Εφτά τραγούδια θα σου πω για να διαλέξεις το σκοπό που θα μου πεις για να σου πω το σ'αγαπώ

Πριν από μερικές εβδομάδες βρέθηκα στη συναυλία ενός συγκροτήματος που ούτε καν γνώριζα. Είχα πάει με κάτι φίλους που τους ήξεραν και παρά το γεγονός ότι δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε live, εκείνη τη φορά τους ακολούθησα σε ένα ωραίο μπαράκι όπου θα έπαιζε το συγκρότημα.

Θυμάμαι πως από την πρώτη στιγμή που είδα τον τραγουδιστή σκέφτηκα πως μου άρεσε πολύ και ήμουν σίγουρη πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τον γνώριζα. Κάποια στιγμή ένας φίλος μου γύρισε και μου είπε «εσένα κοίταξε έτσι;». Εγώ είχα προσέξει την προκλητική ματιά που μου έριξε ο τραγουδιστής, αλλά νόμισα πως ήταν ιδέα μου. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ανάμεσα σε τόσο κόσμο είχε ξεχωρίσει εμένα και μάλιστα μου έκανε... καμάκι από τη σκηνή!

Ανταποκρίθηκα στα βλέμματά του και είδα πως όχι μόνο το συνέχιζε, αλλά το έκανε ακόμα πιο προφανές, με αποτέλεσμα ο κόσμος ν' αρχίσει να κοιτάζει κι εμένα. Μου άρεσε πολύ όλο αυτό το παιχνίδι και πριν καλά καλά το καταλάβω, το live τελείωσε. Η μπάντα κατέβηκε κάτω και ο τραγουδιστής ήρθε κατευθείαν σ' εμένα. «Και πώς σε λένε;». «Στέλλα» του είπα. «Πάμε;» μου απάντησε. «Πάμε» απάντησα.

Βρεθήκαμε στο σπίτι του, κάτι μεταξύ στούντιο και σπιτιού δηλαδή, να πίνουμε ουίσκι 15 ετών, να μιλάμε και να εξερευνούμε ο ένας τον άλλο μέχρι το πρωί. Δεν έμαθα ποτέ το όνομά του -τουλάχιστον όχι από τον ίδιο- ούτε ξαναβρεθήκαμε ποτέ ερωτικά, η γνωριμία μας όμως είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες της ζωής μου.

Στέλλα, 27