Ο νόμος της ψυχής μας

Μετά την έγκριση του ντροπιαστικού για τις γυναίκες νομοσχεδίου σε συγκεκριμένες πολιτείες της Αμερικής που προβλέπει απαγόρευση αμβλώσεων σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις και το οποίο δεν προβλέπει εξαιρέσεις ούτε καν στις περιπτώσεις αιμομιξίας ή βιασμού, φτάνουμε στα της χώρας μας…

Ποιος να το πίστευε; Στην Ελλάδα. Στην πιο δίκαιη και δημοκρατική χώρα που δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε φύλα, που προσφέρει ισότιμες ευκαιρίες σε όλους. Που αγαπά, σέβεται και προστατεύει τις γυναίκες.

Πριν τα «μαζέψει» άρον άρον ο Υπουργός Δικαιοσύνης, έγινε απόπειρα στη Βουλή να περάσουν αλλαγές στο άρθρο περί βιασμού: «Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κίνδυνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης τιμωρείται με κάθειρξη». Κοινώς, αφού ο φερόμενος ως δράστης δεν μπορεί να αποδείξει την αθωότητά του, αν το φερόμενο ως θύμα δεν έχει σημάδια σωματικής βίας που αποδεικνύουν ότι κινδύνεψε η ζωή του κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, δεν τιμωρείται με κάθειρξη και το κακούργημα γίνεται πλημμέλημα.

Ποιες ακριβώς είναι αυτές οι «συνθήκες» που μπορούν να μετατρέψουν έναν βιασμό από κακούργημα σε πλημμέλημα; Η απουσία ξυλοδαρμού κατά την διάρκεια της πράξης; Το ότι το θύμα δεν ξυλοκοπήθηκε; Δεν γρονθοκοπήθηκε; Δεν έχει αμυχές ή μελανιές που να καταδεικνύουν τον βιασμό; Σοβαρά μιλάμε τώρα;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μία γυναίκα που βιάζεται χωρίς παράλληλα να τρώει ξύλο, ΔΕΝ βιάζεται; Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι τα περισσότερα θύματα βιασμού, σοκάρονται σε τέτοιο βαθμό κατά τη διάρκεια μίας επίθεσης, που τις περισσότερες φορές παραλύουν. Δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν, να ουρλιάξουν, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αυτές τις γυναίκες λοιπόν, που μπορεί να μην έχουν σημάδια βίας στο κορμί τους, το νέο νομοσχέδιο, θα τις «δικαίωνε» με μία απόφαση πλεονεκτική για τον δράστη ο οποίος δε θα οδηγούταν στη φυλακή…

Ο μόνος ορισμός του βιασμού που μπορεί να γίνει αποδεκτός είναι αυτός που θα συνδέεται με την απουσία συναίνεσης και όχι με τα απτά σημάδια βίας. Η ψυχολογική βία δεν αποτυπώνεται σε μελανιές, σε αίμα, σε πληγές, σε πρήξιμο. Τα ψυχικά σημάδια ως απόρροια ενός βιασμού, δεν λέγονται, δεν εξηγούνται, δεν αποδεικνύονται γαμώτο. Και δυστυχώς κύριοι της κυβέρνησης, δεν χρειάζεται να είσαι γυναίκα για να το καταλάβεις. Χρειάζεται απλώς να είσαι άνθρωπος…

Σήμερα λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Μιχάλης Καλογήρου, μιλώντας στη Βουλή προανήγγειλε ότι «σε συνεννόηση με τα μέλη των νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, θα υπάρξει μία νομοτεχνική βελτίωση στην παράγραφο 5, προκειμένου να υπάρξει μία σωστή εξισορρόπηση ποινολογική και για οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά».

Οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του Σύριζα, των υπολοίπων κομμάτων, οι διαδηλώσεις φεμινιστικών κοινοτήτων και φυσικά η επικριτική αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας που χαρακτήρισε το άρθρο «απαράδεκτο» σημειώνοντας ότι «ο νέος ορισμός του νέου Ποινικού Κώδικα, δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την πρόσβαση στη δικαιοσύνη για το σοβαρό αυτό έγκλημα», κατάφεραν να «αγγίξουν» την κυβέρνηση για να προβεί έτσι σε αλλαγές στο Άρθρο 336 / παράγραφος 5.

Αν δηλαδή σε ένα παράλληλο σύμπαν δεν υπήρχαν αντιδράσεις από τον απλό κόσμο, η κυβέρνηση και όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες που αποφασίζουν για τις ζωές μας θα ενέκριναν και κατ’ επέκταση θα περνούσαν έναν τέτοιο νόμο;

Ειλικρινά, μου φαίνεται τόσο παράλογο. Τόσο τρελό. Να πρέπει να αποδείξεις και να διεκδικήσεις τα αυτονόητα, στην Ελλάδα του 2019… Μεγάλη απογοήτευση.

Καλή σας μέρα,

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον, να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.