Περνάω και μόνη μου καλά

Δεν είσαι ούτε ο πρώτη ούτε η τελευταία που της συμβαίνει. Και, κυρίως, ακόμα και αν δεν σου έχει ξανασυμβεί ποτέ και νιώθεις κάπως άβολα και έξω από τα νερά σου, να θυμάσαι: είναι φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ό και δεν είσαι μια ανωμαλία της φύσης.

Παρότι κάπως έτσι νιώθεις ανάμεσα στα δεκάδες ζευγάρια που σε περιτριγυρίζουν βομβαρδίζοντάς σε ακατάπαυστα με παντελώς άχρηστες πληροφορίες για γωνιακούς καναπέδες, καλοκαιρινές και χειμερινές κουρτίνες, μεικτές φορολογικές δηλώσεις, στεγαστικά δάνεια και προβληματισμούς του τύπου να τεκνοποιήσουν φέτος ή σε δυόμισι εκατομμύρια χρόνια, ποιο είναι το καλύτερο σχολείο να στείλουν τα παιδιά τους...

Και κάπου ανάμεσα στον χυλό από βαρετές, ανούσιες συζητήσεις να σε αγκαλιάζουν με οίκτο και να σε ρωτάνε για την ζωή σου. Την προσωπική συγκεκριμένα. Γιατί την επαγγελματική δεν την εγκρίνουν. Σου στερεί χρόνο και σε απομακρύνει από τον στόχο σου. «Τόσες ώρες που δουλεύεις, που να τον βρεις τον γαμπρό, στους τέσσερις τοίχους του γραφείου;».

Άντε να τους εξηγήσεις πως εκτός από τις «κανονικές» ώρες που εκείνοι ζουν εκτός ρουτίνας και σε βλέπουν σε γεύματα και οικιακές συγκεντρώσεις, η ζωή συνεχίζεται (όπως συνεχιζόταν και η δική τους λίγο καιρό πριν) και πέραν αυτού και πως εκτός από τους οχτώ τοίχους (σπίτι + γραφείο) που σε βλέπουν ανελλιπώς επί καθημερινής σχεδόν βάσης τα ενδιαφέροντά σου δεν έχουν μπει στο pause μέχρις ότου να βρεθεί ο καινούργιος πρίγκιπάς σου.