Αν θα έχω γλιτώσει από τον ιό, θα έχω αρρωστήσει ψυχικά... (το video που μου δίνει ελπίδα)

Αποφάσισα να μη βλέπω ειδήσεις. Μόνο που πέφτω πάνω σε αυτές, διαδικτυακά. Δεν μπορώ να αποφύγω το internet. Είναι η δουλειά μου. Αλλιώς θα το έκοβα και αυτό και θα έβλεπα μόνο Netflix.

Δεν είναι ότι δε μπορώ να αντέξω την απομόνωση στο σπίτι. Αυτή την απολαμβάνω όσο ποτέ όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Είναι λες και κάποιος κατάλαβε την ψυχική και σωματική μου ανάγκη να ρίξω τους ρυθμούς και μου έδωσε μια ανάσα τη στιγμή που ήμουν στα κόκκινα και φλέρταρα επικίνδυνα με την υπερκόπωση.

Τη χρειαζόμουν αυτή την αλλαγή έστω και για λίγο. Είναι αξιοσημείωτο δε, ότι νιώθω πιο παραγωγική από ποτέ τώρα που δουλεύω από το σπίτι. Είναι πολύ πιο δύσκολα με τα παιδιά, αλλά περιέργως, πιο παραγωγικά. Είναι αυτό το αίσθημα ευθύνης που σου δημιουργεί μια εγρήγορση την οποία δεν έχεις από την αναπαυτική θέση του γραφείου απ’ όπου νομίζεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα σωστά. Αρχίζω να πιστεύω στις έρευνες που υποστηρίζουν θερμά την εργασία στο σπίτι ως πιο δημιουργική και αποδοτική. Ποια; Εγώ που τέτοιες έρευνες τις χλεύαζα και πίστευα ότι τις κάνουν οι τεμπέληδες. Που θεωρούσα τον εαυτό μου πεθαμένο, ούσα ανενεργή. Είναι φοβερό πώς αλλάζουν τα πράγματα στο μυαλό μας όταν βρισκόμαστε υπό πίεση. Όλα είναι στο μυαλό.

Είπαμε όμως... δεν είναι ότι δε μπορώ να αντέξω την απομόνωση. Είναι μόνο που νιώθω μια φοβερή ανησυχία να με προβληματίζει όλο και πιο πολύ για το μέλλον μας σε αυτή τη γη. Δεν σκεφτόμουν ποτέ αφαιρετικά και θεωρητικά. Είμαι άνθρωπος του τώρα, του «μπορώ», του «κάνω πράξη όσα θέλω». Τι γίνεται όμως όταν χάνεται στ’ αλήθεια ο έλεγχος; Πώς μπορεί να το αντιμετωπίσει αυτό ένας άνθρωπος που θέλει να έχει την τύχη του στα χέρια του και ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι η μοίρα του ορίζεται από μια άλλη δύναμη που τον παρασέρνει. Να, κάπως έτσι αισθάνομαι τελευταία. Έρμαιο άλλων. Ανθρώπων και καταστάσεων που δεν επέλεξα ποτέ. Χωρίς να έχω βλάψει κανέναν, χωρίς να έχω πληγώσει τη γη, χωρίς να έχω καταπατήσει τα δικαιώματα κανενός... Γιατί πρέπει όλο αυτό να το υποστώ;

Κι από την άλλη αντί να γινόμαστε μια γροθιά στα δύσκολα, ξεκινάει η ανθρωποφαγία. Ο ιός χτύπησε την πόρτα και δικών μου ανθρώπων. Τρέμει η καρδιά μου γι’ αυτούς και υποφέρω που δεν μπορώ να είμαι κοντά τους για να τους βοηθήσω. Αυτό μπορεί να με τρελάνει. Όλοι σε κοιτούν καχύποπτα αν νοσήσεις, χάνεται η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Βγαίνει ο κακός μας εαυτός. Έχουμε την ανάγκη να ξεσπάσουμε, να βρίσουμε, να αποδώσουμε ευθύνες, να κάνουμε μπουλινγκ σε νοσούντες που «θέλουν να μας πεθάνουν όλους»... Ποιος να μου το έλεγε πριν από λίγες μέρες, ότι θα ερχόταν η στιγμή που κάποιος θα ανακοίνωνε ότι είναι άρρωστος και αντί να παίρνει ευχές για γρήγορη ανάρρωση, θα εισέπραττε τόση κακία και μίσος. Μισάνθρωποι, ανθρωπάκια κάθε λογής που νομίζουν ότι έτσι θα εκτονωθούν. Υπάρχουν στιγμές που σιχαίνομαι τους ανθρώπους. Που χάνω την πίστη σε αυτούς. Κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί. Να χάσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα.

Είδα τυχαία ένα βίντεο στο YouTube που μου έδωσε μια ανάσα. Με ανακούφισε και μου έδωσε ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Ότι παίρνουμε το μάθημα μας για την απληστία μας. Και έτσι ίσως γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Θρηνώντας για όλους όσοι χάθηκαν και για όλους όσοι φύγουν για να είναι όλοι οι υπόλοιποι ασφαλείς σε ένα οικοσύστημα που μπορεί να μας αντέξει. 'Ολους...

Αποφάσισα ότι έτσι θα αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Σκεπτόμενη τη θετική πλευρά και προσευχόμενη ότι θα επιβιώσουν όλοι όσοι νοσούν.

Θέλω πολύ να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μου. Έχω μεγάλη ανάγκη από αυτή την επικοινωνία. Περιμένω τα μηνύματα σου στο Instagram!