Το πρώτο σκορ του καλοκαιριού

Την Δευτέρα, μια μέρα μετά το Πάσχα πήγα με την παρέα μου στη θάλασσα για το πρώτο μας καλοκαιρινό μπάνιο κοντά στο πατρικό μου σπίτι στην Καλαμάτα.

Ήταν πραγματικά υπέροχα, η παραλία κατάμεστη και τίποτε δεν θύμιζε πως ήμασταν μόλις στις πρώτες ημέρες του Μαΐου. Ανάμεσα σε αυτούς που λιαστήκαμε κάτω από την ίδια ομπρέλα εκείνη την ημέρα ήταν και ο Μάρκος. Ξάδερφος μιας φίλης μου που είχα να δω πολύ πολύ καιρό. Τον ήξερα χρόνια, αλλά δεν του είχα δώσει σημασία. Είχε, όμως, αλλάξει. Ακολουθώντας το στόρι του παραμυθιού με το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος ο Μάρκος μεγαλώνοντας είχε αντρέψει, είχε ομορφύνει, είχε δυναμώσει, είχε γίνει εν ολίγοις του γούστου μου.

Αρχίσαμε να μιλάμε, να φλερτάρουμε, να βάζουμε ο ένας στον άλλον αντηλιακό και δεν άργησα να προσέξω την ανησυχία του. Ήταν ταραγμένος, δεν με κοίταζε στα μάτια, όταν με άγγιζε σχεδόν έτρεμε. Ένιωθα τη σεξουαλική του ενέργεια να έχει χτυπήσει ταβάνι. Όταν, λοιπόν, ανεβήκαμε να κάνουμε ντους στην τοπική καφετέρια του πέταξα με νόημα «τώρα, που ξαναβρεθήκαμε να μην χαθούμε». Εκείνος δεν έχασε την ευκαιρία. «Θέλεις μετά να πάμε σπίτι μου, να αράξουμε, να φάμε;».

Φυσικά απάντησα θετικά και φεύγοντας από τη θάλασσα τον ακολούθησα με το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι του. Δεν προλάβαμε να μπούμε στο διαμέρισμά του και αρχίσαμε να φιλιόμαστε με παθός με την αλμύρα πάνω στα δέρματά μας να ανεβάζει τη λίμπιντο ακόμη πιο ψηλά. Περάσαμε το απόγευμα και το βράδυ μαζί, γύρισα σπίτι μου μες στη νύχτα εξουθενωμένη αλλά τόσο χαρούμενη. Κοιμήθηκα μέχρι το επόμενο μεσημέρι για να ξεκουραστώ, χαιρέτησα τους δικούς μου και πήρα το δρόμο του γυρισμού για την πρωτεύουσα. Με εκείνον ανανεώσαμε το ραντεβού μας στο διαμέρισμά μου αυτή τη φορά στην Αθήνα το επόμενο σαββατοκύριακο.

Ελευθερία, ετών 27