Φωτιά στο παγωμένο Λονδίνο

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα να σπουδάζω στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, γνώρισα πολλά και ιδιαίτερα αξιόλογα άτομα από όλο τον κόσμο. Με τους περισσότερους από αυτούς μάλιστα φροντίζουμε να συναντιόμαστε ακόμα και σήμερα, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, με κάθε ευκαιρία και αφορμή. Έτσι και ένα χρόνο πριν.

Ένας φίλος από το Μεξικό, βρέθηκε μετά από αρκετά χρόνια για διακοπές στην Ευρώπη και έτσι λοιπόν μας ενημέρωσε όλους για την άφιξή του στο Λονδίνο και μας ζήτησε να βρεθούμε όλοι εκεί. Αμέσως κλείσαμε τα εισιτήρια μας και ένα μήνα μετά βρεθήκαμε όλοι μαζί και πάλι στην πόλη που μας φιλοξένησε. Εγώ έμενα στο σπίτι ενός φίλου Νορβηγού που είχε παραμείνει εκεί και που από τότε που σπουδάζαμε παρέα μου είχε εκφράσει πως ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Εγώ όμως τότε ήμουν σε σχέση και μάλιστα πιστότατη!

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς παραμείναμε φίλοι, οι σχέσεις ήρθαν και παρήλθαν στη ζωή μας, όμως εμείς ποτέ δε χαθήκαμε. Τον προηγούμενο Γενάρη όμως που βρεθήκαμε και πάλι στο Λονδίνο, μνήμες ξύπνησαν μέσα μας, αφού για πρώτη φορά βρισκόμασταν και οι δύο εκεί, χωρίς σχέση, πιο συνειδητοποιημένοι και ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι ακριβώς θέλουμε. Από φόβο μη χάσω τον καλό μου φίλο, τον κρατούσα σε απόσταση, μέχρι που ένα βράδυ βρεθήκαμε όλη η γνωστή παρέα να τα πίνουμε μέχρι τελικής πτώσεως, και το φλερτ από την πλευρά του ήταν παραπάνω από προφανές.

Λόγω υπερβολικού κρύου, καταλήξαμε όλοι στο σπίτι του, όπου συνεχίσαμε να πίνουμε. Κάποια στιγμή που πήγα στην τουαλέτα για να πλύνω τα χέρια μου, τον είδα να στέκεται πίσω μου και να με κοιτάζει. Γύρισα και τον φίλησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Κλείσαμε τα φώτα, κλειδώσαμε την πόρτα της τουαλέτας και κάναμε όσα δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε χρόνια πριν... Τα ίδια έγιναν και όλα τα υπόλοιπα βράδια της διαμονής μου εκεί. Σήμερα έχει περάσει ένας χρόνος από τότε, εγώ βρίσκομαι στην Ελλάδα και αυτός στο Λονδίνο, αλλά από την πλευρά του ισχύει ανοιχτή πρόταση να μετακομίσω εκεί και να ζήσουμε για πάντα μαζί.

Άρτεμις 28