Τον καβγά πολλοί εμίσησαν, τη συμφιλίωση ουδείς

Δεν είμαι τρελή και ούτε μου αρέσει να τσακώνομαι, ειδικά με τον άντρα μου. Πιστεύω ακράδαντα, πως είναι τόσα περισσότερα τα πράγματα που μας ενώνουν απ΄ότι αυτά που μας χωρίζουν, που και καθαρά δημοκρατικά να το πάρει κανείς, οφείλουμε να παραμερίζουμε ή και να παραβλέπουμε τα δεύτερα.

Από την άλλη μεριά, μ΄έναν άνθρωπο που ζεις μαζί του κάθε μέρα, που όλα σας τα προβλήματα, τα όνειρα, οι αγωνίες, είναι κοινά, δεν γίνεται να μην τσακώνεσαι καθόλου. Εκτός κι αν αδιαφορείτε ο ένας για τον άλλον, ολοκληρωτικά.

Όσο υπάρχει αγάπη και αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα σας, μην σας τρομάζουν οι μικροκαβγάδες. Είναι κι αυτοί στο πρόγραμμα, κάτι σαν αναγκαίο κακό. Κάντε όμως, μια μυστική συμφωνία μεταξύ σας. Όταν έρχεται το βράδυ και ξαπλώνετε να χαλαρώσετε και να ξεκουραστείτε, ακόμα κι αν είστε τσακωμένοι, ακόμα και αν δεν έχετε καμία διάθεση για συζήτηση, κάτω από τα σκεπάσματα που δεν βλέπει κανείς, στο σκοτάδι που χάνονται τα πάντα (και ο εγωισμός), ακουμπήστε τα κρύα πόδια σας στα πόδια του, να ζεσταθούν. Μαζί με αυτά, που ξέρετε, μπορεί να ζεσταθεί και η ψυχή σας, να ξεθυμάνει κι ο θυμός σας, κι η τρυφερότητα αυτή να είναι σαν χίλια λόγια που δεν είπατε και θα 'πρεπε να είχατε πει. Άλλωστε ξημερώνει μια καινούργια μέρα και είναι πολύ καλύτερα να σας βρει στο ίδιο στρατόπεδο.