Μια Άνοιξη Σκοτεινή

«Η άνοιξη αυτή μας βρήκε όλους απροετοίμαστους

κι ανόρεξους ή αδιάφορους.

Απροετοίμαστη η άνοιξη, σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται

σαστίζει και σωπαίνει κάτω απ’ τα λίγα της δέντρα, δε ρωτάει.

Το φως επιστρέφει απ’ το περσινό καλοκαίρι κατάκοπο κι αφηρημένο,

απόμακρο, παραξενεμένο απ’ την καινούρια του νεότητα...»

-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-

Τις προάλλες είδα τις πρώτες μαργαρίτες, αλλά δεν σκίρτησε η καρδιά μου ως συνήθως …

Γιατί αυτή η άνοιξη έβαψε τις ψυχές μας στα μαύρα.

Έφερε στην επιφάνεια τους πιο τρομακτικούς μας εφιάλτες, ειδικά σε όσους είναι γονείς.

Τα λόγια στερεύουν σε απώλειες σαν κι αυτή. Απλά δακρύζω, όπως πολλοί, κάθε τρεις και λίγο..

Tι αγωνία, το να μην απαντά αυτό το τηλέφωνο.

Τι φρίκη όταν άκουσες το τραγικό συμβάν και ήξερες ότι είναι ο δικός σου ο άνθρωπος μέσα.

Μπήκες στο αυτοκίνητο με πανικό στο βλέμμα και ένα πόνο στο στήθος

Τι σπαραγμός όταν έφθασε το λεωφορείο με τους επιζώντες και δεν ήταν μέσα . Και ο σπαραγμός έγινε κραυγή όταν δεν ήταν ούτε στο νοσοκομείο..

Ραγίζει η καρδιά μου στη σκέψη και μόνο.

Θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί που έφευγε για τη μονάδα του στον Έβρο.

Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από μας. Έτυχε αυτή τη φορά να είμαστε τυχεροί.

Πόσα δάκρυα και πόσες κραυγές έφερε αυτή η καταραμένη ώρα

Τσάκισε την ελπίδα στην ήδη ρημαγμένη από τη κρίση, τη πανδημία, τον πόλεμο και….από τη χρόνια κακοδιαχείριση χώρα μας.

Ζούμε τελικά μάλλον από τύχη σε αυτή τη χώρα που έχει μαγικά ψηφιοποιηθεί και φαίνεται ότι μπορεί να παρακολουθεί τους πάντες, αλλά δεν κατόρθωσε να έχει ένα σύστημα για να παρακολουθεί τα τρένα. Αυτά που τα θεωρούσαμε ως το πιο ασφαλές μέσο. Και τα προτιμούσαμε για τις μετακινήσεις των παιδιών μας, παρά τις καθυστερήσεις.. Γιατί νιώθαμε πιο ασφαλείς …

Τα τρένα μας που λίγο φαίνεται ότι έχουν αλλάξει από την εποχή που ως φοιτήτρια όργωνα την Ευρώπη τα καλοκαίρια με το Interrail ( ένα φθηνό μηνιαίο εισιτήριο για όλα τα τρένα στην Ευρώπη).

Θυμάμαι την μιζέρια, τη βρωμιά και ανοργανωσιά στην Ελλάδα (και όλα τα Βαλκάνια )και με το που έμπαινα στην Αυστρία ήταν σαν να άλλαζα αιώνα. Εμείς εδώ δυστυχώς ακόμη στο μεσαίωνα έχουμε μείνει. Δε ξέρω ειλικρινά τι μπορούμε να κάνουμε για να προχωρήσουμε. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας σαν πολίτες. Γιατί η σιωπή δε μπορεί να είναι πλέον επιλογή.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει αυτές τις αθώες ψυχές

Και κουράγιο στις οικογένειες τους

Ειλικρινά δε βρίσκω λόγια που να μπορούν να ανακουφίσουν την καρδιά τους που έχει σπάσει , ίσως για πάντα..

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο.

Πάντα εκεί. Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή, καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.

Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι»

-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-

(Σχήματα της απουσίας)

Εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε στην ανασφάλεια μέχρι κάτι να αλλάξει.

Γιατί ασφάλεια δεν είναι μόνο ο νόμος και η τάξη. Είναι η δυνατότητα να κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ ότι τα παιδιά μας και όλοι οι αγαπημένοι μας θα τη βγάλουν κι αυτή τη νύχτα . Ότι δεν θα τους έχει στήσει ο Χάρος καρτέρι γιατί κάτι δεν έγινε σωστά λόγω κόστους, η από συνεπή και συνεχή αμέλεια, ολιγωρία, παράλειψη...

Θα μου πεις πως μπορείς εσύ να κρίνεις; Αν είναι η κακιά η ώρα….

Βλέπετε η δουλειά μου για 20 χρόνια ως συντονίστρια κρίσεων σε μεγάλη πολυεθνική για 28 χώρες με έμαθε ότι τέτοια συμβάντα δεν μπορούν απλά να αποδοθούν στη κακιά την ώρα . Και ούτε μόνο στους ατυχείς χειρισμούς ενός ακατάλληλου ανθρώπου σε κρίσιμο πόστο. Ξέρω πολύ καλά ότι ένα ολόκληρο σύστημα δυσλειτουργικό κρύβεται πίσω από την κάθε άτυχη στιγμή.

Κάτι σαθρό μάλλον υπάρχει στο βασίλειο της «προχειροδουλειάς», του «θα τη βγάλουμε καθαρή και πάλι» και του.. «πάμε και έχει ο Θεός» … Και πρέπει να το διορθώσουμε πριν μας πάρει όλους από κάτω… Γιατί και ο Θεός ίσως μας ξέγραψε και αυτός

Θέλω να ελπίζω ότι αυτή η μαύρη άνοιξη θα φέρει ίσως κάτι καλό.

Ότι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και ότι κάτι θα αλλάξει στη σχεδόν μοιρολατρική νοοτροπία μας. Ότι θα γίνουμε όλοι πιο προσεκτικοί και πιο υπεύθυνοι. Κράτος, ιδιώτες, πολίτες, ΜΜΕ…

Ότι θα απαιτούμε, θα κρίνουμε, θα αξιολογούμε και θα τιμωρούμε. Το οφείλουμε στα παιδιά μας