Μια ιστορία που ξεκίνησε πριν 20 χρόνια: εμφανίζεται και φεύγει!

Το γράμμα της αναγνώστριας

Καλησπέρα!
Λοιπόν το ερώτημα αφορά το βασικό γρίφο της ζωής μου... Εναν άντρα που πρωτοεμφανίστηκε πριν 20 χρόνια. Τότε ετοιμαζόμουν να δώσω πανελλαδικές αλλά παράλληλα ζήσαμε έναν εκπληκτικά φλογερό έρωτα. Ταιριάζαμε και υπήρχε μια τρομερή χημεία τόσο εντός κρεβατοκάμαρας ( εκεί γινόταν της τρελής!!!!) όσο και εκτός. Διάλεξε όμως να χωρίσουμε, γιατί εγώ είχα περάσει σε μια σχολή στην άλλη άκρη της Ελλάδας και εκείνος δεν ήθελε σχέση εξ αποστάσεως. Με τα πολλά χαθήκαμε για 10 ολόκληρα χρόνια. Βρεθήκαμε μετά από ένα τηλεφώνημά του τα Χριστούγεννα του 2000.... είχα μία άλλη σχέση και χώρισα, μετακόμισα, τον ακολούθησα... αλλά ούτε κρύο ούτε ζέστη μετά εκείνος. Χωρίσαμε. Έκτοτε γυρίζει πάντα μετανιωμένος, αφού κάνει την αυτοκριτική του. Εγω κάνω τα πάντα να τον αποφύγω, εκείνος κάνει τα πάντα για να με πείσει πως αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία... και εγώ πάντα τον δέχομαι... Την τελευταία φορά που ζήτησα εξηγήσεις, με αγνόησε πανηγυρικά. Είναι πετυχημένος, τον αγαπάω, το σεξ είναι εκπληκτικό, περνάμε υπέροχα μαζί, δεν βαριόμαστε ο ένας τον άλλον. Οταν θέλει, η επικοινωνία μας είναι πολύ καλή και κυρίως ουσιαστική. Λέει ότι με αγαπά αληθινά και ότι είμαι σημαντική στη ζωή του, αλλά πάντα φτάνουμε σε ένα αλλά.

Η απάντηση του Queen.gr

Φίλη, είσαι πάνω από 37 , σωστά; Τι θέλεις από τη ζωή σου; Εκείνος φανερά θέλει να ζει τη δική του και να επιστρέφει σε σένα για να του τονώσεις το ηθικό, να τον αγκαλιάσεις, να τον αποδεχτείς και μόλις δεθείς να ξαναφύγει. Προφανώς και δεν ζεις πραγματικά. προφανώς και δεν είναι το σκηνικό παράλογο αλλά η δική σου συμπεριφορά. Εκείνος είναι αυτός που είναι, εσύ γιατί πρέπει να ρυθμίζεις τη ζωή, την προσωπικότητα, τα θέλω σου, βασιζόμενη σε αυτά που σου δείχνει την κάθε φορά ο καθένας;

Και λέω καθένας, γιατί το κύριο μέλημά σου πρέπει πια να είσαι εσύ η ΜΙΑ και όχι κάποιος αλλος, που αγαπάς όπως λες. Εσύ τον αγαπάς και εκείνος σε αγαπάει. Η αγάπη και δη ο έρωτας, έχει τόσα πρόσωπα στ' αλήθεια; Δύο άνθρωποι είναι καλά μαζί, όταν θέλουν τα ίδια πράγματα. Η σχέση είναι ένας καθρέφτης του εαυτού μας. Δεν ερωτεύεται κανείς το «σιγουράκι», που είναι πάντα εκεί σαν σταθμός ανεφοδιασμού ανάμεσα στις πραγματικές «στάσεις ζωής» του.

Γεωργία, όσο και αν μας λες πως τον αποφεύγεις ΔΕΝ ΛΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Εξακολουθείς να τον αποφεύγεις γιατί απλά θες να προσπαθήσει περισσότερο. Θες να του δείξεις πώς είναι να σε χάνει. Θες να τον κάνεις να πιστέψει πως έχεις αυτοεκτίμηση. Δεν μου αρέσει να γίνομαι σκληρή αλλά πρέπει. Το γράμμα σου είναι τεράστιο- μικροσκοπικό αν το πάρουμε σε σχέση με αυτό που εξηγείς ότι συμβαίνει στη ζωή σου, τεράστιο αναφορικά με το τι πραγματικά συμβαίνει: Μία ιστορία που επαναλαμβάνεται. Ο ίδιος κύκλος κηνυγού και θηράματος. Μόνο που ενώ εκείνος αρέσκεται να σε κηνυγά απλά για να επιβεβαιώσει την ικανότητά του να γυρίζεις, ουσιαστικά όλο το είναι σου κηνυγά την ευκαιρία να είσαι κοντά του.

Δεν έχει σημασία αν σε στηρίζει, αν τον στηρίζεις. Τόσα χρόνια γνωρίζεστε- είναι σημαντική ανθρώπινη επαφή και στην τελική αυτά τα κάνουμε και με τους φίλους μας. Κάθε φορά που τον ρωτάς εξαφανίζεται και αποφεύγει να απαντήσει. Όταν πρόκειται για στενή επαφή, για δέσμευση ο τύπος λακίζει. Δεν υπάρχει δεν μπορεί, δεν υπάρχει εργασιομανία αν θέλει να είστε μαζί, δεν υπάρχει πρέπει να αποδέχεσαι το δικό του πρόγραμμα αυστηρά, δεν υπάρχει «είναι καλός όταν θέλει». Είναι μύθοι αυτά, ΔΕΝ υπάρχουν. Από τη στιγμή που δύο άνθρωποι θέλουν και οι δύο, και ο ένας ειδικά διατίθεται να στηρίξει απεριόριστα τον άλλον τότε απλά κάποιος δεν θέλει. Δεν θέλει κάτι παραπάνω. Δεν θέλει να είστε μαζί, να δεσμευτεί μαζί σου. Σε έχει ανάγκη, αλλά δεν του είσαι απαραίτητη. Ζει κρατώντας την καβάτζα του και ελπίζοντας να βρει κάτι καλύτερο χωρίς όμως να μείνει ξεκρέμαστος.

Νομίζω, πρέπει να αναθεωρήσεις τις κινήσεις σου και πάνω από όλα ποια είσαι. Ο άντρας αυτός έχει γίνει το απωθημένο σου. Δεν είναι έρωτας αυτό. Υπάρχουν πολλά καλά στοιχεία και χαρακτηριστικά που θες σε αυτόν, αλλά δεν υπάρχει το βασικό. Θέληση. Καθολική επιθυμία. Εκείνος δεν φοβάται να σε αφήσει, να χαθεί, να σε πληγώσει. Αλλά δεν θέλει και να χάνει την περιοχή του. Εγωιστικό. Δεν σε αφήνει να προχωρήσεις και είναι πιθανό να συνεχίσει να το κάνει. Όπως μάθει κανείς... Κι εσύ τον έμαθες στα πήγαινε-έλα. Τον έμαθες να γίνεται το δικό του, τον έμαθες πως δεν θα εννοείς πραγματικά αυτά που λες. Πως το τέλος για σένα κάθε άλλο παρά τέλος σημαίνει.

Δεν αναιρώ την όποια αγάπη μεταξύ σας, αναιρώ όμως την «φυσιολογικότητα» αυτής της σχέσης. Μοιάζει με είδος εξάρτησης παρά αληθινής επαφής... Αυτό θέλεις για το υπόλοιπο της ζωής σου; Οι άθρωποι δεν αλλάζουν ουσιαστικά, ρυθμίζουν όμως τις συμπεριφορές τους. Δεν θέλεις να δοκιμάσεις τις πιθανότητές σου με κάτι καινούριο; Και άλλοι κάνουν καλό σεξ, και άλλοι είναι επιτυχημένοι, εκείνοι όμως θα σε γνωρίσουν από την αρχή και θα θέσεις τους δικούς σου όρους. Κάθε αρχή και δύσκολη, κάθε σχέση/επαφή και ρίσκο. Δεν βαρέθηκες όμως να πέφτεις θύμα του ίδιου σεναρίου; Αυτό αξίζουν όλα όσα έδωσες; Αυτό αξίζεις; Να περιμένεις, να παραπονιέσαι, να αναρωτιέσαι και να απαιτείς αγάπη;