Απόψε θα βγω με τα παιδιά

Πέμπτη βράδυ και η «Μεγαλειοτάτη» μου δηλώνει ότι δεν έχει όρεξη να βγει από το σπίτι. Κανονίζω, λοιπόν, κι εγώ να δω τους φίλους μου και με το που το ανακοινώνω η μούρη της αλλάζει. Γίνεται στρυφνή, το βλέμμα της χύνει δηλητήριο και ξεκινάει τη γκρίνια.

Δεν έχω καταλάβει από που κι ως που, με το που ξεκινήσεις μια μονογαμική σχέση μπαίνει ο κανόνας του δε βγαίνεις χωρίς εμένα ποτέ. Είναι ανούσιο και εκνευριστικό. Όπως εσύ θες να δεις τις φίλες σου για κους κους, έτσι και εγώ θέλω να δω τους δικούς μου. Και δε χρειάζεται καν να μπούμε στη διαδικασία να απολογείται ο ένας στον άλλο. Θεωρείται δεδομένο. Και είναι αυτή η ελευθερία, που κάνει μια σχέση πιο υγιή και με μεγαλύτερη διάρκεια στο χρόνο. Απλά δέξου το.