Μου αρέσει ένα παιδί από τη σχολή αλλά δεν ξέρω πώς να τον προσεγγίσω. Πρόσφατα έμαθα πως έχει κοπέλα, αλλά εξακολουθώ να τον θέλω. Τί να κάνω;

Καλησπέρα!
Είμαι η Μαρία και θα ήθελα να ζητήσω τη γνώμη σας για αυτό που με απασχολεί! Είμαι φοιτήτρια και μου αρέσει ένα παιδί 4 χρόνια μικρότερό μου. Ήμασταν στο περασμένο εξάμηνο σε 2 μαθήματα μαζί αλλά δεν είχαμε μιλήσει ποτέ είτε γιατί είμαι αρκετά ντροπαλή είτε γιατί εκείνος μπορεί να μην ήθελε είτε γιατί απλά δεν έτυχε. Παρόλα αυτά όποτε με έβλεπε μου χαμογελούσε χωρίς να κάνει κάτι, κάποια κίνηση, κάτι. Τον προσθέτω στους φίλους μου στο facebook και με δέχεται. Βλέπω πως έχει κοπέλα και εκεί ξενέρωσα. Στο τωρινό εξάμηνο όμως που τον ξαναείδα ξαναένιωσα ό, τι ένιωθα και τότε, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά βρίσκει πάντα τρόπους να είναι στο οπτικό μου πεδίο χωρίς πάλι να κάνει κάτι. Σίγουρα δεν μπορώ να ζητήσω πολλά πράγματα όμως να μιλάμε θα μπορούσαμε. Πφφφφ είμαι πολύ μπερδεμένη. Θα θελα να μπορούσα να του πω ό, τι νιώθω... :(


Αγαπητή Μαρία,

Καταρχήν θέλω να σε ευχαριστήσω, γιατί με γύρισες πολλά χρόνια πίσω. Τόσα πολλά δηλαδή που με ξαναέστειλες με τη μία στο Γυμνάσιο και σε εκείνα τα ωραία αθώα χρόνια, που δεν είχαμε έγνοιες και σοβαρά προβλήματα. Και όλα ήταν υπέροχα. Βέβαια τότε ήμασταν 13-14 ετών και είχαμε μυαλό μεγέθους φιστικιού (κάποιες πιστεύουν ότι ακόμα έχω, αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι).

Είδες ότι είπα Γυμνάσιο; Ξέρεις γιατί; Επειδή στο Λύκειο τα είχαμε ξεπεράσει αυτά τα προβλήματα. Στο Λύκειο...

Διαβάζοντας το γράμμα σου, λοιπόν, μου δημιουργήθηκαν ξαφνικά τρεις απορίες:

1. Είσαι σίγουρα εσύ 4 χρόνια μεγαλύτερή του ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;
2. Τί σημαίνει «βρίσκει πάντα τρόπους να είναι στο οπτικό μου πεδίο»;
3. Γιατί περιμένεις να κάνει αυτός την κίνηση;

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και η μπάλα είναι στο γήπεδό σου. Κοινώς, εσύ πρέπει να κάνεις την κίνηση, γιατί εσύ είσαι αυτή που καίγεται. Αφού τον πετυχαίνεις στα μαθήματα δεν είναι δύσκολο να του μιλήσεις. Όπως δεν είναι δύσκολο το να βρεις έναν τρόπο να το κάνεις –ίδια μαθήματα έχετε, μπορείς να σκεφτείς μια δικαιολογία και να πιάσεις κουβέντα μαζί του. Πού είναι το δύσκολο, ειλικρινά πες μου...

Είδες που μόλις σου έδωσα μια απάντηση στη σκέψη σου «όμως να μιλάμε θα μπορούσαμε»; Τώρα θα προσπαθήσω για το κάτι παραπάνω...

Και επειδή δε σε βλέπω να την τερματίζεις την πίστα με τη μία, μπορείς να το πας σιγά-σιγά. Δηλαδή να αρχίσεις με συζητήσεις μαζί του. Βλέπεις πώς πηγαίνουν αυτές και αν συνεχίζονται μέσα στις επόμενες μέρες, σημαίνει ότι σε πάει ως άνθρωπο (όχι ως γκόμενα, μην τα μπερδέψεις αυτά από την αρχή). Αν σταδιακά οι κουβέντες σας γίνονται λίγο πιο προσωπικές, μαθαίνεις για το αν έχει ακόμα κοπέλα και αν όλα πάνε καλά ίσως κάποια στιγμή καταφέρετε να βγείτε και για κανένα ποτό. Και από εκεί όλα είναι πιθανά...

Βέβαια με τους ρυθμούς σου ίσως όλο αυτό να πάρει 3-4 εξαμηνάκια ακόμα. Και ειλικρινά, και μόνο που έγραψα το παραπάνω, κουράστηκα. Φαντάσου να το ζούσα. Γίνε λίγο πιο άμεση, άφησε την αδρεναλίνη να σε γεμίσει και στο φινάλε αν σου ρίξει χιλόπιτα (είδες τελικά πόσο πίσω με γύρισες;), τι έγινε; Νομίζεις ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ακούσει «όχι»; Ρίσκαρε λίγο, δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

Και η συμβουλή-δώρο μου για τα Χριστούγεννα είναι αυτή: καλύτερα να σε απορρίψει κάποιος, παρά να μη δοκιμάσεις να κάνεις την κίνησή σου. Γιατί ακόμα και στην απόρριψη φαίνεται κάτι: ότι είσαι άνθρωπος και ζεις. Ενώ το να μη δοκιμάζεις, δείχνει ότι τα έχεις παρατήσει. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος...

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ