Δεν θέλει να χωρίσουμε αλλά δεν νιώθει τον ίδιο ενθουσιασμό με μένα! Τι κάνω;

Το γράμμα της αναγνώστριας

Καλησπέρα είμαι η Λένα,
Αποφάσισα να σας γράψω τη δική μου ιστορία με την ελπίδα όχι τόσο να πάρω συμβουλές, όσο το να ακούσω μια γνώμη πως μπορέι να βλέπει τα πράγματα κάποιος που δεν επηρεάζεται και είναι αντικειμενικός...
Είμαι σε μία σχέση ένα χρόνο τώρα με έναν συνομήλικό μου. Περνάμε πολλές ώρες μαζί αν και η οικονομική κατάσταση και των 2 δεν μας επιτρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα που ίσως θα θέλαμε. Συνήθως απλώς καθόμαστε στο σπίτι βλέποντας ταινίες ή σειρές, μόνοι ή με φίλους και πλέον πολύ σπάνια βγαίνουμε έξω. Δεν μπορώ να πω πως πρόκειται για μια ρόδινη σχέση, υπάρχουν νεύρα, εντάσεις αλλά και όμορφες στιγμές. Σε εμένα αρκεί ακόμα και να είμαστε μαζί και να μιλάμε ενώ εκείνος πριν λίγες μέρες μου ανακοίνωσε πως δεν του φτάνει αυτό. Αισθάνεται τύψεις αν αποφασίσει να μην συναντηθούμε, αν κανονίσει κάτι που δεν με περιλαμβάνει και πολλές φορές με κατηγορεί ότι ακόμα και αν με πειράζει δεν θα του το πω για να μην τον στεναχωρέσω. Η αλήθεια είναι πως από τη μεριά μου είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και θα ήθελα να ειμαστε συνέχεια μαζί αλλά μπορώ να καταλάβω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη και να δουν τους φίλους τους και να κάνουν άλλα πράγματα, οπότε ποτέ δεν του έχω πει οτιδήποτε ούτε έχω παραπονεθεί. Η κουβέντα μας πριν λίγες μέρες ξεκίνησε με εκείνον να επιμένει να του πω πως αισθάνομαι για εκείνον, εμένα να λέω ότι είμαι ερωτευμένη και ότι και στα δύσκολα που περνάμε χαίρομαι που είμαι μαζί του και εκείνον να μου λέει ότι δεν είναι σίγουρος τι θέλει, ότι δεν θέλει να χωρίσουμε γιατί τότε θα χτυπάει το κεφάλι του, αλλά ότι δεν νιώθει τον ίδιο ενθουσιασμό. Αξίζει ίσως να πω ότι μένει με τους γονείς του και τα τελευταία χρόνια έχει επομιστεί πολλά από τα οικογενειακά βάρη με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιεσμένος. Στην πρόσφατη συζήτηση μου είπε ότι νιώθει ανασφάλεια για το αν θα μπορέσει ποτέ να φτιάξει οικογένεια ή τη ζωή του και πως νιώθει τύψεις γιατί δεν είμαι 20 χρονών για να μην τον νοιάζει πως σκέφτομαι και να με ταλαιπωρεί. Μου είπε πως η πιο εύκολη λύση θα ήταν να ρίξει το φταίξιμο σε μένα να βρει κάτι σε μένα που τον ενοχλέι αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ότι νιώθει πως απο εμένα πάιρνει τα πάντα αλλά δεν δίνει όσα θα έπρεπε. Εγώ του απάντησα ότι στη μεταξύ μας σχέση υπάρχουν και καλές και κακές μέρες. Υπάρχουν μέρες που με στεναχωρεί πολύ, που τον νιώθω απόμακρο και ας μην το παραδέχεται, αλλά και μέρες που νιώθω να τον αγαπάω όλο και περισσότερο. Η συζήτηση τελείωσε και εκείνος συμπεριφέρεται σαν να μην έγινε ποτέ.
Μετά από αυτή τη συζήτηση είμαι πολύ στεναχωρημένη και δεν ξέρω τι να κάνω. Πρέπει να δεχθώ αδιαμαρτήρητα ότι είμαι με έναν άνθρωπο που δηλώνει με τον τρόπο του πως δεν με θέλει? Αξίζουν τον κόπο όσα κάνω για εκείνον αν εκείνος νιώθει τύψεις? Δεν μπορώ να προσποιηθώ πως δεν συμβαίνει τίποτα και να συνεχίσω να ζω ένα παραμύθι ελπίζοντας να έχει καλό τέλος. Δεν μπορώ όμως και να πνίξω ότι αισθάνομαι από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν έχω μάθει ίσως ν ααγαπάω τον εαυτό μου αρκετά δεν ξέρω. Φοβάμαι.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Εύχομαι να μπορείτε να μου πείτε έστω μια γνώμη.

Φιλικά Λένα

Η απάντηση του Queen.gr

Kοίταξε Λένα, τα πράγματα σήμερα δεν είναι πολύ εύκολα. Δεν ξέρω αν ηλικιακά και κυρίως οικονομικά, η κατάσταση μεταξύ σας ήταν διαφορετική πώς θα ήταν τα πράγματα. Δεν πιστεύω ότι δεν σε θέλει. Ο ενθουσιασμός του σίγουρα δεν υπάρχει εφόσον νιώθει αδύναμος σαν άντρας να επενδύσει συναισθηματικά σε έναν άνθρωπο. Αν δεν αισθανόταν πράγματα για σένα, πιστεύω θα την είχε κάνει.

Το πρόβλημα του συγκεκριμένου ενδεχομένως είναι το οικονομικό και η αβεβαιότητα. Το ότι δεν μπορεί να παρέχει κάτι, όπως θα το ήθελε σε σένα και δεν ξέρει αν αξίζει να σε ταλαιπωρεί. Δεν είναι παράλογο να τα σκέφτεται αυτά. Εξάλλου, οι άντρες είναι λιγότερο ρομαντικοί σε σχέση με τις γυναίκες. Δύσκολο πολύ να αφεθεί και σε μία ηλικία που δεν είναι των 20 ετών να ονειρεύεται μέλλον και έρωτες όταν δεν μπορεί να το ζήσει όπως θα ήθελε ή όπως θεωρεί ότι θα έπρεπε και θα ήθελες εσύ. Δεν είναι παράλογο.

Από την άλλη κρατάμε και μία πισινή να τα λέει για να φύγεις- μιας και ποτέ δεν είσαι σίγουρος για τον άλλο- δεν μπορείς να είσαι!

Το πιο πιθανό είναι όμως να ισχύουν αυτά που σου λέει. Συμβαίνει σε πολλά ζευγάρια. Μπορείς να κάνεις μία ήρεμη συζήτηση μαζί του και να μιλήσεις για όλα αυτά χωρίς ντροπή. Αν όντως δεν νιώθει πως θα μπορούσε να σε ερωτευτεί μη φοβάσαι να το ακούσεις. Είναι χειρότερο να ζεις στην άγνοια. Δοκίμασε να συζητήσεις για τελευταία φορά. Απλά να ξέρεις πως δεν πρέπει να βάζεις τον εαυτό σου στην άκρη και να θεωρείσαι δεδομένη. Μην τον λυπάσαι αν εκείνος επιλέγει την αυτολύπηση. Το χειρότερο είναι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να έχει εξαφανιστεί ακόμη και η εκτίμηση που μπορεί να έχει προς το πρόσωπό σου, ακριβώς γιατί θα σε έχεις ξεχάσει εσύ!

Μην παραμερίζεις τις ανάγκες σου, μπορεί από τη μία να καταλαβαίνεις της δυσκολία της κατάστασης και ο έρωτάς σου να αρκεί, όμως ο απόλυτος συμβιβασμός και η προσκόλληση δημιουργούν την αίσθηση του βάρους στο άλλο μέλος της σχέσης και αυτό δεν είναι ερωτεύσιμο. Φρόντισε να έχεις κι εσύ ζωή, ανεξάρτητα από εκείνον και να μην περιμένεις νε είσαι μόνο μαζί του συνέχεια. Αυτό θα του έφταιγε ακόμη και αν ήταν καλά στους υπόλοιπους τομείς. Κάνε πράγματα με φίλους ή και μόνη σου. Μην περιμένεις πότε θα σε πάρει για να τρέξεις. Ξέρω ότι αυτό είναι που θες αλλά πρέπει να διατηρείς και έναν εαυτό εκτός αυτής της σχέσης, ώστε να μπορεί κι εκείνος να νιώθει ότι συνεισφέρει κάτι στο πρόγραμμά σου και ότι οι ανάγκες σου ακλύπτονται. Γενικότερα όμως καλό είναι να διατηρείς την ισορροπία που διατηρεί κι εκείνος. Αν όταν βγαίνει εσύ μένεις πάντα μέσα θα αισθάνεται ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη, σαν να κρέμεσαι ολόκληρη από επάνω του.

Μπορείτε να μας στέλνετε τις ερωτήσεις σας εδώ