Όσο περνούν τα χρόνια

Λένε ότι κάθε χρόνος που περνάει σε κάνει πιο σοφό, πιο έμπειρο. Κι έτσι είναι. Επίσης όσο κι αν αγαπώ τον Βαγγέλη δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήμασταν τόσα χρόνια μαζί. Βέβαια ισχύει αυτό που λένε ότι η οικογένεια δένει τα ζευγάρια, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τα «διαλύει» κιόλας. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να γίνουν γονείς, δεν μπορούν όλοι να αντέξουν αυτή την πίεση. Ένας λόγος που τον αγαπώ είναι για το πόσο καλός μπαμπάς είναι. Μάλλον είμαστε από τους τυχερούς που καταφέραμε να ξεπεράσουμε τα πρώτα κύματα της νέας κατάστασης και τώρα πια το απολαμβάνουμε.

Έβαζα τα κεράκια του στην αυτοσχέδια «τούρτα» και δεν μπορούσα να καταλάβω πότε έγινε 42. Έχει ρυτίδες, οι κροτάφοι του έχουν γκριζάρει κι όμως για μένα είναι ακριβώς ο ίδιος άνδρας που είχα γνωρίσει πριν από 9 χρόνια. Αλλάξαμε και οι δύο, αλλά αλλάξαμε μαζί. Κι αυτό από μόνο του δημιουργεί αγάπη και σεβασμό. Γιατί όσο ξέρει ο ένας τον άλλον δεν μας ξέρει κανείς άλλος. Κι όσο πιο πολύ «παλιώνει», τόσο περισσότερο μεγαλώνει…

Ανάμεσα σε λίγους και καλούς γιορτάσαμε αυτή τη μέρα…

Χαρούμενα 42 λοιπόν! Και πάμε για τα 50! <3

Καλή σας μέρα!

Μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον, εδώ και εδώ!