Για όλες εκείνες τις φορές που σε αδίκησαν...

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το να αδικείς κάποιον για το οτιδήποτε -από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο- είναι άτιμο πράγμα, αλλά μπορεί και να συμβεί. Γιατί είμαστε άνθρωποι, παρασυρόμαστε από συναίσθημα και πολλές φορές κρίνουμε λάθος. Είναι και κάποιες βλαμμένες συγκυρίες που ενισχύουν τις εμμονές μας και τότε πυροβολάμε κι όποιον πάρει ο χάρος. Άλλο το «σε κατηγορώ γι‘ αυτόν τον λόγο και σου το λέω ευθέως» και άλλο το «σε κατηγορώ σε άλλους για κάτι που εγώ πιστεύω ότι έκανες εις βάρος μου χωρίς να στο πω ποτέ»... γιατί κατά βάθος είμαι κότα και ξέρω ότι λέω βλακείες αλλά κάποιος πρέπει να φταίει. Ή γιατί αυτό το σενάριο με συμφέρει. Ή γιατί είμαι εμμονικός και πιστεύω ότι όλοι θέλουν το κακό μου. Απλά πράγματα.

Αν έχω αναπτύξει ένα αίσθημα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη ζωή μου, είναι αυτό του δικαίου. Μπορώ να τα βάλω με θεούς και δαίμονες αν νιώσω ότι αδικούμαι συνειδητά (και όχι λόγω διαστρεβλωμένης κρίσης κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες). Μπορώ επίσης να υποστηρίξω μέχρι τελικής πτώσης κάποιον που αδικείται, εάν αυτό υποπέσει στην αντίληψή μου. Είτε είναι φίλος μου, είτε παντελώς άγνωστος.

Πήγαινα πρώτη δημοτικού όταν μια φίλη της μαμάς μου που με φιλοξένησε για λίγες μέρες στο εξοχικό της, την πήρε τηλέφωνο και της διεμήνυσε ότι έχασε ένα πολύτιμο δαχτυλίδι κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στο σπίτι της. Η μαμά μου είχε στενοχωρηθεί πολύ. Με θυμάμαι να κλαίω γοερά στην αγκαλιά της και να την παρακαλάω να με πιστέψει. «Μανούλα μου δεν πήρα εγώ το δαχτυλίδι της φίλης σου. Σου τ’ ορκίζομαι! Δεν ξέρω καν πώς είναι. Δεν ξέρω καν πού ήταν!». Όλοι, εκτός από τους γονείς μου, πίστευαν ότι το είχα πάρει. Μα τότε δεν είχα ούτε την πυγμή, αλλά ούτε και το θάρρος για να υποστηρίξω τον εαυτό μου. Το έκαναν οι γονείς μου για εμένα. Μετά από λίγες μέρες η φίλη της μαμάς μου πήρε τηλέφωνο για να της ζητήσει συγνώμη για την αναστάτωση αφού είχε ξεχάσει ότι είχε κρύψει το δαχτυλίδι της σε ένα κρυφό σημείο όπου και το βρήκε τελικά. Ποτέ δεν ξέχασα αυτό το περιστατικό. Ποτέ δεν σβήστηκε από τη μνήμη μου. Μέχρι σήμερα το θυμάμαι και θα το θυμάμαι για πάντα.

Όταν αδικείσαι εν γνώσει σου, όταν δηλαδή κάποιος σε κατηγορεί προσωπικά και ονομαστικά για κάτι το οποίο εσύ θεωρείς ότι είναι άδικο, έχεις τη δυνατότητα να απαντήσεις και να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Άσχετα αν θα πείσεις για την «αθωότητά» σου.

Τι γίνεται όμως όταν μαθαίνεις εκ των υστέρων ότι κάποιος «φίλος», σε κατηγόρησε κάποτε και σε ανύποπτο χρόνο για κάτι πολύ σοβαρό, το οποίο δεν είχες καν την ευκαιρία να διαψεύσεις γιατί πολύ απλά δεν στο είπε ποτέ;

Τι κάνεις όταν μαθαίνεις τυχαία ότι έστω και για μια στιγμή κάποιος «φίλος» σου πίστεψε ή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έκανες ή ότι είπες κάτι ανήθικο εις βάρος του;

Ασκήσεις ηρεμίας. Ωμμμμμμμ! Ναι αυτό κάνεις γαμώτο. Γιατί δεν μπορείς να εκθέσεις ανθρώπους και καταστάσεις. Δεν ζούμε σε ζούγκλα. Ζούμε σε πολιτισμένη κοινωνία και είμαστε όντα με όρια και αρχές.

Ούτε μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο out of the blue και να πεις «Γιατί με αδίκησες τόσο πολύ τότε; Γιατί πίστεψες και διέρρευσες ότι το έκανα εγώ χωρίς καν να με ρωτήσεις; Ποιος είσαι εσύ που θα παίζεις με την δική μου υπόληψη;».

Κι απ’ την άλλη σκέφτομαι: Πόσο νόημα έχει τελικά να στενοχωριόμαστε για ανθρώπους που έχουν πιστέψει κάτι τόσο κακό για εμάς; Έτσι είναι οι πραγματικοί φίλοι; Σε κουτσομπολεύουν πίσω από την πλάτη σου χωρίς να έχουν το σθένος να σε ρωτήσουν ευθέως για κάτι συγκεκριμένο; Όχι φυσικά. Δεν είναι έτσι. Και στους πραγματικούς φίλους δεν χρειάζεται, ούτε θα χρειαστεί ποτέ να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Γιατί ποτέ δε θα σε βάλουν σε αυτή τη θέση. Ειδικά εν αγνοία σου.

Η ζωή καταφέρνει πάντα κάτι μαγικό. Όλα βγαίνουν στην επιφάνεια και αργά ή γρήγορα η αλήθεια και το καλό πάντα θριαμβεύουν. Κράτα το αυτό και θα με θυμηθείς μια μέρα. Εσύ απλώς φρόντισε να είσαι εντάξει με τους φίλους σου. Να σέβεσαι πάντα τα μυστικά τους και την οντότητά τους. Είναι σπουδαία τιμή κάποιος να σου εμπιστεύεται ένα μυστικό. Φρόντισε να είσαι αντάξιος αυτής της εμπιστοσύνης.

Περιμένω τα μηνύματά σου εδώ.

Μπορείς να με βρεις και στο φυσικό μου περιβάλλον, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.

Καλή σου μέρα!