Είμαι με ένα παιδί εδώ και λίγο καιρό, αλλά με έχει ξεκόψει από τους φίλους μου και θέλει να με αλλάξει. Τι να κάνω; Νιώθω ότι δεν ζω πλέον.

Γεια σας,

Έχω μια σχέση εδώ και κάτι μήνες. Είναι όντως πού σοβαρό παιδί για την ηλικία των 18 χρονών και πολύ κλειστός χαρακτήρας. Ότι είναι τρυφερός και ότι με σκέφτεται το κάνει αλλά αυτά δεν είναι αρκετά γιατί τα δικά μου πιστεύω μάλλον δεν ταιριάζουν και τόσο με τα δικά του και όπως το βλέπω δεν θα ταιριάξουμε ποτέ. Γιατί; Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο μα τόσο ζηλιάρης; Να με παίρνει μακριά από όλους μου τους φίλους, να μου λέει πως να ντύνομαι και να μην μπορώ σαν μια νεαρή κοπέλα να πάω για ποτό με τις φίλες μου; Φυσικά να τονίσω ότι δεν μου αρέσουν τα ξενύχτια, μιλάω για 2 φορές τον μήνα το πολύ κιόλας αλλά όταν βγαίνει εκείνος εγώ όλο χαρά του λέω με χαρά «καλά να περάσεις αγάπη μου» γιατί σέβομαι ότι είναι μικρός και δεν μπορεί να σκλαβωθεί άσχημα από τώρα.
Εκείνος από την μέρα που μπήκε στην ζωή μου δεν θέλει να με αλλάξει αλλά και παρέες άλλαξα και την τρύπα στην γλώσσα έκλεισα και δεν βγαίνω και κολλάν δεν φοράω και τρύπα στον αφαλό δεν θα κάνω γιατί όπως λέει πριν από αυτόν όλο μαλακίες έκανα και με πήρε και με έκανε άνθρωπο. ΟΙ ΜΟΝΑΧΕΣ ΣΤΑ ΜΟΝΑΣΤΉΡΙΑ πιο χαλαρές είναι από εμένα και είμαι 18 χρονών. Του έχω μιλήσει πολλές φορές δεν καταλαβαίνει το άτομο είναι κολλημένο.
Μου λείπουν οι φίλοι μου, μου λείπει να είμαι εγώ και πρόσφατα με πήρε τηλέφωνο στις γιορτές ένα παιδί που με κυνήγαγε 4 χρόνια, ποτέ δεν με ξέχασε, ποτέ δεν με ξεχνάει και σε ότι του έλεγα πάντα «ΝΑΙ» μου έλεγε. Και ήθελε ΕΜΕΝΑ, εμένα όπως με είχε γνωρίσει, εμένα στα χειρότερα μου, με την κακία μου, με τα νεύρα μου. Πάντα φιλότιμο αυτό το παιδί, έκλαιγε μπροστά μου γιατί πέθαινε για μένα και εγώ γέλαγα. Εκείνος πέθαινε και εγώ γέλαγα. Ποτέ δεν του έδωσα μια ευκαιρία. Αλλά μιλάγαμε συνέχεια και σαν φίλος ήταν πάντα δίπλα μου χωρίς να με πιέζει. Τον ήθελα πολύ απλά δεν ξέρω τι με έκανε και έφευγα. Ο γλυκός μου μόλις το σήκωσα ''Ζωούλα μου τι κάνεις; Μην με ξεχνάς και να είσαι καλά'' πάντα έτσι μου μίλαγε. Εκτός αυτού μου λείπει γενικά το να ΖΩ. Εγώ ξέρω ότι η σχέση δεν είναι ούτε σκλαβιά ούτε φυλακή. Πως θα καταλάβει ο δικός μου; Τι θα κάνω; Δεν είμαι πια εγώ!


Αγαπητή φίλη,

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το πρόβλημά σου. Ζούμε σε μια χώρα που τιμάει τις παραδόσεις, το «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» είναι το μότο μας. Βρήκες τον άντρα; Τελείωσε πλέον. Θα είσαι σεμνή και θα περπατάς με το βλέμμα χαμηλωμένο. Άντε μην σε στείλει και στη κουζίνα σου!

Και μετά από αυτό το παραλήρημα λέω να σοβαρευτώ (ναι, τελικά η Δευτέρα δεν ήταν ποτέ η καλύτερή μου μέρα). Ειλικρινά τη σοβαρότητα στο φίλο σου ή την άποψη «από την μέρα που μπήκε στην ζωή μου δεν θέλει να με αλλάξει» πως τα ανακάλυψες; Από τις πράξεις του; Γιατί εγώ βλέπω ένα 18χρονο μικρομέγαλο που έχει μεγαλώσει σε ένα σπίτι «εγώ είμαι ο κύρης του σπιτιού» και θέλει όλοι να κινούνται γύρω από τη δικιά του λογική –τουλάχιστον έτσι όπως τα περιγράφεις εσύ.

Δεν θα μπω σε αναλύσεις για το άλλο το καλό παιδί που το έφτυσες παλιότερα. Θα σου ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα για τη σχέση που έχεις τώρα (και για τις σχέσεις που θα κάνεις στο μέλλον).

Έχεις δίκιο: η σχέση δεν είναι ούτε σκλαβιά, ούτε φυλακή. Η σχέση είναι πώρωση, έρωτας, τρέλα. Είμαι όμορφα πράγματα. Και από ότι βλέπω, εσύ δεν ζεις τίποτα από όλα αυτά. Τόσο απλά.
Είναι λάθος να χάσεις τον εαυτό σου, γιατί τότε δύο πράγματα είναι σίγουρα ότι θα συμβούν: 1) θα είσαι δυστυχισμένη και 2) αργά ή γρήγορα θα χωρίσετε. Άρα σε αυτές τις περιπτώσεις, γνώμη δικιά μου είναι αυτά τα πράγματα να τα «σκοτώνεις» γρήγορα.

Αν πιστεύεις ότι αυτός είναι ξεχωριστός για σένα (ειλικρινά εγώ δεν το κατάλαβα αυτό από το γράμμα σου) τότε πάλεψέ το. Αλλά με τους δικού σου όρους. Άρχισε να κάνεις πάλι παρέα με τους φίλους σου, ντύσου όπως σου αρέσει και ζήσε ωραία. Αν δεν του κάνει αυτό σημαίνει ότι δεν χαίρεται που εσύ είσαι ευτυχισμένη. Άρα δεν υπάρχει και λόγος να είστε μαζί.

Αν δεν το πιστεύεις όμως, τότε τελείωνέ το, εύκολα και ωραία. Δεν υπάρχει νόημα να το κουράζετε περισσότερο. Είστε 18 ετών και καλά θα κάνετε να τα απολαύσετε αυτά τα χρόνια. Πίστεψέ με, η κούραση θα έρθει στο μέλλον.

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ