Η πιο θεαματική πτώση, να πέφτει κάποιος στα μάτια σου...

Είμαι σίγουρη ότι σου έχει τύχει κάποια στιγμή στη ζωή σου να προδοθείς. Ελπίζω όμως όχι πολλές φορές. Γιατί όταν μια βλακεία επαναλαμβάνεται δε μας φταίνε οι άλλοι. Ο εαυτός μας πρέπει να μας φταίει, να τα βάζουμε μαζί του και όχι με ανίκανους φίλους, γκόμενους ή συνεργάτες που απλώς δεν άξιζαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη μας και φυσικά το συνειδητοποιήσαμε εκ των υστέρων. Κλασικά...

Αυτοί είναι καμένοι από χέρι. Εσύ τι κάνεις όμως γι’ αυτό; Και πότε επιτέλους θα βάλεις μυαλό; (Μη το παίρνεις προσωπικά, τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ η ίδια μπας και βάλω μυαλό μια μέρα, κάπου εκεί, στα 87 μου που θα είμαι ακόμα φρέσκια και λαμπερή και θα έχω χρόνο να φροντίσω για το μέλλον μου...).

Υπάρχουν πολλών ειδών προδοσίες και όλες πονάνε. Όχι όμως με την ίδια ένταση.

Για παράδειγμα, ποτέ δε θα μπορούσα να βάλω στην ίδια ζυγαριά ένα κέρατο από αυτόν ή αυτή που αγαπάς, μαζί με την αποκάλυψη σε τρίτους ενός προσωπικού μυστικού που έχεις εμπιστευτεί σε κάποιον φίλο ή γνωστό σου.

Το πρώτο πονάει πολύ και αποτελεί τη μέγιστη προδοσία για μένα. Είναι αποκαρδιωτικό να μαθαίνεις ότι αυτός με τον οποίο μοιράζεσαι τη ζωή σου, το κρεβάτι σου, τις χαρές και τις λύπες, μια μέρα σε απάτησε ελαφρά τη καρδία και είπε να δοκιμάσει κάτι καινούριο στα κλεφτά με κάποια άλλη.

Και πραγματικά αυτές τις ηλίθιες μοντερνιές -πονεμένων συνήθως- γυναικών που για να το παίξουν προχωρημένες και intellectual υποστηρίζουν πως... «όλοι οι άντρες κερατώνουν γιατί είναι στη φύση τους να απατούν», θέλω να ελπίζω ότι εσύ δεν τις υιοθετείς αγαπημένη μου. Γιατί αν ξεκίνησες τη ζωή σου με την παραδοχή ότι «όλοι οι άντρες είναι ίδιοι και δεν τρέχει και κάτι να το κάνει αν δεν το μάθω», τότε φοβάμαι ότι είσαι καταδικασμένη να συμβιβάζεσαι με ημίμετρα για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Οι άντρες που αγαπούν πραγματικά δεν προδίδουν για το τίποτα την αγάπη τους. Το σκέφτονται διπλά και τριπλά και μόνο αν νιώθουν κάτι δυνατό υποκύπτουν και εν τέλη φεύγουν. Αλλά δεν υποτιμούν και δεν κοροϊδεύουν αυτή που αγαπούν ή έστω αυτή που αγάπησαν περιφέροντας το κορμί τους δεξιά και αριστερά γιατί είναι... «πολυγαμικοί» ή γιατί τους το υπαγορεύει η φύση τους. Εδώ γελάω δυνατά! Η πίστη δεν έχει φύλο. Έχει κοινό παρονομαστή την αγάπη και τον σεβασμό. Η απιστία είναι για τους ανασφαλείς και γι' αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή τους.

Στην ίδια κατηγορία θα βάλω την προδοσία από έναν κολλητό μας φίλο ή φίλη. Δε θα μπορούσα ούτε καν να φανταστώ ότι φίλοι δοκιμασμένοι, φίλοι που έχω μεγαλώσει μαζί τους θα με πρόδιδαν με τον οποιονδήποτε τρόπο. Πονάει πολύ αν συμβεί και η επούλωση του τραύματος γίνεται σε βάθος χρόνου... Δεν ξέρω καν αν ξεπερνιέται.

Η δεύτερη περίπτωση είναι πιο απλή. Έχεις έναν φίλο, έναν συνεργάτη ή έναν γνωστό εν πάσει περιπτώσει που σε δίνει στεγνά. Εσύ δηλαδή σε κάποια φάση της ζωής σου του εμπιστεύτηκες κάτι κι αυτός αντί να τιμήσει την εμπιστοσύνη που του έδειξες σε πρόδωσε με την πρώτη ευκαιρία για τους δικούς του λόγους. Τα γνωστά «ανθρωπάκια» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και πρέπει να μάθω κι εγώ επιτέλους να τα διακρίνω. Νισάφι πια. 36 έγινα...

Άκου όμως για μια περίπτωση που δεν γνώριζα αλλά τελικά να που μου έτυχε κι αυτή (τυχαίο; Δε νομίζω). Το πιο τρελό λοιπόν από όλα, είναι κάποιος που εκτιμάς πολύ να ισχυριστεί σε τρίτους ότι εσύ είπες ή έκανες κάτι εις βάρος τους χωρίς όμως στην πραγματικότητα να το έχεις πει ή να το έχεις κάνει. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε δύο σε ένα. Bingo! Σε προδίδει παρότι εσύ τον είχες σε εκτίμηση, αλλά και -προφανώς- προσπαθεί να σε βλάψει μεταφέροντας κάτι ψευδές. Άντε μετά να αποδείξεις εσύ ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ο καλύτερος δικηγόρος του κόσμου να είσαι, αν κάποιος μεταφέρει μια ψεύτικη πληροφορία και ο αποδέχτης είναι συμβατός δότης αυτής της ψευτιάς, είτε γιατί είναι αφελής είτε γιατί τον βολεύει (επικίνδυνα και τα δύο), ακόμα και να χτυπιέσαι κάτω, αυτός θα υιοθετήσει αυτό που θέλει να πιστέψει. Χαμένος χρόνος. Σε τέτοιους ανθρώπους δεν επενδύουμε ποτέ. Αντιθέτως τους απομονώνουμε. Τους διώχνουμε. Και μόνο έτσι προστατεύουμε τον εαυτό μας από τοξικότητα.

Παρεμπιπτόντως κράτα και αυτό. Το κακό με τους ρουφιάνους είναι ότι συνήθως δε λένε αυτό που ξέρουν, αλλά αυτό που φαντάζονται. Και κάτι ακόμα για να κλείσω με το κεφάλαιο «ρουφιάνος». Τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, τον ρουφιάνο κανείς. (Και ο πομπός και ο δέκτης είναι το ίδιο επικίνδυνοι).

Όμως να σου πω κάτι; Όσο κι αν αισθάνεσαι αδικημένος ή προδομένος, όσο κι αν στενοχωριέσαι ή πληγώνεσαι, στο τέλος είσαι κερδισμένος. Γιατί πετάς σιγά σιγά βαρίδια από τη ζωή σου. Πετάς ανθρώπους που σου απέδειξαν στην πράξη πόσο λίγοι είναι. Και το καλύτερο από όλα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δε θα σου λείψουν. Γιατί δεν ήταν ποτέ αληθινοί. Γιατί δεν έπρεπε ποτέ να μπουν στην καρδιά σου από την πρώτη στιγμή. Μεγάλη απογοήτευση και λύτρωση μαζί. Αλλα φύλα χώρο στην καρδιά σου γι’ αυτούς που το αξίζουν πραγματικά...

Αυτό θα σου πω και θα σε χαιρετήσω. Η πιο θεαματική πτώση είναι να πέφτει κάποιος στα μάτια σου.

Σου στέλνω ένα μεγάλο φιλί και περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον, εδώ αλλά και εδώ!

Καλή σου μέρα!