«Αγάπη μου, θα έρθουν τα παιδιά να δούμε μπάλα»

Όταν ήμουνα μικρή σιχαινόμουν τις Κυριακές. Με έπιανε αυτή η μελαγχολία ότι τελείωσε το Σαββατοκύριακο κι από την επομένη θα είχα πάλι ξύπνημα στις επτά το πρωί, πάλι διάβασμα, πάλι σχολείο.

Τώρα πια οι Κυριακές φαντάζουν παραμυθένιες μπροστά σε κάτι Τετάρτες που έχει Champions League. Θα μου πείτε γιατί, το Σαββατοκύριακο δεν έχει ποδόσφαιρο; Έχει αλλά τουλάχιστον οι περισσότεροι αγώνες είναι νωρίς. Άσε που δεν έχεις ξυπνήσει αξημέρωτα, ούτε δούλευες όλη μέρα.

Τετάρτη βράδυ. όμως, δέκα παρά τέταρτο αρχίζει το ματς, δηλαδή τελειώνει καλές δώδεκα. Το οποίο σημαίνει ότι για δύο ώρες θα πρέπει να βουλώσετε τα αυτιά των παιδιών σας να μην ακούνε τα «Γαλλικά» του μπαμπά και των φίλων του. Να μπαινοβγαίνετε στο σαλόνι του σπιτιού σας μόνο για να σερβίρετε ποτά και φαγητό με έντεχνο τρόπο και ποτέ περνώντας μπροστά από την οθόνη. Να διαπραγματεύεστε την ένταση της τηλεόρασης, τουλάχιστον για να μην σας διώξουν από την πολυκατοικία. Να κάνετε πως δεν καταλαβαίνεται ότι ο «χασογκόλης» στον οποίο αναφέρονται είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο με τον «παικταρά» της προηγούμενης Τετάρτης.

Αντί να περιμένετε να τα ζήσετε όλα αυτά για άλλη μια φορά ή να ακούσετε τον άντρα σας να σας λέει σαν άλλος Κηλαηδόνης, «αρχίζει το ματς, παράτα με τώρα», παρατήστε τον εσείς πρώτη κι αυτόν και τους φίλους του και βγείτε.