Έχω πρόβλημα επικοινωνίας με τους συντρόφους μου, είμαι απόλυτη και νευρική, με αποτέλεσμα να μην αντέχει ο άλλος. Τι να κάνω; Μπορώ να αλλάξω;

Αγαπητέ Dr Love

Καλημέρα σας, είμαι 25ετων έπεσα τυχαία πάνω σε ένα γράμμα αναγνώστριας και έτσι πήρα και εγώ το θάρρος να εκφράσω τις απορίες μου και τα όσα με απασχολούν επάνω στον ερωτικό τομέα και με το πρόβλημα μου ίσως βοηθηθούν κι άλλες κοπέλες. Πρόσφατα βγήκα από μια σχέση. Δυστυχώς έφταιγα εγώ. Είχαμε έλλειψη επικοινωνίας.Τι εννοώ? Ότι ποτέ δεν καθόμουν να συζητήσω μαζί του. Νευρίαζα, τα έπαιρνα στο κρανίο που λέει και μία φράση και του έλεγα χωρίζουμε. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως όσο υπομονετικός και να είναι κάποιος όταν του λες μια φορά την εβδομάδα χωρίζουμε και χωρίζουμε ο άλλος μετά δεν σε παίρνει στα σοβαρά, στην αρχή δεν του το έλεγα τόσο συχνά μετά όμως τον θεώρησα δεδομένο είπα μέσα μου εδώ είμαστε, μου άρεσε να τον βλέπω να τρέχει πιω μου. Έτσι μου είπε εκείνος το τελικό αντίο (πριν 2μηνες συγκεκριμένα). Τώρα πονάω γιατί κατάλαβα τελικά ότι τον αγαπούσα. Μου λείπει αληθινά όχι από θέμα συνήθειας.Δεν έβαλα ποτέ τον εαυτό μου στην θέση του.Δεν σκέφτηκα ποτέ να πω πως όπως δεν θέλω εγώ να ακούσω από το στόμα του να μου λέει "χωρίζουμε", να με βρίζει, ή να με ταπεινώνει, έτσι δεν θέλει και εκείνος. Δύο μήνες τώρα έκανα κάποια βηματάκια με τον εαυτό μου. Τώρα σκέφτομαι πως στον επόμενο δεν θα του λέω διαρκώς χωρίζουμε, θα του λέω έχω ένα θέμα και θέλω να μιλήσουμε. Αυτό το θέμα εμένα δεν με κάνει ευτυχισμένη και πιστεύω πως κάνει κακό και στην σχέση μας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, θέλεις να κάνουμε κάτι για αυτό? Θεωρώ πως είναι ένας τρόπος να προσεγγίσεις τον άλλον.

Πέρα όμως το ότι είμαι νευρική είμαι απόλυτη, απότομη και πνεύμα αντιλογίας κάποιες φορές πως θα μπορούσα να μην τα έχω αυτά; Και επίσης κάτι ακόμα που με στεναχωρεί είναι πως το περιβάλλον μου και συγκεκριμένα η μητέρα μου πιστεύει πως εγώ δεν θα τα καταφέρω και πως και στον επόμενο θα κάνω πάλι τα ίδια.Καλά να μην πιστευει σε μένα καποιος τρίτος αλλά η ίδια μου η μητέρα?με πονάει έχω συζητησει μαζι της και μου είπε απλά πως επειδή εχω χασει πολλά καλά παιδια με την συμπεριφορα μου καλυτερα να βρω καποιον που με ανεχεται ετσι όπως είμαι.Γιατί όσο και να καταπιέζομαι πως θα αλλάξω εγώ δεν θα αλλάξω.Πικραίνομαι όταν την ακουω να μου το λεει αυτό.

Σας παρακαλώ ποια είναι η γνώμη σας.

Αγαπητή φίλη,

Καταρχήν: Αν και δεν ξέρω πόσο καιρό ήσασταν μαζί, κρίνοντας από τη συμπεριφορά σου, το παιδί πολύ άντεξε δίπλα σου!

Κατά δεύτερον: Αυτό που μου λες δεν είναι «έλλειψη επικοινωνίας». Είναι κάτι του στυλ «έχω-τα-νεύρα-μου-και-ξεσπάω-πάνω-σου-κι-αν-σου-αρέσει-ρε»! Ή αν θέλεις διαφορετικά είναι έλλειψη επικοινωνίας σου! Αυτό.

Κοίτα να δεις. Έχω και εγώ μια φίλη που δεν σηκώνει μύγα (ούτε πούπουλο δηλαδή) στο σπαθί της, που ξεσπάει με το παραμικρό, το «χωρίζω» το έχει σαν καραμέλα στο στόμα της, είναι απόλυτη κι όταν νευριάζει απλά εξαφανίζεται, δεν σηκώνει κινητά, δεν μιλιέται και το παίζει μουτρωμένη. Και την επόμενη μέρα είναι cool και δεν τρέχει και τίποτα.

Ε, ξέρεις το αποτέλεσμα; Μετά από λίγο καιρό σχεδόν όλοι τη χωρίζουν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θέλουν να έχουν και καμιά επαφή μαζί της στη συνέχεια. Τη στέλνουν στη κατηγορία «πιο τρελή πεθαίνεις». Πικρό, αλλά αληθινό.

Το καλό με εσένα όμως ξέρεις τι είναι; Ότι δείχνεις να το καταλαβαίνεις. Καταλαβαίνεις τα λάθη που κάνεις. Και το πρώτο βήμα για να αλλάξεις είναι να το συνειδητοποιήσεις. Ίσως αυτό να είναι και το πιο δύσκολο βήμα σου.

Δεν ξέρω αν είναι είναι εύκολο να αλλάξεις ή όχι. Πιστεύω ότι είναι δύσκολο για κάθε άνθρωπο να αλλάζει τόσο ριζικά. Για αυτό πρέπει να το πάρεις με χαλαρά και σταθερά βήματα. Κάνε μου μια χάρη: να σκέφτεσαι πρώτα πριν ανοίξεις το στόμα σου.

Και να ακολουθείς έναν κανόνα: μην κάνεις ποτέ αυτά που δεν θέλεις οι άλλοι να σου κάνουν. Είναι πολύ σημαντικό.

Και αφού μοιάζεις έτοιμη να αλλάξεις, γιατί δεν δοκιμάζεις κάτι άλλο; Αφού λες ότι «μου λείπει αληθινά όχι από θέμα συνήθειας» για το παιδί που χωρίσατε, γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια να τα ξαναβρείτε; Δεν λέω ότι είναι εύκολο και επειδή θα του το πεις θα τον πείσεις ότι έχεις μάθει από τα λάθη σου, αλλά δεν αξίζει να δοκιμάσεις;

ΥΓ. Μην σκας για αυτά που λέει η μητέρα σου. Γνώμη της, γνώμη σου. Εσένα να σε ενδιαφέρει να της αποδείξεις ότι δεν έχει δίκιο. Να σε ενδιαφέρει να γίνεις καλύτερη στις σχέσεις.

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ