Η ζωή δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με τις πανελλήνιες!

Ξέρω, σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα για εσένα. Είτε είσαι «καλός μαθητής», είτε είσαι «μέτριος μαθητής», είτε απλώς δίνεις πανελλήνιες γιατί πρέπει να δώσεις, γιατί είσαι υποχρεωμένος να δώσεις…

Εκεί που είσαι ήμουν και ξέρω καλύτερα από τον καθένα το άγχος σου και το στρες σου γιατί τα έχω ζήσει και τα δύο από πρώτο χέρι. Έχω νιώσει αυτόν τον πόνο στο στομάχι, τη ναυτία πριν μπω στην αίθουσα, τη ζαλάδα και το τρέμουλο των χεριών που συνοδεύουν ένα παιδί μόλις 17-18 χρόνων σε μια τόσο κομβική στιγμή για τη ζωή του. Είναι όμως;

Ξέρω πως ό,τι και να σου πω σήμερα, εσύ δε θα με ακούσεις. Και το καταλαβαίνω γιατί είσαι προγραμματισμένος από την Α’ γυμνασίου γι’ αυτή την πορεία. Ρυθμίστηκες για να κάνεις αυτό που θα κάνεις σήμερα από δασκάλους, καθηγητές, γονείς και εκπαιδευτικό σύστημα. Και το καταλαβαίνω. Αλλά πρώτα θα γράψω δυο πράγματα σε εσένα και μετά στους γονείς σου και είμαι σίγουρη πως θα με καταλάβετε!

Σε εσένα:

Εύχομαι να έχεις προετοιμαστεί καλά γι’ αυτές τις δύσκολες μέρες, γιατί όσο πιο καλά διαβασμένος είσαι, τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να τα καταφέρεις. Αν πάλι δεν είναι το όνειρο σου να πετύχεις στις πανελλήνιες, εγώ είμαι πάλι μαζί σου. Ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ. Γιατί δε θα κριθεί το υπόλοιπο της ζωής σου από τους βαθμούς στην έκθεση, στα αρχαία και την ιστορία. Μπορώ να στ’ ορκιστώ αυτό. Είσαι πολύ νέος για να νομίζεις ότι μια αποτυχία στις εξετάσεις θα σε οδηγήσει στην καταστροφή. Έχεις τόσα πολλά να κάνεις και είσαι μόνο στην αρχή! Στο υπόσχομαι.

Ήμουν πολλά χρόνια αθλήτρια. Ήξερα ότι δεν ήμουν σε τόσο υψηλό επίπεδο που θα μπορούσα να γίνω επαγγελματίας βολλειμπολίστρια για να μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτό για πολλά χρόνια. Αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι παρεμφερές ώστε να μη χάσω την επαφή μου με τον χώρο του αθλητισμού. Αποφάσισα να γίνω φυσικοθεραπεύτρια. Τελείωσα τεχνικό λύκειο παίρνοντας ταυτόχρονα με την αποφοίτησή μου το πρώτο δίπλωμα, αυτό του βοηθού φυσικοθεραπευτή. (Δεν το έχω χρησιμοποιήσει ποτέ μέχρι σήμερα).

Έδωσα πανελλήνιες για να καταφέρω να περάσω στη σχολή Φυσικοθεραπείας. Διάβασα, κόπιασα, αγχώθηκα… Εκείνη την περίοδο γνώρισα τον κολικό εντέρου ο οποιος με ακολουθεί πιστά από τότε σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μου. Μάθαμε καλά ο ένας τον άλλον. Προσπάθησα να τον κάνω φίλο μου αλλά κάποιες φορές γινόταν αφόρητος. Έπρεπε να πάρω φάρμακα για να καλμάρω το μένος του. Αυτό το ψυχοσωματικό με συνοδεύει μέχρι σήμερα και κάθε φορά που πιέζομαι ή στρεσάρομαι θυμάμαι τις πανελλήνιες και λυπάμαι που επέτρεψα στον εαυτό μου να υποστεί αυτή τη δοκιμασία. Αρρώστησα κυριολεκτικά.

Λίγο πριν περάσω την καγκελόπορτα του σχολείου με πήρε αγκαλιά η μαμά μου και μου είπε: Αν το μετάνιωσες πάμε να φύγουμε τώρα! Για εμένα δεν αλλάζει τίποτα! Είτε περάσεις, είτε όχι! Εγώ θέλω να είναι καλά το παιδί μου. Δε με ενδιαφέρουν οι πανελλήνιες. Πιστεύω σε εσένα! Θα τα καταφέρεις ακόμη κι αν δεν περάσεις αυτές τις εξετάσεις! Ακούς;».

Η μανούλα μου που δεν έχει τελειώσει πανεπιστήμιο ούτε έχει διδακτορικά και πτυχία ανώτατης σχολής, στάθηκε πλάι μου σαν διδάκτορας πανεπιστημίου. Του πανεπιστημίου της ζωής, της αγάπης και της ανθρωπιάς.

Μπήκα μέσα στην αίθουσα με άλλον αέρα. Είχα γερές πλάτες από πίσω μου: αυτές των γονιών μου που ήταν βράχος για εμένα. Έγραψα έκθεση 18.

Πέρασα σε κάποια σχολή στη Θεσσαλονίκη. Δεν πήγα ποτέ. Δεν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά να φύγω από την Αθήνα για πολλούς λόγους. Μέσα μου ήθελα να κάνω άλλα πράγματα. Ένιωθα εγκλωβισμένη και πιεσμένη.

Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα σε κάθε μου απόφαση και με στήριζαν με όλο τους το είναι. «Αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος». Πάντα μου άρεσε το γράψιμο. Θα γινόμουν αθλητικογράφος. Ναι! Αυτό ήθελα.

Γράφτηκα σε μια σχολή δημοσιογραφίας. Λίγο πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου ξεκίνησα να εργάζομαι κάνοντας παράλληλα την πρακτική μου σε ενημερωτικό ραδιόφωνο. Πριν καν το συνειδητοποιήσω έπιασα την πρώτη μου έμμισθη δουλειά. Το ένα έφερε το άλλο. Έκανα ραδιόφωνο, έκανα τηλεόραση, δούλεψα σε εφημερίδες και περιοδικά. Και ναι: ΔΕΝ ΜΠΗΚΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΕΙ ΜΕΣΩ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ.

Με ακούς;;;

Δε χρειάζεται να γίνουμε όλοι δικηγόροι και γιατροί! ΟΧΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ! Δε χωράμε όλοι σε αυτή την κατηγορία. Μπορούμε όμως με υπομονή και επιμονή, με σκληρή δουλειά και πάθος να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, αυτό που μας γεμίζει. Και να ζούμε όμορφα με τις επιλογές μας.

Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Ακόμη κι αν πατώσεις στις πανελλήνιες, θα θυμάσαι ότι έχεις μεγάλη αξία ως άνθρωπος και μπορείς να τα καταφέρεις και με άλλους τρόπους, που μπορεί να αποδεχτούν πιο σημαντικοί για το μέλλον σου!

Η ζωή σου τώρα αρχίζει. Είτε περάσεις σε κάποια σχολή είτε όχι! Έχεις μεγάλο δρόμο μπροστά σου! Άσε τη ζωή να σε πάρει από το χέρι. Άσε το άστρο σου να λάμψει! Εμπιστεύσου τον εαυτό σου! Μπορείς να τα καταφέρεις!

Στους γονείς σου:

Δώστε αυτοπεποίθηση στα παιδιά σας! Γλυκάνετε το ηχόχρωμα της φωνής σας. Το παιδί σας θα βρει στον δρόμο του πολλούς μπαμπούλες να του δυσκολέψουν τη ζωή. Δε θέλει άλλον έναν, ειδικά τη μαμά του και τον μπαμπά του που είναι τα στηρίγματα του! Καταλαβαίνω ότι αγωνιάτε για το μέλλον του αλλά ξέρουμε καλά (και εγώ και εσείς) ότι δε θα κριθεί από μια βαθμολογία στη βιολογία και τη φυσική. Έτσι δεν είναι;

Θυμάμαι σαν χθες ένα πρόγευμα που καθόμουν στο σαλόνι του σπιτιού μιας φίλης μου που έμενε δίπλα από το σπίτι μας. Καθώς παίζαμε παρατήρησα με την άκρη του ματιού μου κάτι σαν τσουβάλι να πέφτει από τον τρίτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας. Δεν κατάλαβα τι συνέβη. Άκουσα μόνο ουρλιαχτά και λίγο αργότερα σειρήνες. Η μαμά της φίλης μου μας απαγόρεψε να βγούμε στο μπαλκόνι για να δούμε τι συνέβη.

Ναι, έγινε αυτό που δε θα ήθελε κανένας γονιός να πάθει. Μια τελειόφοιτη λυκείου, δεν άντεξε την αποτυχία στις πανελλήνιες. Ευτυχώς έζησε αλλά βαριά τραυματισμένη και πληγωμένη. Αυτή η εικόνα με στοίχειωσε. Ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ένα παιδί υπό συνθήκες πίεσης και ματαίωσης αν δεν νιώθει ασφάλεια και στήριξη από τους γονείς Του. Η αίσθηση της αποτυχίας είναι πολύ σκληρό πράγμα και δε μπορούν να την αντέξουν όλοι. Φροντίστε αυτή την περίοδο να είστε κοντά στα παιδιά σας. Μιλήστε τους γλυκά. Εξηγείστε τους ότι είναι η πιο σημαντική ύπαρξη στη ζωή σας. Πείτε τους ότι το μέλλον τους δε θα κριθεί από αυτή τη βαθμολογία, από αυτή τη δοκιμασία. Θα εκπλαγείτε από τα αποτελέσματα. Όσο πιο ελεύθερο και ασφαλές νιώθει ένα παιδί τόσο πιο γρήγορα φωτίζει το άστρο του.

Καλή επιτυχία αγάπες μου! Εύχομαι να κάνετε τα όνειρά σας πραγματικότητα. Αλλά κι αν δεν τα κάνετε σήμερα, σας ορκίζομαι ότι θα τα κάνετε στο μέλλον!

Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram! Μπορείς να με ακολουθήσεις στο Facebook και στο Twitter.