ αυτοκίνητο!». Σε ένα τραπέζι, τις προάλλες, ένα ευδιάθετο αγοράκι έπινε νερό από το γυάλινο ποτήρι του, τσουγκρίζοντας με τους γονείς του, οι οποίοι δεν απομακρύνθηκαν καν από τις θέσεις τους για να τσεκάρουν τι κάνει όταν αλωνίζει: ήξεραν ότι δεν θα γίνει πρόβλημα κάποιου άλλου, ή ότι θα σηκώνονταν να το μαζέψουν τη στιγμή που γινόταν.

Δεν ακούγονται ωραία; Αχ, ακούγονται, ναι - και πρόκειται για εξαιρέσεις: τα παιδιά που βλέπεις συνήθως είναι αυτά που ουρλιάζουν με την ανοχή γονιών και παππούδων (η μάνα μου ακόμα χρησιμοποιεί το εξωφρενικό επιχείρημα «ε, παιδί είναι» για ΤΑ ΠΑΝΤΑ που έχουν να κάνουν με πράγματα που το μοναδικό εγγόνι της δεν κάνει σωστά), που δεν αφήνουν τα άλλα παιδάκια να αγγίξουν με τα παιχνίδια τους ή που τα χτυπάνε έτσι λιγουλάκι στην παιδική χαρά («ε, να παίξουν θέλει!») και που δεν μπορούν να σταθούν σε ένα μικρό καθημερινό δρωμενάκι που δεν εμπεριέχει παιχνίδι και τρέξιμο, έναν καφέ με φίλους των γονιών, ας πούμε, ή μια απλή μικροαστική επίσκεψη («ε μωρέ, είναι δύο στο σπίτι και έχουν συνηθίσει στο παιχνίδι όλη μέρα, καταλαβαίνεις»). Τις προάλλες, πήγα σε έναν baby friendly χώρο από αυτούς με τις μοντέρνες μάνες, όπου υπήρχε ένα τεράστιο φουσκωτό παιχνίδι και 98683687652389 παιδιά που ήθελαν να μπουν, τα οποία έπρεπε να περιμένουν σε μια ουρά. Ε λοιπόν, ούτε μισή μάνα δεν ασχολήθηκε με τον καημένο υπάλληλο που έπρεπε να τηρήσει την προτεραιότητα και να κουλαντρίσει το χάος: «μικρά είναι, πώς να τα βάλουμε από τώρα να μάθουν από ουρές». Έλα ντε. Πώς.

Η μέση ελληνίδα μαμά μεγαλώνει μικρούς αγενείς ανθρώπους, που μεγαλώνοντας θα γίνουν οι μεγάλοι αγενείς άνθρωποι που έχουμε συνηθίσει: Αυτοί που φτιάχνουν την ουρά-πυραμίδα (ένας μπροστά-εκατό μπούγιο πίσω), που στην Ελλάδα έχει κατά κράτος νικήσει την ουρά-ίσια γραμμή και εκείνοι που βγαίνουν ωρυόμενοι από το αμάξι στο φανάρι, για μια λάθος προσπέραση, έχουν έτοιμους τους διαδόχους τους. Οι επόμενοι που θα κουνήσουν το κεφάλι απαξιωτικά στη γυναίκα συνάδελφο, είναι ήδη εδώ: στα πέντε τους χρόνια σπρώχνουν το συνομήλικο ή μικρότερο κορίτσι αξιοποιώντας τη σωματική τους υπεροχή. Οι, πανταχού παρόντες, ανίκανοι να τελειώσουν μια συζήτηση ανταλλάσσοντας επιχειρήματα, χωρίς να καταφύγουν σε φωνές, δεν είναι και τόσο μακριά: οι περισσότεροι από τους γονείς τους, εμείς, είμαστε και οι ίδιοι κάπως έτσι. Μπορεί γιατί κάποια μάνα, καλά ναι, όχι η δική μας, άλλη, κάποια στιγμή, εκεί, όταν ήμασταν τριών ή τεσσάρων ή δύο, είπε «δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ακούει κανέναν» και αναστέναξε βαθιά. Θα στο πω όπως θέλουν να στο πουν όλοι, αλλά κωλώνουν, μπορεί και επειδή δεν έχουν παιδιά και ο κόσμος είναι έτοιμος να τους φάει αν το εκστομίσουν: βρες κάτι να κάνεις – κάτι που σίγουρα δεν είναι babyswimming, αμέτρητα καλαίσθητα παιχνίδια, καπκέικς και κουκλίστικα πάρτυ. Γιατί αυτά είναι ένας ευχάριστος, και ο λιγότερο δύσκολος, τρόπος να ασχολείται κανείς με το παιδί του, αλλά και ο πιο άχρηστος για εμάς τους υπόλοιπους.

Ενδιαφέρον είναι, δεν λέω, αυτό το πεδίο στο οποίο ανταγωνίζονται οι μαμάδες μεταξύ τους τελευταία, αυτό που έχει να κάνει με την εισαγωγή της αισθητικής στην ανατροφή. Όμως, όλα αυτά γίνονται κυρίως για τους ενήλικες, ας το δεχτούμε – γιατί του παιδιού σκασίλα του οι προσκλήσεις/έργα τέχνης της τυπογραφίας, τα παιχνίδια που γεμίζουν το σαλόνι (βαριέται πανεύκολα, έτσι και αλλιώς) και τα fancy πάρτυ γενεθλίων για τον ένα του χρόνο. Ας γίνει πρώτα ένα πλάσμα που δεν θα είναι ενοχλητικό. Και, κατακλείδα απαραίτητη, αυτά τα λέω πρώτα για να τα ακούω εγώ, επιρρεπές θύμα του λάιφστάιλ.

**H Χρύσα Οικονομοπούλου είναι μαμά, δημοσιογράφος, ένα από τα πιο δραστήρια και δημιουργικά άτομα της πόλης και ο ιθύνων νους πίσω από το fashionism.gr, ένα micro-site, όπως προτιμά να το αποκαλεί, που αγαπά την μόδα και εδώ και χρόνια έχει γίνει η μικρή, υπέροχη, καθημερινή μας συνήθεια. Η Χρύσα όμως δεν είναι άγνωστη στο Queen.gr. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο της κείμενο ως guest Queen, γύρω από την μόδα, την μητρότητα και την καριέρα.

Για περισσότερη δόση Χρύσας Οικονομοπούλου (γιατί σίγουρα θα χρειαστείτε) κλικ εδώ:

www.fashionism.gr
twitter: @some_chrs

(Η φωτογραφία της Χρύσας είναι από την Στέλλα Παναγοπούλου)