Ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του, παρά το γεγονός ότι αυτός αδιαφορούσε λίγο για τη σχέση μας. Όταν ζήτησα κάτι παραπάνω, εξαφανίστηκε. Μήπως έπρεπε να του δώσω περισσότερες ευκαιρίες;

Καλησπέρα,

Ήμουν με ένα παιδί συνομήλικό μου για ένα χρόνο περίπου. Ήταν η πρώτη μου σοβαρή και ολοκληρωμένη σχέση. Με τράβηξε η αυτοπεποίθησή του, η μαγκιά του και πραγματικά όταν τον κοιτούσα τραύλιζα και έλαμπα. Ήμουν πολύ ερωτευμένη και του έκανα πολλά χατίρια, για παράδειγμα επειδή μέναμε μακριά ο ένας από τον άλλο πήγαινα όλο εγώ κοντά του, επειδή ήταν εργένης του χα κάνει και τη νοικοκυρά σιδέρωμα,πιάτα.
Εκείνος όμως δεν έκανε "ανοίγματα" να νιώσω ασφαλής, π.χ. δεν με είχε γνωρίσει ως την κοπέλα του σε κανέναν γιατί έλεγε ότι δεν θέλει να ξέρει κανείς τα προσωπικά του. Τα βράδια δεν βγαίναμε γιατί έλεγε ότι τραβιόταν με την δουλειά του που πράγματι ήταν κάπως απαιτητική όχι όμως και σε τέτοιο βαθμό, αλλά με έκανε και ένιωθα ασφαλής γιατί προσπαθούσε να βρίσκει κάποιο χρόνο για μας.
Όλα αυτά μέχρι το Σεπτέμβρη που ξεκίνησε ένα μεταπτυχιακό και δεν είχε καθόλου χρόνο... Βλεπόμαστε κάτι Τρίτες μεσημέρια και για να βγούμε ένα βράδυ να ξεσκάσουμε μαζί ούτε λόγος... Τα γενέθλιά του τα πέρασε με τους φίλους του και εγώ θύμωσα πολύ που είχα περάσει τα δικά μου μαζί του και δεν μου είχε πάρει και τίποτα, ενώ εγώ πήγα και άδειασα το πορτοφόλι μου. Χριστούγεννα δεν βγήκε μαζί μου αλλά μου έλεγε ότι έχει συναντήσεις υποχρεώσεις και μαλώσαμε από το τηλέφωνο... Μου ζήτησε να κάνω υπομονή για την εξεταστική του και πράγματι είχαμε να βρεθούμε ένα μηνα - μόνο με μηνύματα τα λέγαμε.
Μετά την εξεταστική του και ενώ ήμασταν ψιλοαρπαγμένοι για τέσσερις μέρες δεν έστειλε ένα μήνυμα. Εγώ του ζήτησα να βγούμε, γιατί ήθελα να ξεσκάσω, αλλα αδιαφόρησε. Όταν βρεθήκαμε κάναμε έρωτα αλλά εγώ ήμουν πολύ σφιγμένη και με κλάματα του είπα ότι δεν άντεχα άλλο έτσι να μην μου δίνει σημασία. Μου είπε να το σκεφτώ ότι είμαστε 7 μήνες μαζί (ενώ ήμασταν 11 μήνες! Μάλλον εκείνος έβγαλε τον καιρό που δεν βλεπόμασταν, το καλοκαίρι κλπ;) και όταν έφευγα από εκείνον μου είπε ότι είμαστε ψιλοχωρισμένοι γιατί του είπα ότι δεν ήθελα να χωρίσουμε αλλά έβλεπα ότι δεν ήθελε εκείνος να συνεχίσουμε... Του είπα μάλιστα ότι δεν ήταν καλός σύντροφος με τη συμπεριφορά του.
Έχοντας ηρεμήσει, σκέφτηκα ότι πέταξα από το παράθυρο τον έρωτά μου και του ζήτησα να βλεπόμαστε τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα και να βγαίνουμε (όχι μόνο να το κάνουμε). Όμως εκείνος δεν απάντησε στο μήνυμά μου. Του έστειλα ξανά κάνα δύο μέρες μετά να είμαστε έστω έτσι για αυτό το διάστημα και ότι τον θέλω πολύ, πάλι δεν απάντησε τίποτα.
Το θέμα είναι ότι τον σκέφτομαι ακόμα πολύ έντονα και πραγματικά ήθελα να δείξει ότι με ήθελε στη ζωή του αλλά εκείνος δεν προσπάθησε όσες ευκαιρίες του έδωσα. Πιστεύεις ότι δεν έδωσα πολλές ευκαιρίες, οτι τον στεναχώρησα, οτι τον πλήγωσα με τη στάση μου; Για εκείνον τελικά δεν ήμουν κάτι σπουδαίο; Ότι ίσως θα έπρεπε τώρα δυο μήνες μετά τον χωρισμό να του πω ότι είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του και ότι μου λείπει;
Ότι δεν έχει σημασία το ξέρω με τη λογική μου γιατί αν με ήθελε θα προσπαθούσε, αλλά πραγματικά με αυτή τη σιωπή δεν ξέρω τι να πω επηρεάζει την καρδιά μου... Από τη μια λέω τελείωσε, από την άλλη λέω κάτι υπάρχει. Είμαι πολύ μπερδεμένη δώσε μου καμιά χρήσιμη συμβουλή σε παρακαλώ. Και αν το βλέπεις τόσο μάταιο να προσπαθήσω να τον ξανακερδίσω πες μου τι να κάνω για να τον ξεπεράσω.

Αγαπητή φίλη,

Μερικές φορές νιώθω ότι μου κάνετε πλάκα εσείς οι γυναίκες. Δηλαδή τις περισσότερες φορές είστε τόσο έξυπνες στις κινήσεις σας και στη λογική σας και μερικές φορές αναρωτιέμαι πως έχετε καταφέρει να επιβιώσετε πάνω στον πλανήτη Γη!
Sorry, αλλά ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία.

Ξέρεις τι λένε: η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Ε, κάτι τέτοιο ισχύει (αρκετές φορές) και στις σχέσεις. Θα έπρεπε να είχες ψιλιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά από τη στιγμή που δεν σε γνώριζε στους φίλους του, που δεν έδινε σημασία στα σημαντικά πράγματα (όπως στα γενέθλιά σου), που σε έβλεπε μόνο όταν ήθελε αυτός και άλλα τέτοια ωραία.

Sorry (και πάλι), αλλά δεν είχατε σχέση. Απλά ήσουν η καβάτζα του στις δύσκολες μέρες. Και μπορεί να μην σου αρέσει, αλλά αυτό ήσουν.
Και στο έδειξε. Τον παρακαλάς και εκείνος ούτε απαντάει. Τόσο στο φτύσιμο σε έχει!

Και μετά από όλα αυτά, εσύ τον αποκαλείς «έρωτα» και αναρωτιέσαι μήπως δεν του έδωσες πολλές ευκαιρίες και μήπως τον στεναχώρησες με τη συμπεριφορά σου;
Sorry (τρίτη και φαρμακερή), αλλά -πως να το πω κομψά;- μήπως υπολειτουργείς λιγάκι; Δηλαδή με δουλεύεις ε; Αν αυτός είναι ο έρωτας της ζωής σου, εγώ είμαι ο Πάπας!
Εκτός αν εσύ θέλεις κάποιον στη ζωή σου που να σου φέρεται σαν να μην υπάρχεις, σαν μηδενικό. Ε, τότε, καλά να πάθεις. Βρήκες τον καλύτερο.

Και για να σου απαντήσω και στις ερωτήσεις σου: έδωσε πολλές ευκαιρίες (παραπάνω από όσες έπρεπε), όχι δεν τον στεναχώρησες και δεν τον πλήγωσες με τη στάση σου (γιατί δεν του καίγεται καρφάκι!) και όπως φάνηκε δεν ήσουν κάτι σπουδαίο για αυτόν - δύο μήνες πέρασαν, τι δεν καταλαβαίνεις;!
Κι αν όλο αυτό το φτύσιμο που έχεις φάει και η κοροϊδία από εκείνον δεν είναι αρκετά για να τον ξεπεράσεις, τότε τα έχεις και εσύ τα θεματάκια σου.

ΥΓ.: «Από τη μια λέω τελείωσε, από την άλλη λέω κάτι υπάρχει». Αλήθεια; Υπάρχει κάτι; Μόνο στο μυαλό σου υπάρχει κάτι. Σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πουθενά άλλου όμως...
ΥΓ1.: «Με τράβηξε η αυτοπεποίθησή του, η μαγκιά του...». Μπλα, μπλα, μπλα. Έχει καταντήσει αστείο αυτό με τη μαγκιά και τις γυναίκες! Ανέκδοτο.

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ