Είμαι 30 και είναι 42. Με δύο παιδιά και σε διάσταση. Τι μέλλον έχω μαζί του;

Το γράμμα της αναγνώστριας

Ρίχνοντας μια ματιά στα πολλά πολλά άρθρα στη στήλη σας, είπα να στείλω κι εγώ τη δική μου ιστορία, ελπίζοντας σε μια γνώμη ή έστω ελπίζοντας να βοηθήσω ίσως κάποιον άλλο με ανάλογη περίπτωση...
Είμαι 30 ετών και εδώ και 2 χρόνια είμαι σε μια σχέση με κάποιον 42 ετών, ο οποίος βρίσκεται σε διάσταση και έχει και 2 παιδάκια...
Αν θέλω να σου μιλήσω ειλικρινά, είμαι απόλυτα, αθεράπευτα και ολοκληρωτικά ερωτευμένη μαζί του... Και όσο περνάει ο καιρός όλα αυτά που αισθάνομαι για εκείνον γίνονται ολοένα και πιο έντονα.... Έχω περάσει μαζί του τα πιο έντονα 2 χρόνια της ζωής μου και δεν το μετανιώνω στιγμή... Και θα ήθελα να τον έχω πλάι μου μέχρι τα πολύ βαθιά μου γεράματα... Εν συντομία, είναι ο πιο απίστευτος άνθρωπος που έχει βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου και ανεξάρτητα με το τι μπορεί να συμβεί μεταξύ μας τελικά, νομίζω ότι πάντα θα δοξάζω Εκείνον εκεί πάνω για το πέρασμά του από τη ζωή μου...!!! Και το πιο υπέροχο της υπόθεσης είναι ότι το ίδιο ακριβώς εισπράττω και από εκείνον... Άνευ όρων....
Πρακτικά, τον τελευταίο καιρό, σχεδόν μένουμε μαζί.... Και είναι υπέροχα...
Τα παιδιά του, δεν τα έχω γνωρίσει και νομίζω πως ούτως ή άλλως είναι πολύ νωρίς ακόμα για κάτι τέτοιο....
Το πρόβλημα είναι πως οι δικοί μου και όλο το περιβάλλον μου σχεδόν (με εξαίρεση τους φίλους μου που τον έχουν γνωρίσει και έχουν δει το πως είμαστε εμείς οι δύο μαζί), έχουν πολύ σοβαρές αντιρρήσεις για τη σχέση αυτή(συμπεριλαμβανομένων κατά κύριο λόγο των γονιών μου)... Αντιλαμβάνομαι πλήρως το λόγο, που δεν είναι άλλος από την ύπαρξη των παιδιών και μόνο....
Υποστηρίζουν ότι δεν θα τον έχω ποτέ πραγματικά και ουσιαστικά δικό μου, ότι θα έρχομαι δεύτερη στη ζωή του ούτως ή άλλως και ότι εφόσον επιλέξω να είμαι μαζί του θα έχω για μια ολόκληρη ζωή προβλήματα και θέματα.... Και ότι αν τα σκέφτομαι τα πράγματα τώρα διαφορετικά, είναι επειδή είμαι ερωτευμένη, επειδή προς το παρόν περνάω καλά και επειδή δεν έχω δει και ζήσει καταστάσεις και η άγνοιά μου αυτή τα κάνει όλα στο κεφάλι μου πολύ πιο ιδανικά απ' όσο είναι στην πραγματικότητα...
Η λογική μου τα κατανοεί όλα τα παραπάνω και μάλιστα μου δημιουργεί και έναν φόβο κάπου μέσα μου πως ίσως όλοι αυτοί βγουν κάποια στιγμή αληθινοί και εγώ βρεθώ μετά από καιρό να παλεύω με δαίμονες, πρόσωπα και περίεργες και ψυχοφθόρες καταστάσεις... Και αν τα παιδιά του δεν με συμπαθήσουν και δεν με θελήσουν ποτέ σαν πρόσωπο υπαρκτό στη ζωή του? Και αν θελήσω να κάνω ένα παιδάκι και εγώ μαζί του, θα το δεχτούν ποτέ? Ή εκείνο θα βρίσκεται να έχει 2 αδέρφια που δεν θα τα γνωρίζει και εμείς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε μόνιμα προβληματικές καταστάσεις? Και εάν χαλάσει η σχέση του με τα παιδιά του εξαιτίας μου???
Από την άλλη, λες πως όλα τα παραπάνω εξαρτώνται κυρίως από εκείνον... Από το πως θα τα διαχειριστεί... Πως θα τα κουμαντάρει... Και το ίδιο μου απαντά και ο ίδιος όταν τον ρωτώ... Πως αυτό είναι θέμα δικό του...
Έχουμε μιλήσει για κοινή ζωή μαζί και εκείνο που μου λέει είναι πως το θέλει τρελά, πως για μένα, για μας θα μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε... Και τον πιστεύω... Το νιώθω...
Και έρχομαι και ρωτώ... Υπάρχουν τελικά τέτοιες ιστορίες πολλών εμπλεκομένων με happy end? Ή και εγώ και εκείνος ζούμε σε ένα κόσμο ιδανικό και της φαντασίας μας, χωρίς να υπολογίζουμε τον περίγυρο και την κοινή λογική...? Και τελικά, θα πρέπει να υπολογίζεις τόσο πολύ τον περίγυρο και τη λογική σου και να υποκύπτεις στα όσα άμεσα ή έμμεσα σου προστάζει? Ή να λες, αφού το νιώθουμε, πάμε και όπου βγει...?
Αν και φαντάζομαι τι θα μου πεις... Πως όλα στη ζωή είναι ρίσκο... Σωστά...???

Ευχαριστώ θερμά...

Η απάντηση του Queen.gr

Aγαπητή φίλη. Μπορεί να είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα λόγω της διάστασης. Θα ήταν πιο ξεκάθαρα να ξέραμε πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση και ακόμη καλύτερα αν είχαμε το διαζύγιο.

Από εκεί και πέρα, επειδή είναι περίπλοκη η ζωή και αυτά αργούν ας ασχοληθούμε με όσα πραγματικά έχουν σημασία. Λες ότι τον αγαπάς. Όσο κανένα. Τι σημασία έχει αν αυτός ο άνθρωπος έχει καθόλου παιδιά, δύο παιδιά, ένα παιδί, αν δεν μπορεί να κάνει παιδί. Αν έχει ένα χέρι ή ένα μάτι. Δεν αγαπάμε συμφεροντολογικά αγαπητή μου. Όταν γράφουμε έτσι για κάποιον, τόσο μεγάλα λόγια και είμαστε ευγνώμονες γι αυτόν, δεν μας νοιάζει τίποτα παραπάνω από το να είμαστε καλά με τον άνθρωπό μας.

Πάμε παρακάτω. Στην αρχή που ξεκίνησες μαζί του ήξερες πως πρόκειται για έναν παντρεμένο με 2 παιδιά. Οι σχέσεις είναι ρίσκο και όλοι κουβαλάμε τις αποσκευές μας. Τις γνώρισες. Δεν γίνεται να τον αλλάξουμε. Αυτός ήταν και αυτός είναι. Αν είστε καλά μεταξύ σας και τα βρίσκετε, απλά μη σε νοιάζει τίποτα. Ό, τι έχει να κάνει με τα παιδιά του είναι δικό του θέμα.

Πάμε και πιο πέρα. Τα θέλω σου, ανεξαρτήτως άντρα. Αν είναι βασική για σένα μια σοβαρή δέσμευση με κορύφωση τα παιδιά, να το σκεφτείς. Αν ο άνθρωπός σου θέλει να κάνει και άλλα παιδιά, μαζί σου- το πώς θα το πάρουν τα παιδιά του δεν είναι θέμα. Υπάρχουν πολλές οικογένειες από διάφορους γάμους και είναι φυσιολογικό. Οι γονείς πρέπει να είναι ευτυχισμένοι για να μπορούν να σταθούν στα παιδιά του και να αποτελούν σωστά πρότυπα. Κανένα παιδί δεν θα ήθελε τους γονείς του μαζί αν ήξερε ότι δεν επιθυμεί ο ένας το άλλον ή ότι τσακώνονται.

Τα λόγια του κόσμου και τα λόγια των τρίτων να μη σε αφορούν. Αυτό για το οποίο καλείσαι να αξιολογήσεις τη σχέση σου, είναι αν προτίθεται εκείνος να προωρήσει σε ξεκάθαρη- χωρίς να εκκρεμεί ο γάμος- σχέση μαζί σου.

Μια συζήτηση για τα μελλοντικά σας όνειρα σαν άνθρωποι δε βλάπτει να την κάνετε. Αν τον αγαπάς τόσο όμως κι εκείνος εσένα, δεν υπάρχει πρόβλημα ή ερωτηματικά. Είναι αρκετό.

Γράψε μας τη δική σου ιστορία εδώ