Χωρίσαμε όμως κανείς από τους 2 δεν έχει προχωρήσει. Αν ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα εγώ πόσο πρέπει να περιμένω μέχρι να γιατρευτώ;

Το γράμμα της αναγνώστριας

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΟΣΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΩ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ:"ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ.."

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ.ΘΑ ΜΠΩ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 2.5 ΧΡΟΝΙΑ.ΕΙΜΑΙ 30 ΧΡΟΝΩΝ. ΕΖΗΣΑ ΤΟΣΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΣΕΣ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ, ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ. ΤΟΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΓΝΩΡΙΣΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 3.5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ. ΚΑΝΑΜΕ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ 1.5 ΧΡΟΝΟ. ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ. ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ. ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΤΟΣΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ... ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΩ, ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΚΡΥΓΟΡΗΣΩ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ: ΠΑΡΑ ΤΟ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΕΠΑΦΕΣ, ΟΥΤΕ ΠΑΨΑΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΜΑΣΤΕ. ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ, ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΔΙΑΥΛΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΕΒΑΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΜΑΤΑΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ, ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ, ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ... ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ. ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΠΟΝΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ. ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ. ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΑΦΕΛΩΣ:

ΑΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΗ ΕΥΚΟΛΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΓΕΝΙΚΑ...) ΕΓΩ ΠΟΣΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΑΤΡΕΥΤΩ??? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ. ΕΛΕΝΑ.

Η απάντηση του Queen.gr

Έλενα, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός σε θέματα καρδιάς, όμως δεν παρότι σαν ατάκα υποστηρίζεται γενικά δεν θεωρώ ότι γιατρεύει τα πάντα. Λογικό δεν είναι; Το ότι με τον καιρό η δύναμη κάποιων συναισθημάτων ή του πόνου ξεφτίζει, ξεχνιέται, θάβεται- ισχύει. Εξαρτάται όμως από τη ζωή που ζούμε και φυσικά την ποιότητα αυτού που πάμε να σβήσουμε...

Δεν μου λες τους λόγους του χωρισμού σας παρά ένα: ότι δεν είχαν να κάνουν με εσάς! Αυτό και μόνο είναι αρκετός λόγος για να μένεις προσκολλημένη εκεί και να μην μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω. Το νιώθετε ίσως άδικο και λάθος το να είστε χώρια παρότι αγαπιόσαστε πολύ- όπως λες- και υπήρχε έρωτας καθώς και επικοινωνία. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να πείσεις / πείσετε τους εαυτούς σας να πάνε παρακάτω με τον τίτλο: δεν ταιριάζουμε, δεν κάνουμε καλό σεξ, απιστία, ζήλεια, καυγάδες... κάτι τέλος πάντων που να πήγαινε στραβά. Δεν ξέρω πόσο υπέροχη και σωστή ήταν η σχέση σας και πόσες προοπτικές μπορεί να είχε αλλά ένα πρέπει ερχόμενο εξωτερικά, όσο και αν 'πρέπει' να το υπακούσεις και να λήξεις κάτι, δεν μπορεί να αποδυναμώσει το συναίσθημα- πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει αρκετά καλή δικαιολογία για να πάψεις να αισθάνεσαι έτσι γι αυτόν τον άνθρωπο. Δεν θα το αναλύσω κι εγώ περισσότερο, μιας και αναφέρομαι υποθετικά βασιζόμενη σε μία πρόταση που μου είπες.

Από ότι διαβάζω έχεις τις εμπειρίες σου και ξέρεις να επιβάλλεσαι στον εαυτο σου. Φαίνεται και από την απόφασή σου να κάνεις κάτι δραστικό όπως να αλλάξεις πόλη προκειμένου να πάψεις να ασχολείσαι με τον άνθρωπο αυτόν και να προχωρήσετε εκ νέου. (Οι λόγοι του χωρισμού, παρότι δεν σας αφορούν φαίνονται σοβαροί για να το κάνεις). Θα σου πω κάτι εδώ, αν πρόκειται περί πραγματικής ανιδιοτελούς αγάπης και αληθινού έρωτα (που ασχέτως αν είναι εγκεφαλική διαδικασία η δημιουργία του, έρωτας παραμένει), δύσκολα θα απαλλαγείς από αυτό... Δεν θέλω να σε απογοητεύσω ή να σε στενοχωρήσω πρέπει όμως να έχει ρεαλιστικές προσδοκίες. Αυτό το πλασματάκι έγινε όλη σου η ζωή: Το είπες και μόνη. Τώρα μόλις άρχισες μία καινούρια- είναι δύσκολο να απαρνηθείς την παλιά. Πάρε τον χρόνο σου και μην σκέφτεσαι συνέχεια πώς νιώθεις ακόμη για εκείνον. Μην κοιτάς γύρω σου και λες: εγώ θα μείνω μόνη, δεν θα βρω άλλον. Η σύγκριση θα υπάρχει αλλά δεν ξέρεις ποτέ. Αρκεί να ανοίξεις την πόρτα... Μη βιαστείς να βγεις, απλά ανοιξέ τη και ίσως κάτι συνταρακτικό βρεθεί για να σε 'πάρει'. Δεν θα το καταλάβεις όμως αν πιέζεσαι και αγχώνεσαι που μένεις εκεί ακόμη. Αν έζησες κάτι τόσο μεγάλο, και ξέροντας ποια είσαι και τι ζητάς δεν θα σε καλύψουν τα ημίμετρα, παρά θα κάνουν τη σκέψη σου να αναπολεί ακόμη περισσότερο. Αφοσιώσου σε δουλειά και νέες παρέες, βγες και απόλαυσε τη ζωή ακόμη και τα πράγματα που κάνεις μόνη. Το 30 σαν νούμερο δεν είναι τίποτα.

Βοήθησε τον εαυτό σου να το περάσει σε μία ομαλή διαδικασία -όσο μπορείς. Δεν είναι εύκολο. Μην αρνείσαι το συναίσθημά σου και την κατάστασή σου. Όσο πιο βαθιά αποδεχτείς ότι παρά τον κόπο σου τα συναισθήματά σου για αυτόν παραμένουν, τόσο το καλύτερο. Αποδέξου όλους τους λόγους σου, θετικούς και αρνητικούς που σε έχουν φέρει εδώ. Το εδώ δεν είναι κακό, είναι το σημείο εκκίνησης. Το πότε θα θελήσεις να ξεκινήσεις είναι το θέμα. Ξεκινάμε για δύο λόγους: Γιατί πήραμε την απόφαση να φτάσουμε στο στόχο μας και να κερδισουμε ακούγοντας το όπλο ή όταν πάρουμε τη σκυτάλλη. Ξεκίνησες να προσπερνάς εμπόδια αλλά το τέρμα σου απέχει ακόμη- θεωρώ πως προσπαθείς μανιωδώς επειδή πρέπει να τον ξεπεράσεις- δεν θέλεις όμως! Θα θελήσεις όταν ξεφτίσει αυτό- όχι σαν αγάπη αλλά σαν ανάγκη ή αν δεις κάτι που σε κερδίσει, κάποιον άλλον δλδ.

Προς το παρόν δες τα θετικά. Τόλμησες μία νέα ζωή, όλη δική σου. Να θυμάσαι πως δεν είναι ο χρόνος που κάνει τη δουλειά, αλλά ο εαυτός μας συν τω χρόνω...

Περιμένουμε τα γράμματά σας στο info@queen.dpg.gr

*(Kαι εδώ θα σας ξαναπαρακαλέσουμε όχι greeklish και κεφαλαία- διότι δεν θα δημοσιεύονται. Μας συγχωρείτε αλλά τα γράμματα είναι πάρα πολλά και είναι πολύ δύσκολο να ξαναγράφουμε εξ αρχής τα κείμενα προκειμένου να δημοσιευτούν... Eυχαριστούμε.)