Σαν δύο σταγόνες νερό

Με το Γιώργο βγαίναμε μερικές εβδομάδες.

Εκείνος έμενε στη Σταμάτα, εγώ στη Νέα Σμύρνη και ανάμεσά μας αμέτρητα χιλιόμετρα και καμιά δεκαριά δήμοι έκαναν την επικοινωνία μας αρκετά δύσκολή.

Αφού γυρίσαμε κάθε καφετέρια, μπαρ και σινεμά και παρακολουθήσαμε οτιδήποτε παιζόταν στον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο μέχρι να μας φύγει η ντροπή, αποφάσισα να μείνω ένα βράδυ σπίτι του, να έρθουμε επιτέλους πιο κοντά και να προχωρήσει η σχέση μας στο επόμενο στάδιο. Δεν είχαμε ξαναμείνει ποτέ μόνοι μας και το γεγονός αυτό καθεαυτό είχε αναδειχθεί σε τεραστίου μεγέθους αποστολή.

Πήγα στο κομμωτήριο, έβαλα τα καινούρια μου εσώρουχα, έκανα τις ετοιμασίες μου και ξεκίνησα με τις καλύτερες προοπτικές τη βραδιά μου.

Το σπίτι ήταν τεράστιο και επιβλητικό, το φαγητό υπέροχο και μαγειρεμένο από τη μέλλουσα πεθερά μου και το Dexter παραπάνω από εθιστικό. Τα φώτα χαμήλωσαν, οι διαθέσεις έγιναν πιο αισθησιακές κι εγώ θεώρησα σκόπιμο να επισκεφτώ την τουαλέτα για να φρεσκαριστώ.

Όταν επέστρεψα, τα φώτα είχαν σβήσει τελείως και ο σύντροφος μου είχε αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα.

Δε θέλησα να το κάνω θέμα, αποκοιμήθηκα και το πρωί ξύπνησα σε αγκαλιά, αλλά όχι του Γιώργου, του δίδυμου αδελφού του Δημήτρη. Τα δωμάτιά τους ήταν απέναντι και εγώ εμπιστευόμενη το ένστικτό μου στο σκοτάδι έγινα ρεζίλι των σκυλιών.

Φυσικά δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ.

Χριστίνα, 27