Έχουν περάσει 7 χρόνια, μου φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο, με πλήγωσε, αλλά εγώ ακόμα τον σκέφτομαι. Και τώρα θέλω να του μιλήσω και να τα βγάλω από μέσα μου. Τι να κάνω;

Γεια σας,

είμαι 28 χρονών και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ένα πρώην αγόρι μου εδώ κι 7 χρόνια.

Στην πρώτη φάση της σχέσης μας τα είχαμε 2,5 χρόνια και χωρίσαμε σχεδόν από το πουθενά. Λόγω θανάτου του πατέρα του είχε μεγάλη αδυναμία στη μαμά του που δεν καλοέβλεπε την ιδέα ο γιος της να έχει κοπέλα. Μετά από ένα σημείο τον πίεζε πολύ και με χώρισε με τη δικαιολογία ότι ήθελε να κάνει bodybuilding και δεν θα είχε χρόνο να με δει.

Πιο σοβαρή δικαιολογία δεν κατάφερα ποτέ να αποσπάσω όσο κι αν τον πίεζα. Μετά από 1,5 χρόνο επικοινώνησε μαζί μου και περάσαμε μια δεύτερη φάση που δεν ξέρω αν ήμασταν φίλοι ή κομμάτι παραπάνω.. Επειδή είχα πέσει στα πατώματα κι ακόμα πιο κάτω όταν με χώρισε, κατά τη β΄φάση μας δεν εκδήλωνα σχεδόν κανένα συναίσθημα. Είχα τόσο πολύ ταπεινωθεί στο τέλος της σχέσης μας που πίστευα ότι δεν πρέπει να του ξαναδώσω δικαίωμα να με θεωρήσει αδύναμη μπροστά του.
Λάθος, γιατί έτσι τον άφηνα να μου λέει τέρατα χωρίς καμία αντίδραση -πχ μου έλεγε ότι όταν πρωτοείδε την κολλητή μου εκείνη ήθελε αλλά πίστευε ότι ήταν πιο όμορφη από εκείνον και δεν προχώρησε σε κίνηση-. Επίσης δεν αντιδρούσα γιατί τον αγαπούσα ακόμα και μου έφτανε να τον βλέπω έστω και μια φορά το μήνα, ακόμα κι αν ήξερα ότι ήταν πιθανό να πει πράγματα που θα με πλήγωναν.
Και ένα καλοκαίρι , πάλι από το πουθενά χάθηκε και δεν επικοινώνησε ξανά ποτέ μαζί μου. Του έστειλα ένα μήνυμα 3 μήνες μετά τον τελευταίο καφέ μας και δεν απάντησε ποτέ.
Πάνε τώρα 7 χρόνια. Έχω κάνει σχέσεις άλλες, σπουδές, παρέες όλα καινούρια στη ζωή μου αλλά όταν ξυπνάω αυτόν σκέφτομαι και όταν είμαι μόνη μου εκεί πάλι τρέχει η διάνοια μου.

Δεν νιώθω αγάπη πια, ίσως είναι εμμονή, ίσως είναι απωθημένα γιατί του άφησα πολύ χώρο χωρίς να αντιδρώ καθώς φοβόμουν μην τον ξαναχάσω.
Στο σήμερα, θέλω να τον δω. Πιστεύω ότι πρέπει να τον δω για να βάλω τελεία. Να του πω 2 φωνήεντα, να του πω πόσο με πλήγωσε και να κλείσω την υπόθεση. Αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω και αν τελικά θα μου κάνει καλό ή κακό. Όταν στριμώχνεται γίνεται απότομος και αγενής πράγμα που με κάνει να κρύβομαι στο καβούκι μου και να νιώθω ντροπή για εμένα. Οπότε δεν μπορώ να τον πάρω τηλ γιατί φοβάμαι ότι θα μου το κλείσει ή θα μου μιλήσει άσχημα. Τι να κάνω;; Δεν αντέχω να τον κουβαλάω άλλο μέσα μου, 7 χρόνια είναι πολλά.

Τελειώνοντας να προσθέσω ότι έχει και κάποια ψυχολογικά προβλήματα, μια περίοδο στη β΄φάση μας λάμβανε αγωγή. Μια φορά μου είχε πει ότι άκουγε φωνές αλλά δεν ξέρω πόσο το εννοούσε..

Ευχαριστώ

Αγαπητή φίλη,

Ειλικρινά σε νιώθω. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ. Όχι 7 χρόνια και 100 να είχαν περάσει, αν με είχαν χωρίσει εξαιτίας του bodybuilding δεν το ξεπέρναγα με τίποτα. Μα για το bodybuilding; Ήμαρτον!
Αμ, η μανούλα του, τι σου λέει. Ακούς εκεί «η μαμά του που δεν καλοέβλεπε την ιδέα ο γιος της να έχει κοπέλα». Δηλαδή τι ήθελε; Να είναι το αγοράκι της με κανέναν 2μετρο μουστακαλή; Βέβαια αν αυτά ήταν τα γούστα του και η μάνα του τόσο cool, εμείς πάσο. Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω. Εύγε, που υπάρχουν τόσο ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι. Αλλά μάλλον το θέμα της μανούλας ήταν άλλο - ήθελε το γιόκα της για πάρτη της μόνο.

Anyway. Και εσύ, μετά από 7 χρόνια, έρχεσαι και μου λες ότι τον σκέφτεσαι και ότι θέλεις να τον δεις, για να του πεις δύο λογάκια και να το βγάλεις από μέσα σου. Με τον άνθρωπο που σε χώρισε 2 φορές, σου φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο, αρχικά ήθελε να την πέσει στην ωραία κολλητή σου αλλά βολεύτηκε μαζί σου, σε μείωνε συνεχώς, σε πλήγωνε. Και μην ξεχνάς ότι έβαλε το bodybuilding πάνω από σένα! Μην το ξεχνάς αυτό.

Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί ασχολείσαι ακόμα; Δεν το βλέπεις ότι παιδί έχει πρόβλημα; Σοβαρό; Μεγάλο; Τι, επειδή θέλεις να το βγάλεις από μέσα σου; Κανονικά έπρεπε να την είχες «ξεράσει» ήδη από μέσα σου όλη αυτή τη φάση και να έκανες πάρτι που ένας τέτοιος έφυγε από τη ζωή σου. Τουλάχιστον οι φυσιολογικές γυναίκες αυτό θα έκαναν - μην σου πω ότι θα τον είχαν παρατήσει προ πολλού.

Αλλά εσύ εκεί ε; Τον τύπο που άκουγε φωνές. Ε, τότε, έχεις κι εσύ τα θεματάκια σου.

Η συμβουλή μου είναι να μην ασχοληθείς. Γιατί εσύ θα πας για να ξελαφρώσεις, αλλά όπως σε κόβω μάλλον θα ξανακολλήσεις. Και θα περάσεις μια ακόμα άσχημη περίοδο στη ζωή σου. Κρίμα δεν είναι;
Άκουσέ με, άστο να πάει το παλιάμπελο. Άστο, δεν αξίζει.

Κι αν τόσο θέλεις να τα πεις για να ηρεμήσεις, τότε κάτσε, γράψε ένα mail και πάτα μετά send (ή και delete). Δεν ξέρεις πόσο ευεργετικές ιδιότητες έχει το γράψιμο (γιατί νομίζεις κάνουμε αυτή τη δουλειά, για να μην αρχίσουμε τα χάπια κάποια μέρα).

Επιμένεις ακόμα όμως να του μιλήσεις; Καίγεσαι; Ε, τότε παρ' τον τηλέφωνο κι αν το σηκώσει, πες του όλα με μια ανάσα, ούτε κόμμα μην βάλεις. Πάρε φόρα και όποιον πάρει η μπάλα.
Τι να σου πω. Αν αυτό θέλεις. Αλλά, σου λέω και πάλι να μην το κάνεις. Δεν έχουν νόημα αυτές οι πράξεις, 7 χρόνια μετά. Απλά δείχνουν έναν κολλημένο άνθρωπο, με θέματα. Και ειλικρινά δεν θα νιώσεις καλύτερα. Δεν θα βοηθήσει πουθενά.
Άστο, πέρασε, πάει. Προχώρα τη ζωή σου.

ΥΓ.: Ακούς εκεί bodybuilding. Αν ήταν για καλλιτεχνικό πατινάζ θα το καταλάβαινα. Αλλά όχι bodybuilding!

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ