Ο ηρωικός θαλασσόλυκος

Αν και είμαι δεινή κολυμβήτρια τα κύματα με τρομάζουν. Όχι τόσο, όμως, ώστε να μην θέλω να βουτήξω μέσα τους και να συνεχίσω τα παιχνίδια με τη θάλασσα τα οποία με κάνουν να λατρεύω το καλοκαίρι. Σε μία από τις εξορμήσεις μου στις ελληνικές παραλίες φέτος και, συγκεκριμένα, στην Αγία Άννα στην Εύβοια -όπου περνάω τουλάχιστον ένα τριήμερο κάθε χρόνο από τότε που ήμουν παιδί- αποφάσισα και να βουτήξω στα κύματα και να πάρω μαζί μου και το πράσινο στρώμα με το οποίο διασκέδασα φέτος το καλοκαίρι μουλιάζοντας άπειρες ώρες μέσα στη θάλασσα.

Αποτέλεσμα; Να αναποδογυρίσω μαζί με το πράσινο στρώμα, αυτό να μου φύγει και να τρέχει στα κύματα καθώς λυσσομανούσε ο άνεμος και εγώ να χτυπήσω το πόδι μου. Δεν κινδύνευα αλλά είχα δίλημμα: να προσπαθήσω να το πιάσω ή να βγω έξω να δω αν είμαι καλά; Δίλημμα είχε και ο κούκλος που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή κοντά μου ο οποίος το έλυσε αμέσως. Έτρεξε, μου έπιασε το πράσινο στρώμα σκίζοντας τα κύματα, επέστρεψε στο σημείο όπου είχα μείνει έκθαμβη να τον κοιτάζω, με βούτηξε, με ανέβασε πάνω του και με έσυρε έξω. Δηλαδή τι να έκανα μετά; Να μην του έδινα ένα παθιασμένο φιλί για ευχαριστώ; Το έδωσα. Το ένα έφερε το άλλο και ο κούκλος βρέθηκε να περιποιείται την ασήμαντη πληγή μου και κάθε σπιθαμή του σώματός μου (και εγώ του δικού του) τις επόμενες ημέρες. Ημέρες που από τρεις έγιναν δεκατρείς αφού οι φίλοι μου έφυγαν αλλά εγώ έμεινα μαζί του για να περάσω το καλύτερο και πιο παθιασμένο καλοκαίρι της ζωής μου.

Ασπασία, 27