Project Hiu: Μία ακτιβίστρια γράφει όλα όσα έζησε σε ένα ψαροχώρι της Ινδονησίας

Από τη Ρενάτα Ζεντέλη

Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν το πάθος μου για τους καρχαρίες. Ένα πάθος το οποίο ξεκίνησε από την τρυφερή ηλικία των 6-7 και χρόνο με τον χρόνο γινόταν όλο και πιο έντονο, όλο και πιο βαθύ. Ενώ τα άλλα κοριτσάκια ζητούσαν κούκλες, εγώ ζητούσα καρχαρίες! Θυμάμαι σε κάποια γενέθλια πως μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου βιβλία του Jacques-Yves Cousteau και τα φυλούσα σαν κόρη οφθαλμού. 'Εβλεπα φωτογραφίες και ντοκιμαντέρ με δύτες να κολυμπούν με καρχαρίες ή με δύτες μέσα σε κλουβιά να παρατηρούν καρχαρίες και παρακαλούσα μια μέρα να μπορέσω να κάνω και εγώ κάτι από αυτά.

Στην Ελλάδα δυστυχώς ή ευτυχώς το ενδιαφέρον είναι ανεπαρκές, οπότε και είναι σαφές πως το πάθος μου και τις γνώσεις μου δεν μπορούσα να τις μοιραστώ ουσιαστικά με κανέναν. Κυρίως επικρατεί ο φόβος λόγω της ταινίας «Τα σαγόνια του καρχαρία» και κατ’ επέκταση η πλήρης άγνοια. Πλέον βέβαια μπορώ να πω πως η οικογένειά μου αλλά και οι κοντινοί μου φίλοι βλέπουν αυτό το υπέροχο πλάσμα με άλλα μάτια. Ξέρω πως κανείς τους δεν θα ασπαστεί την τρέλα μου, αλλά τουλάχιστον αρκετές φορές τους έχω συμμάχους μου σε κουβέντες που θα ξεκινήσουν σχετικά με τη θάλασσα και τους καρχαρίες.

Δυστυχώς όμως ο κόσμος τους δεν είναι ονειρικός και χρειάστηκε να το μάθω και αυτό. Σε όλον τον κόσμο, οι καρχαρίες σκοτώνονται για τα πτερύγια και το κρέας τους. Με εξαγριώνει το γεγονός ότι οι ψαράδες «αδειάζουν» τις θάλασσες από ένα τόσο υπέροχο πλάσμα, όμως αυτό που προσπερνάμε είναι η πραγματικότητα πίσω από αυτό το γεγονός.

Το μίσος δε βοηθάει για να αλλάξεις τον κόσμο. Κάποιοι από εμάς είμαστε ακτιβιστές επειδή μπορούμε να το κάνουμε, και κάποιοι από εμάς είμαστε ψαράδες καρχαριών επειδή δεν έχουμε την επιλογή να μην το κάνουμε. Το να αποκαλείς όμως αυτούς τους ανθρώπους κάτι άλλο εκτός από σκληρά εργαζόμενους οικογενειάρχες, είναι πολύ μεγάλο λάθος. O τρόπος για να επιφέρεις κάπου την αλλαγή είναι με το να αφήσεις στην άκρη αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι ένα γεγονός και να κοιτάς να δεις την μεγαλύτερη εικόνα, και ως επί το πλείστων να προχωράς σε μια εκούσια αποτελεσματική αλλαγή και συνεργασία με τους λεγόμενους λανθασμένα «εχθρούς» σου.

Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις. Η απληστία των εύπορων χωρών, καθοδηγεί τις ενέργειες του τρίτου κόσμου. O ψαράς που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μπορέσει να ζήσει την οικογένεια του, δε γνωρίζει τη σημασία αλλά ούτε και την αναγκαιότητα του καρχαρία στο θαλάσσιο μας οικοσύστημα. Το μόνο το οποίο γνωρίζει, είναι η δική του επιβίωση καθώς και της οικογένειάς του.

Γνώρισα τη Madison Stewart, ένα ταπεινό και πανέξυπνο κορίτσι από την Αυστραλία, πριν από περίπου 8 χρόνια. Ο τρόπος σκέψης της σχετικά με τους καρχαρίες συμβάδιζε απόλυτα με τον δικό μου. Έκανε πράγματα τα οποία θα ήθελα πολύ να μπορούσα και εγώ να κάνω αλλά έτυχε να γεννηθώ σε λάθος -για αυτά τα πράγματα- χώρα. Πριν από περίπου 5 χρόνια, θυμάμαι να την ρωτάω αν θα ήθελε να κάνουμε παρέα ένα ταξίδι κατάδυσης με καρχαρίες ή αν θα ήθελε να πάμε σε κάποια ψαραγορά που φέρνουν πτώματα καρχαριών να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. Μου είχε πει πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να το οργανώσει και πως παράλληλα ήταν και πολύ επικίνδυνο.

Πριν από περίπου 2 χρόνια έκανε την υπέρτατη έκπληξη και ξεκίνησε το Project Hiu. Ένα πρόγραμμα το οποίο απευθύνεται σε οποιονδήποτε αγαπάει τους καρχαρίες, κατανοεί την αναγκαιότητά τους στους ωκεανούς και θέλει να σταματήσει η αλιεία τους, αλλά απευθύνεται και σε ανθρώπους που θέλουν να μάθουν σχετικά με αυτούς.

Η Madison κατάφερε να εισχωρήσει σε μια κλειστή κοινωνία ψαράδων οι οποίοι πληρώνονται για να σκοτώνουν καρχαρίες. Κατάφερε να μπορεί να νοικιάζει κάποια αλιευτικά σκάφη ώστε να ασχολούνται με τουριστικές δραστηριότητες αντί να σκοτώνουν καρχαρίες. Ο στόχος του Project Hiu δεν είναι να μεταπείσει, ούτε και να καταδικάσει αυτούς τους ανθρώπους, αλλά να εισαγάγει σιγά σιγά έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και ευκαιριών σε μια κοινότητα ανθρώπων οι οποίοι μεγάλωσαν μαθαίνοντας μόνο το πώς να σκοτώνουν καρχαρίες. Νοικιάζοντας τα αλιευτικά σκάφη για να ασχολούνται με τουριστικές δραστηριότητες, προσφέρουμε ένα εναλλακτικό εισόδημα στην κοινότητά τους, όπου αργά, σταθερά και αποτελεσματικά προστατεύει τους καρχαρίες. Το Project Hiu βασίζεται στην αναγνώριση ότι η λύση για την αποτροπή του ψαρέματος καρχαριών είναι να έρθει η αλλαγή στους ανθρώπους που γεννήθηκαν και έμαθαν μόνο να σκοτώνουν.

Έτσι λοιπόν μου δόθηκε κι εμένα η ευκαιρία να γίνω μέρος μέλος αυτού του κινήματος. Να γνωρίσω τους ψαράδες από κοντά και να μιλήσω μαζί τους για να καταλάβω τα γιατί τους. Να μπορέσω να αντικρύσω δραματικές εικόνες από κοντά τις οποίες τόσο καιρό έβλεπα μέσα από τα μάτια τρίτων.

Ταξίδεψα 32 ώρες μέχρι να φτάσω στον τελικό προορισμό μου, το μακρινό Lombok της Ινδονησίας. Εκεί συναντηθήκαμε όλη η ομάδα: Εννέα άνθρωποι από διαφορετικά μέρη της γης, διαφορετικών ηλικιών, άγνωστοι τελείως μεταξύ μας όμως με έναν απώτερο κοινό σκοπό, να βοηθήσουμε την Madison στο αξιέπαινο έργο της. Εννέα άνθρωποι επιλέξαμε για τις διακοπές μας φέτος να κάνουμε ένα πολύ διαφορετικό ταξίδι. Επιλέξαμε να πληρώσουμε ψαράδες καρχαριών ώστε να νοικιάσουμε αυτούς και τις βάρκες τους και για μια εβδομάδα να μας πηγαίνουν για μπάνιο σε παρθένες απόμερες παραλίες, ελεύθερη κατάδυση, surf και για skurf! Κάθε μέρα οδηγούσαμε για 2,5 ώρες μέχρι να βρεθούμε στο σημείο που μας περίμεναν. Στις ίδιες βάρκες που έβγαιναν στα ανοιχτά για να σκοτώνουν καρχαρίες.

Θυμάμαι πως την πρώτη φορά που τις είδα σάστισα. Μικρά ξύλινα βαρκάκια. Άραγε τι ασφάλεια ένιωθαν αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε αυτές; Μόλις αντίκρυσα τους ψαράδες που είχαμε πληρώσει για να κάνουν τους τουριστικούς οδηγούς μας δεν ένιωσα κάποιον φόβο, αλλά περιέργεια για το τι σκέφτονται εκείνοι. Άραγε τους αρέσει να ασχολούνται με τουρίστες ή προτιμούν να σκοτώνουν; Θυμάμαι πως μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα στην πρώτη βάρκα και είδα τα αγκίστρια στο πιλοτήριο ένιωσα περήφανη για τον εαυτό μου. Ήξερα πως για τουλάχιστον τέσσερις εβδομάδες αυτά θα παρέμεναν καθαρά και είχα βοηθήσει κι εγώ σε αυτό. Με το δικό μας ταξίδι καταφέραμε να νοικιάσουμε τρεις βάρκες. Τρεις βάρκες χάρη σε εμάς δεν θα έβγαιναν όλο τον Αύγουστο για ψάρεμα.

Όλη την εβδομάδα που περάσαμε δίπλα τους νιώσαμε σαν βασιλιάδες. Μας πήγαν σε εκπληκτικές παρθένες παραλίες που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν πίστευα πως θα δω ποτέ, μας έφτιαχναν καφέ και τσάι, μας μαγείρευαν φαγητό. Ένα βράδυ αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί τους, στις βάρκες τους. Χωρίς να το ζητήσουμε εμείς, με αυτοσχέδιες ξύλινες σχεδίες, βγήκαν στην παραλία και άναψαν φωτιές και ύστερα μας έβγαλαν κι εμάς έξω. Μας σέρβιραν το βραδινό μας και ακούσαμε μουσική κάτω από έναν υπέροχο έναστρο ουρανό. Όταν γυρίσαμε στις βάρκες μας είχαν ήδη στρώσει στρωματάκια στο κατάστρωμα για να κοιμηθούμε. Κάποια στιγμή μέσα στην νύχτα έπιασε ψιλόβροχο και ήρθαν και μας ξύπνησαν ώστε να μεταφερθούμε μέσα για να μην βραχούμε.

Λίγο αργότερα θυμάμαι την βάρκα να κουνιέται ελάχιστα και λίγο αργότερα άκουσα την μηχανή και κατάλαβα πως έβαλαν μπροστά και ίσως να αλλάζαμε σημείο. Λίγες ώρες μετά άκουσα ξανά την μηχανή. Ξύπνησα στις 5:00 το πρωί και βγαίνοντας έξω είδα ένα μαγικό ήσυχο κολπίσκο. Ρώτησα γιατί είμασταν εκεί! Μου είπαν πως χρειάστηκε να αλλάξουμε τρεις παραλίες κατά την διάρκεια της νύχτας διότι φούσκωνε η θάλασσα και δεν ήθελαν να νιώσουμε την παραμικρή ενόχληση στον ύπνο μας. Την ίδια στιγμή ήρθε και ο καφές μου στα χέρια μου! Σκέτος παραδοσιακός καφές Λομπόκ. Λίγο αργότερα ξύπνησαν και οι υπόλοιποι από την παρέα. Όλοι πλέον με τον καφέ στα χέρια μας περιμέναμε την ανατολή του ηλίου. Μόλις ανέτειλε ο ήλιος είπαμε μεταξύ μας να πάμε να κάτσουμε στο πάνω μέρος της μιας βάρκας για να φάμε πρωινό από τα σνακ που είχαμε αγοράσει την προηγούμενη μέρα! Καθώς εμείς κάναμε τις βουτιές μας και απολαμβάναμε τον ήλιο, εκείνοι είχαν καθίσει και μας έφτιαχναν κολιέ από κοχύλια που είχαν μαζέψει το προηγούμενο βράδυ τα οποία μας έδωσαν το απόγευμα που τους αποχαιρετίσαμε.

Η τελευταία μας μέρα ήταν η μέρα που πήγαμε στην αγορά. Αφού μας έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες η Madison, κατεβήκαμε από το αμάξι. Έπρεπε να υποδυθούμε μια ομάδα σερφάδων που σταμάτησαν στην αγορά για την πλάκα τους. Δεν έπρεπε να δείξουμε στεναχωρημένοι. Ίσως και το πιο δύσκολο εγχείρημα. Περπάτησα όλη την αγορά ξυπόλητη και ξαφνικά βρέθηκα στο σημείο που ξεφορτώνουν τους νεκρούς καρχαρίες. Πτώματα από καρχαρίες και αίματα παντού. Νόμιζα πως έβλεπα κάποιον εφιάλτη. Πλησίασα. Δυστυχώς δεν κοιμόμουν. Δυστυχώς πλέον ήμουν αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που συνειδητά θέλησα να αντικρύσω από κοντά. Έγκυες καρχαρίνες, αμνιακοί σάκοι, εντόσθια, όλα ανακατεμένα και πεταμένα στο πάτωμα.

Έσκυψα και έπιασα στα χέρια μου ένα θηλυκό καρχαρία. Πάγωσα. Την ίδια στιγμή με κατάλαβε μια κοπέλα από την παρέα και μου φώναξε να ηρεμίσω γιατί με κοιτoύσαν περίεργα.

Ένας από τα «μεγάλα κεφάλια» με παρακολουθούσε! Άφησα τον καρχαρία στο πάτωμα και γύρισα το βλέμμα μου σε έναν άλλον κύριο. Κρατούσε ένα σαλάχι στα χέρια του. Ασυναίσθητα άρχισα να τον τραβάω βίντεο, άρχισε να το κόβει στην μέση, στο τέλος έβαλε τα γέλια και μου έστειλε και φιλάκια.

Έσφιξα τα δόντια μου. Είχα ήδη δει αρκετά. Έπρεπε κάπου να απομονωθώ. Άρχισα να προχωράω προς το τελείωμα της αγοράς όπου πρόσεξα κάποια παιδάκια που έπαιζαν με μια μπάλα. Νόμιζα πως εκεί θα έβρισκα λίγη ώρα ηρεμίας και μια πιο όμορφη εικόνα. Νόμιζα! Εκεί βρισκόταν ένας τεράστιος ξύλινος πάγκος που πάνω του είχε πτερύγια καρχαριών. Σταμάτησα να μετράω στα 150 πτερύγια. Το βρήκα ανούσιο. Ίσως να μετρούσα για να απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι.

Μετά από περίπου μια ώρα στην αγορά φύγαμε. Πήγαμε να βρούμε τους ψαράδες μας. Τους ίδιους ανθρώπους που σχεδόν 2 χρόνια νωρίτερα ήταν υπεύθυνοι για τις εικόνες που μόλις είχαμε αντικρύσει. Ήξεραν πως θα πηγαίναμε στην αγορά πριν πάμε να τους συναντήσουμε. Μας υποδέχτηκαν με καφέ και αγκαλιές. Δεν μίλησε κανείς μας για τις εικόνες που αντικρύσαμε στην αγορά. Μπήκαμε στις βάρκες και ξεκινήσαμε για το χωριό τους. Κάποια στιγμή ρώτησα τον «αρχηγό» των ψαράδων μας που μιλούσε αγγλικά αν προτιμά να κάνει αυτά τα τουριστικά ταξίδια η αν του λείπει να σκοτώνει καρχαρίες. Γύρισε και με κοίταξε σοκαρισμένος! Μου είπε πως θα έπρεπε να έχω καταλάβει ότι προτιμά τους τουρίστες. Τον ρώτησα γιατί και μου είπε πως με εμάς ξέρει πως έχει ένα σίγουρο εισόδημα, πως κάθε βράδυ γυρνάει ζωντανός στο σπίτι και την οικογένεια του, πως μέσα σε μια εβδομάδα βγάζει τα ίδια χρήματα που θα έβγαζε σε έξι εβδομάδες αν και εφόσον είχε καλή ψαριά. Ρώτησα γιατί έξι εβδομάδες και μου είπε πως το ταξίδι τους ξεκινάει από την Ινδονησία και φτάνουν μέχρι στις ακτές της Αυστραλίας για να μπορέσουν να βρουν μεγάλους καρχαρίες. Ρώτησα πώς και δεν κάνει και τα δυο για να βγάλει περισσότερα χρήματα, και μου απάντησε πως δεν του αρέσει και δεν θέλει να σκοτώνει καρχαρίες αλλά ποτέ του δεν ήξερε πως υπάρχει και κάποιος άλλος τρόπος να βγάλει χρήματα. Τον ρώτησα αν το πλήρωμα του σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο και χωρίς να το σκεφτεί στιγμή μου απάντησε ναι! Μου είπε πως το μικρό αφεντικό (η Madison δηλαδή) κάνει πάρα πολλά πράγματα για αυτούς, το χωριό τους και τα παιδιά τους και είναι όλοι τους ευγνώμονες.

Μέχρι να τελειώσει η κουβέντα μας, φτάσαμε στο νησί τους. Ένα απομονωμένο νησάκι που δεν μπορεί κανείς ξένος να πάει. Εμείς όμως δεν είμασταν πλέον ξένοι. Κατεβήκαμε στο λιμάνι, και αρχίσαμε να περπατάμε όλοι μαζί. Δρομάκια ατελείωτα, δρομάκια βρόμικα, σπίτια κολλημένα το ένα με το άλλο και παντού παιδάκια να τρέχουν αριστερά και δεξιά και να μας κοιτάνε καλά καλά και να γελάνε. Φτάσαμε στο σχολείο όπου συναντηθήκαμε με τον Διευθυντή. Η Madison με χρήματα που έχει πάρει από δωρεές είχε αγοράσει βιβλία για τα παιδιά του σχολείου και του τα παρέδωσε. Τα μάτια του έλαμψαν και ειλικρινά δεν ξέρω πόσες φορές μπορεί να της είπε ευχαριστώ. Φωνάξαν την μια δασκάλα που ξέρει αγγλικά και την ρώτησε η Madison πόσα χρήματα θέλει για να κάνει 2 ώρες την εβδομάδα μαθήματα αγγλικών στα 120 παιδιά που έχει το σχολείο για ένα μήνα. Ζήτησε €45 τον μήνα. Την πληρώσαμε για 2 μήνες. Ρωτήσαμε τι άλλες ανάγκες έχουν και μας ζήτησαν αν μπορούμε να τους βοηθήσουμε να φτιάξουν μια τουαλέτα. Ρωτήσαμε πόσες τουαλέτες έχουν. Η απάντηση αποστομωτική. ΚΑΜΜΙΑ!! Ρωτήσαμε που πάνε τα παιδάκια και οι δάσκαλοι. Μας απάντησαν «στην θάλασσα». Το σημειώσαμε…

Φύγαμε από το σχολείο σοκαρισμένοι. Μας είχε καλέσει σπίτι του ένας από τους ψαράδες μας. Μόλις φτάσαμε μας περίμενε η έγκυος γυναίκα του. Είχε ετοιμάσει φαγητό, καφέ και τσάι για όλους μας. Καθίσαμε στο πάτωμα ενός δωμάτιου που είναι το σαλόνι τους. Έπιπλα δεν υπάρχουν μέσα στα σπίτια τους, μόνο αυτοσχέδια στρώματα στα δωμάτιά τους. Όπως μιλούσαμε όλοι μαζί ήρθε μια μικρούλα και κάθισε δίπλα μου. Δεν το χωρούσε η καρδιά μου να φάω εγώ και όχι εκείνη. Της προσέφερα το πιάτο μου. Τα ματάκια της ανοίξανε διάπλατα, όμως έσπρωξε το πιάτο πάλι σε εμένα. Απόρησα. Άνοιξα την αγκαλιά μου και ήρθε και χώθηκε μέσα. Έπιασα το πιρούνι και το πλησίασα στο στόμα της, γύρισε και με κοίταξε με τα υπέροχα ματάκια της, κοίταξε ξανά το γεμάτο πιρούνι και άνοιξε το στόμα της. Κατάλαβα πως ναι μεν πεινούσε αλλά ντρεπόταν. Κάποιος ίσως να της είχε πει πως αυτό το φαγητό είναι για τους φιλοξενούμενους. Αφού την τάισα, πήγα να πιώ λίγο από τον καφέ μου και πάλι γύρισε και με κοίταξε με τα υπέροχα ματάκια της.

Λίγο μετά βγήκαμε έξω από το σπίτι και ήταν η σειρά μου να δώσω τα πράγματα που τους είχα φέρει από την Ελλάδα. Είχα ρωτήσει την Madison τι χρειάζονταν στο χωριό και μου είχε πει να αγοράσω μερικές μάσκες, γυαλάκια και αναπνευστήρες για την θάλασσα. Εκτός από αυτά είχα αγοράσει και μερικά μπλοκ ζωγραφικής και ξυλομπογιές. Την ώρα που ανοίξαμε τις τσάντες και τα βγάλαμε έξω και είδα τα παιδάκια και τους γονείς να παλεύουν για να πάρουν κάτι από αυτά, σφίχτηκε για ακόμη μια φορά η καρδιά μου. Μείναμε άλλη μια ώρα στο χωριό και λίγο πριν φύγουμε μαζεύτηκαν οι γυναίκες όλων των ψαράδων μας για να μας χαιρετήσουν και να μας ευχαριστήσουν που δώσαμε στους άντρες τους δουλειά.

Είκοσι λεπτά μετά είχαμε φτάσει στο λιμάνι. Εκεί μας περίμενε το αυτοκίνητό μας. Κατεβήκαμε από τις βάρκες, κατέβηκαν και οι ψαράδες μας. Ένας ένας μας πήραν αγκαλιά. Ο «αρχηγός» της ομάδας τους με δακρυσμένα μάτια μας ρώτησε πότε θα μας δει ξανά. Όλοι υποσχεθήκαμε πως αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί. Και είμαι σίγουρη πως όλοι μας θα επιστρέψουμε ξανά. Η Madison οργανώνει ένα ταξίδι κάθε δυο μήνες περίπου. Φέτος στα γενέθλιά της ζήτησε από τους φίλους της αντί να της κάνουν κάποιο δώρο, να την ακολουθήσουν στην Ινδονησία. Φέτος για τα γενέθλιά της νοίκιασε δέκα βάρκες! Δέκα βάρκες θα μείνουν όλο τον μήνα μακριά από την θάλασσα και δεν θα σκοτώσουν καρχαρίες! Θα έδινα τα πάντα να μπορούσα να φύγω από την δουλειά για να πάω και εγώ ξανά!

Κάποιες φορές νιώθεις πως είναι αδύνατο να κάνεις τη διαφορά στη ζωή κάποιου, πόσο μάλλον να αλλάξεις τον κόσμο, όμως είναι φορές που με λίγη πίστη και ελπίδα στην ανθρωπότητα αλλά και στους ανθρώπους, μπορείς να εμπνεύσεις και κάποιον άλλον να ενεργήσει αλλιώς.

Είμαι σίγουρη πως και η πιο μικρή προσπάθεια μπορεί να συμβάλει σε μια υπέροχη αλλαγή. Γι’ αυτό τον λόγο επιλέγω να συνεχίζω να πηγαίνω σε μέρη που κάποιοι μου είπαν πως δεν μπορώ ή δεν πρέπει να πάω, και να κάνω πράγματα που κάποιοι μου είπαν πως δεν θα φέρουν καμία αλλαγή, ή πως δεν θα τα καταφέρω. Κάνοντάς το, πιστεύω πως και κάποιος άλλος θα ακολουθήσει τα βήματά μου και ίσως να φτάσει κι ακόμη πιο μακριά από εμένα και έτσι θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας. Θέλω να πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο. Οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνομαι είναι οι καταναλωτές, οι μη δύτες, τα εστιατόρια και εσύ.

Αν όλοι ψαχτούμε λίγο παραπάνω θα δούμε πως τελικά μπορούμε να κάνουμε κι εμείς κάτι ώστε να μη βοηθάμε την αγορά που πλουτίζει από αυτούς. Για παράδειγμα στα νερά που περιβάλλουν την Ελλάδα έχουμε 35 διαφορετικά ήδη καρχαρία! Το ήξερες αυτό; Φαντάσου πόσες ώρες περνάει ο Έλληνας στο νερό! Φαντάσου πόσοι τουρίστες περνάνε αμέτρητες ώρες στις θάλασσές μας! Αν ίσχυε ο μύθος ότι ο καρχαρίας θέλει να σκοτώσει τον άνθρωπο, κατανοείς πόσους θανάτους θα είχαμε. Και λογικά τώρα με ρωτάς τι μπορείς να κάνεις εσύ από τη μεριά σου.

Από την μεριά μας εμείς οι Έλληνες οφείλουμε να σταματήσουμε να καταναλώνουμε γαλέο. Υπάρχουν διάφορα είδη γαλέου όπως ο γκριζογαλέος, ο αστρογαλέος και ο δροσίτης. Επίσης ο γαλάζιος καρχαρίας στα δικά μας σούπερ μάρκετ πωλείται με την ονομασία γλαυκός. Αν επιλέξουμε να πάμε σε ένα κινέζικο εστιατόριο σίγουρα δε θα πρέπει να παραγγείλουμε σούπα από πτερύγιο καρχαρία. Επίσης να αποφεύγουμε προϊόντα τα οποία στα συστατικά τους έχουν αυτές τις ονομασίες squalene, chondroitin, shark cartiladge γνωστό και ως ΕΑ-941, marine collagene η θαλάσσιο κολλαγόνο, MSI-1256F, poudre de cartilage de Requin η αλλιώς πούδρα χόνδρου καρχαρία, Sphyrna lewini και squalus acanthias.

Θα σου πω επίσης να κοιτάξεις τα συστατικά στο κραγιόν που χρησιμοποιείς διότι είναι πολύ πιθανό να δεις μέσα το συστατικό squalene. Επίσης θα σου πω πως μπορείς και εσύ να βοηθήσεις τον αγώνα της Madison Stewart είτε αγοράζοντας ένα από τα υπέροχα βραχιόλια της από εδώ https://projecthiu.com/collections/all το οποίο κοστίζει περίπου €16 όπου όλα τα έσοδα πάνε όλα στο οικοτουριστικό της έργο που βοηθάει την τοπική αγορά, το σχολείο και τις γυναίκες του χωριού, ή αν θέλεις μπορείς να κάνεις μια δωρεά στο μη κερδοσκοπικό ίδρυμα εδώ https://www.thehoopercollective.org/donate .

Περιμένω τα μηνύματά σου εδώ!

Μπορείς να με βρεις και στο φυσικό μου περιβάλλον!

Και να με ακολουθήσεις στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter!

01

21