Να το πάρεις το αεροπλάνο, να το πάρεις μην το παιδεύεις

The King

Έχει καταντήσει κουραστικό. Ενόψει του καλοκαιριού 2011 σε έχει πιάσει ένας αδικαιολόγητος παροξυσμός για το που θα «αράξουμε τα κορμιά μας» (sic) το φετινό καλοκαίρι.

Μήπως τελικά ζεις στο δικό σου μικροοικονομικό σύμπαν, στο οποίο καλλιεργείς ευρώ-δεντρα και φέτος περιμένεις να δρέψεις πολλούς καρπούς; Πώς να εξηγήσω με λογικό τρόπο την εμμονή σου με τις ιντερνετικές προσφορές για οποιοδήποτε προορισμό; Οποτεδήποτε. Μόλις εντοπίσεις κάτι, σε πιάνει η περιηγητική σου φρενίτιδα κι αμέσως μου στέλνεις mail με θέμα «check αγάπη, είναι επείγον».

Να σου επισημάνω πως μετά το Πάσχα μέτρησα στο inbox μου 27 τέτοια επείγοντα e-mails με συνημμένα όλα τα πακέτα προσφορών, τράνζιτ και μη: από τη Στοκχόλμη και τη Λισαβόνα, μέχρι την Καππαδοκία, το Μπαλί ακόμα και το Μαϊάμι. Κι αυτό γιατί η αναποφασιστικότητά σου πέρα από μνημειώδης, με κάνει να σκάω στα γέλια, διότι προφανώς ζεις στο δικό σου χωροχρόνο όπου το αφεντικό σου σού έκανε μια maxi αύξηση εν καιρώ μνημονίου, επειδή ήταν στο τσακίρ κέφι.

Λυπάμαι που δεν σου απαντάω στα μηνύματά σου αλλά σε παρακαλώ μην με περιμένεις πίσω από την πόρτα με το που γυρνάω στο σπίτι για να ξεκινήσουμε παρεούλα τη συνεδρία γκρίνιας, νούμερο 5.678. Κουράστηκα.

Στο έχω ξαναπεί. Φέτος, μόνο ελληνικό νησί. Όχι γιατί δικαιωματικά μπήκαν στις πρώτες θέσεις στους ιντερνάσιοναλ ταξιδιωτικούς οδηγούς που μελετάς αρειμανίως, αλλά και γιατί είναι το μοναδικό μέρος που νιώθω ότι μπορώ πραγματικά να ξεκουραστώ για πέντε ημέρες. Ειδικά μετά το πρόσφατο κοκτέιλ περικοπών και απολύσεων στη δουλειά μου, στην οποία δεν ξέρεις πλέον ποτέ τι θα σου ξημερώσει.

Και, δυστυχώς, από τότε που σε γνώρισα, έχει εγγραφεί για τα καλά στο πετσί μου πως δεν είσαι το ιδανικότερο κορίτσι για απλωτές και κρόουλ με στυλ σε βαθυγάλανα νερά, αλλά για ηλιοθεραπεία, περιοδικά και ελαφριά κοινωνική κριτική στην κυτταρίτιδα της διπλανής. Κι επειδή είτε στο εξωτερικό, είτε στην Ελλάδα, πάλι θα μου σπάσεις τα νεύρα, τουλάχιστον ας εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να μου τα σπάσεις πιο οικονομικά, αγάπη μου! Προσέχω για να έχουμε.

The Queen

Μόλις ξεμυτίσει η πρώτη ακτίνα ήλιου, τα πέδιλα δώσουν τη θέση τους στις μπότες και οι πάλλευκες γάμπες μας ντεμπουτάρουν στους δρόμους της πόλης, ξεκινά ο προβληματισμός: Που θα πάμε φέτος το καλοκαίρι να αράξουμε την αρίδα μας, να λιάσουμε τα κορμιά μας, να ρουφήξουμε τα κοκτέιλς μας, να φωτοσυνθέσουμε και -μην παραλείψουμε και το υπέρτατο cliche- να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας βρε αδερφέ. Και μαζί με τον προβληματισμό σκάει μύτη και ο τσακωμός. Λιμάνι ή αεροπόρτο. Νησί ή ευρωπαϊκό πλακόστρωτο; Αραλίκι ή πρωτόγνωρες εμπειρίες;

Στα νησιά με τις άσπρες καμάρες και τους λιόλαμπρους βράχους, αγάπη μου, και εγώ θέλω να περάσω στιγμές αλησμόνητης χαλάρωσης εκθέτοντας το ατελείωτο κορμί μου στις ευεργετικές (και συνάμα βλαβερές, μην ξεχνιόμαστε) ιδιότητες του ήλιου. Αλλά την ίδια στιγμή, και με το ίδιο πάθος, θέλω να αξιοποιήσω το πενιχρό μπάτζετ μας και τον μοναδικό ελεύθερο χρόνο μας για να γεμίσω το κεφάλι μου με νέες εικόνες, να δω καινούργιους πολιτισμούς, να ζήσω όπως ζουν άλλοι άνθρωποι, να έρθω σε επαφή με άλλες νοοτροπίες. Μακριά από τη μιζέρια της Ελλάδας, του ΔΝΤ, της τρόικας, του μνημονίου και των λοιπών δεινών. Να προσποιηθώ πως όλα πάνε καλά και να ατενίσω το μέλλον με αισιοδοξία -κι ας είναι ξένη. Και το επιχείρημα πως το ταξίδι στο εξωτερικό είναι πιο ακριβό γνωρίζεις πολύ καλά πως διόλου δεν ευσταθεί.

Ακόμα εξοφλούμε τις δόσεις των καρτών που εκτινάχθηκαν στα σύννεφα του καταγάλανου ουρανού της Φολεγάνδρου όπου το ξενοδοχείο κόστισε όσο το Hilton στην πόλη του φωτός και τα κοκτέιλ όσο εκείνα του Georges στην κορυφή του Pompidou (αλλά με θέα στο απέραντο γαλάζιο, δεν το συζητώ). Επίσης, με μια πρόχειρη έρευνα αγοράς, τα μεταφορικά δια θαλάσσης με το πλοίο της γραμμής για την (οικονομική κατά τα άλλα, όπως μου επεσήμανες) Νίσυρο κοστίζουν περισσότερο από τα αεροπορικά εισιτήρια δια εξωτικούς και μη προορισμούς (όπου τα ξενοδοχεία είναι εξίσου οικονομικά με αυτά της Νισύρου και όποιου άλλου νησιού της άγονης γραμμής καρφώνεται κατά καιρούς στο μυαλό σου).

Μήπως, λοιπόν, πεισματάρη αγαπημένε μου, να τα βρούμε κάπου στη μέση; Στα παραθαλάσσια χωριά της Πορτογαλίας π.χ. που ζει το ΔΝΤ με αέρα πιο αλέγκρο και -εν τέλει- πιο οικονομικό, προσφέρει ήλιο, θάλασσα και πόρτο με το αγόρι μου και δεν θα μας αφήσει και με χρέος μεγαλύτερο από αυτό της πολύπαθης πατρίδας μας;

*Στους φανταστικούς «τσακωμούς» της Μυρόεσσας Μεταξά και του Αλέξανδρου Ρουκουτάκη, οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς ανθρώπους και αληθινές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.