Ο πιτσαδόρος της γειτονιάς έχει τις χάρες όλες

Πιτσαρίες έχουμε όλες κοντά στο σπίτι μας, αλλά αυτό που αντίκρισαν τα ματιά μου όταν αποφάσισα να πάρω πίτσα μια ημέρα που ήμασταν σπίτι ήταν εξωπραγματικό.

Παραγγέλνουμε, λοιπόν, μια βραδιά που είχαμε κόσμο στο σπίτι από την πιτσαρία που τρώμε πάντα όταν νιώθω άχρηστη και δεν τολμώ να αντικρίσω κουζινικά. Έρχεται η στιγμή που χτυπάει το κουδούνι και αφού μαλώνουμε για το ποιος θα σηκωθεί τρέχω σαν την δούλα και ανοίγω την πόρτα. Άγιο είχα παναγία μου, γιατί εκείνη την ώρα βγαίνει από το ασανσέρ ένα πλάσμα 1.90 στο ύψος, από εκείνα τα γεμάτα που βλέπεις τους μύες έναν έναν λες και κανείς ανατομία, μελαχρινός με πράσινα ματιά και σκέπτομαι «Δεν το ζω αυτό η γυναίκα». Τέλος πάντων τρώμε την πίτσα, αν κι εγώ σκεπτόμουν άλλα...

Περνούν οι ήμερες, μένω μονή στο σπίτι, μ' έτρωγε το χέρι μου, παραγγέλνω πίτσα πάλι. Έρχεται πάλι αυτός. «Δεν σας έχουμε ξαναδεί», λέω σαν την χαζή, μου χαμογελά και λίγο σάλιο έτρεξε από το στόμα μου. «Δήμητρα» του λέω, «Ανέστης» μου απαντάει, «για τόση πίτσα που τρώτε μια χαρά κρατιέστε». «Μόνη γυναίκα που να μαγειρεύω» του λέω (πιο παθέτικ πεθαίνεις). Αυτό έγινε άλλες δυο φορές (η παραγγελία, όχι η συζήτηση).

Για να μην τα πολυλογώ ένα βράδυ χτυπάει το θυροτηλέφωνο, ανοίγω και βλέπω αυτόν και μου έρχεται κόλπος. «Δεν έχω παραγγείλει» του λέω μόλις βγήκε από το ασανσέρ. «Δεν πειράζει» μου λέει, «σχόλασα και πήρα την πρωτοβουλία να σε ταΐσω».

Τον κοίταξα με κοίταξε. «Πίτσες και βλακείες», σκέφτηκα, «τρώμε και αργότερα». Πήρα θάρρος, του πήρα την πίτσα από τα χέρια και τον φίλησα. Μετά έγινε το έλα να δεις. Με σηκώνει και με στήνει στον τοίχο, όπου άρχισα να βλέπω αστέρια, του βγάζω μπλούζα βλέπω στήθος πέτρα και μου έρχεται να ουρλιάξω «Υπάρχει θεός». Το πράγμα χόντρυνε και καταλήξαμε να κάνουμε ανεπανάληπτο σεξ για μια ώρα. Μετά φάγαμε την πίτσα χαρούμενοι.

Δήμητρα, ετών 30