Ό,τι σε κάνει να χαμογελάς δεν είναι λάθος...

Τέτοια διλήμματα έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές στη ζωή μου. Διλήμματα που είτε αφορούσαν εμένα και είχαν αντίκτυπο στη δική μου ζωή, είτε με αφορούσαν εμμέσως και είχαν αντίκτυπο κυρίως στη ζωή κάποιου άλλου.

Συγνώμη αν σε μπερδεύω και δεν μπορείς να κατανοήσεις ακριβώς αυτό που θέλω να σου πω, αλλά καμιά φορά δεν λέγονται όλα τα πράγματα εύκολα και δεν μπορούν να γίνουν απολύτως κατανοητά. Θα σου πω μόνο ότι επιρροή έχουν μόνο οι πράξεις και τα λόγια. Το να κάθεσαι να παρακολουθείς ανενεργός και απαθής τα γεγονότα να συμβαίνουν γύρω σου δε σε αγιοποιεί, ούτε σε καθιστά άμοιρο ευθυνών επειδή δεν εξέφρασες άποψη. Το «δεν είδα, δεν άκουσα» δεν περνάει πια ούτε ως επιχείρημα στο δικαστήριο. Είναι τουλάχιστον αστείο και ευθυνόφοβο.

Κάποτε ήμουν τόσο απόλυτη για το τι είναι το σωστό και το λάθος που δεν άφηνα περιθώριο για γκρίζες ζώνες. Ήμουν σχεδόν αφοριστική απέναντι σε πράγματα που θεωρούσα μη ηθικά, μη σωστά, μη κανονικά.

Όμως, ποιος ορίζει το τι είναι «σωστό»; Μεγαλώνοντας και ζώντας διάφορες καταστάσεις, αποκτώντας εμπειρίες, ωριμάζοντας, μαθαίνοντας ιστορίες, μπαίνοντας στα παπούτσια των άλλων (σπουδαίο χάρισμα η ενσυναίσθηση) ήρθα αντιμέτωπη με μια μεγάλη αλήθεια. Η αλήθεια βρίσκεται μέσα στην ψυχή του καθένα. Όχι στο savoir vivre και τους καθωσπρεπισμούς, τους κανόνες και τους νόμους.

Ναι, προφανώς η απιστία είναι θρησκευτικό, κοινωνικό μέχρι και νομικό «αμάρτημα». Όμως πώς μπορείς εσύ να γνωρίζεις τι έχει ζήσει κάποιος για να φτάσει σε αυτό το σημείο; Προφανώς, η προδοσία ενός φίλου είναι απαράδεκτη ακούγοντάς την ως διήγηση από κάποιον προδομένο, όμως εσύ δεν ήσουν εκεί για να ξέρεις πώς οδηγήθηκαν τα πράγματα σε συγκεκριμένο σημείο. Προφανώς η κλοπή είναι καταδικαστέα, όμως εσύ γνώριζες αν ο θύτης ήταν άνεργος πατέρας και έκλεψε για να ταΐσει τα παιδιά του;

Ε λοιπόν εγώ παλαιότερα θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ο «άπιστος», ο «κλέφτης» και ο «προδότης» είναι «κακοί άνθρωποι» και έχουν ως στόχο να μοιράσουν δυστυχία και να πονέσουν άλλους ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα. Έπρεπε να φτάσω σχεδόν τα 40 για να αποδεχτώ ότι το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις. Και δε σας κρύβω ότι σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο αναθεώρησα, αλλά τάχθηκα στο πλευρό του... δακτυλοδεικτούμενου. Σίγουρα πάντως δεν είπα «δεν ξέρω, δεν απαντώ».

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να απαντήσω στο ερώτημα «Μήπως κάνεις λάθος; Μήπως είσαι άδικη;», δεν μπόρεσα να δωσω σαφείς απαντήσεις στον εαυτό μου. Πολλές φορές η καρδιά έρχεται αντιμέτωπη με το μυαλό. Και γίνεται πόλεμος. Πραγματικός πόλεμος μέσα στο κεφάλι. Γιατί έχω μάθει από τα μικράτα μου να είμαι εντάξει, καθαρή, σωστή, νομοταγής, πολιτικά ορθή. Σκατά. Βαρέθηκα να πρέπει να είμαι όπως «πρέπει».

Μια μέρα ο μπαμπάς μου, ο λατρεμένος μου σοφός μπαμπάκας, μου περιέγραψε μια προσωπική κουβέντα που είχε με έναν γέροντα από το Άγιο Όρος: «Παιδί μου, ό,τι σε κάνει να χαμογελάς, δεν είναι λάθος!». Ένιωσα μια ανακούφιση, μια εσωτερική γαλήνη, μια απενοχοποίηση. Όχι μόνο για τις αποφάσεις που έχω πάρει κατά καιρούς για τον εαυτό μου, αλλά και για τον ρόλο που μπορεί να έχω παίξει στις ζωές των άλλων, ακούγοντας και μόνο τις ιστορίες τους. Ξέρεις τι είναι να έχεις κάποιον να σε ακούσει χωρίς να σε κρίνει; Να αφιερώσει χρόνο για να ακούσει την καρδιά σου; Τον πόνο σου; Τη λύπη σου; Τη στενοχώρια σου; Πολύτιμο αγαθό. Τη χαρά την ακούν όλοι και πολλές φορές τη λοιδορούν. Ποτέ όμως μπροστά σου...

Κλείνοντας το σημερινό μου γράμμα θέλω να σου πω αυτό: Να κάνεις πάντα αυτό που σε κάνει να χαμογελάς. Αλλά να έχεις τα κότσια να αναλαμβάνεις και τις ευθύνες του. Να το υπερασπίζεσαι μέχρι τέλους κι ας μη το αξίζει. Κάποτε ήταν η επιλογή σου και γέμιζε την καρδιά σου ευτυχία.

Καλά Χριστούγεννα. Μόνο με υγεία και αγάπη. Τίποτα άλλο δεν με ενδιαφέρει. Μόνο αυτά.

Υ.γ Αφιερωμένο σε έναν καλό μου φίλο!

Περιμένω τα μηνύματά σου στο Instagram! Μπορείς να με ακολουθήσεις και στο Facebook!