Τα διόδια της αγάπης

Ήταν Δεκαπενταύγουστος και είχα ξεμείνει στην Αθήνα, εντελώς μόνη και σε μια εντελώς άδεια πόλη όπως φαντάζεστε και γνωρίζετε. Τρωγόμουν με τα ρούχα μου και βαριόμουν τρομακτικά. Χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν μια φίλη μου που ήταν στο χωριό της στη Μεθώνη και βαριόταν εξίσου με εμένα μια που οι φίλοι της είχαν αποφασίσει να περάσουν την ημέρα τους οικογενειακά. «Δεν έρχεσαι;» μου λέει. Φοιτήτρια ήμουν ακόμα και δεν είχα καμία υποχρέωση Αυγουστιάτικα (ούτε και λεφτά, γι αυτό είχα ξεμείνει). Της το είπα. «Γέμισε το ντεπόζιτο, βρες τα λεφτά των διοδίων και άλλα έξοδα δεν θα κάνουμε» μου είπε.

Πήρα το τελευταίο μου πενηντάρικο, το κοίταξα καλά καλά και είπα «δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε». Πέταξα δυο μαγιό και τρία φουστανάκια στην βαλίτσα μου, μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα. Μόνο που από τον ενθουσιασμό μου για την αυθόρμητη απόφασή μου και το ταξίδι μου ξέχασα να βάλω βενζίνη, τελικά. Για καλή μου τύχη, μέσ' στην κακοτυχία μου, το αμάξι μου έσβησε στα διόδια. Και αν ο δρόμος δεν ήταν άδειος φαντάζομαι πως θα είχα ακούσει δεκάδες μπινελίκια που είχα κλείσει τον δρόμο με το σταματημένο μου αμάξι. Αλλά κίνηση δεν είχε. Και ο υπάλληλος των διοδίων δεν ήταν μόνο όμορφος αλλά και πολύ εξυπηρετικός. Βγήκε από το κουβούκλιό του και με βοήθησε να βάλουμε το αυτοκίνητο στην άκρη.

Το ένα έφερε το άλλο και αποφασίσαμε να μην φωνάξουμε την οδική βοήθεια αλλά να περιμένουμε να τελειώσει η βάρδιά του και να πάμε μαζί να βρούμε ένα βενζινάδικο και να γεμίσουμε ένα μπιτονάκι με καύσιμα για να συνεχίσω το ταξίδι. Το πόσο ωραία περνούσαμε μαζί, δεν περιγράφεται. Και, όταν τελείωσε τη δουλειά του, βράδυ πια πήγαμε πράγματι στο βενζινάδικο, πήραμε βενζίνη και γυρίσαμε στο δικό μου. Μόνο που, τελικά, μείναμε εκεί τη νύχτα. Αγκαλιά, μέσα στο αμάξι, σε μια από τις πιο παθιασμένες βραδιές της ζωής μου. Όταν πια ξημέρωσε έφυγα. Δεν τον ξαναείδα ποτέ αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Η εμπειρία ήταν μοναδική.

Ζένια, 32