Με τη μαμά σου να εκνευρίζεσαι αλλά να μην την έχεις δεδομένη!

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα κάπως φουριόζα καθώς έπρεπε να ετοιμάσω γρήγορα τα πράγματα μου για μία μίνι εξόρμηση που έχω κανονίσει και φυσικά να προλάβω να είμαι στο γραφείο on timing. Άνοιξα ντουλάπες, έβγαλα τα απολύτως απαραίτητα και έτρεξα να φέρω μία μικρή βαλίτσα από την αποθήκη. Η δική μου χειραποσκευή ήταν χαλασμένη. Φερμουάρ... not! Οι υπόλοιπες όμως πού είχαν εξαφανιστεί; Εννοείται πως ακολούθησε ο αναμενόμενος εκνευρισμός ενός ατόμου που τα αφήνει όλα για την τελευταία στιγμή. Δεν έφταιγα εγώ (και ας έφταιγα στα αλήθεια) αλλά η μητέρα μου που κάπου θα είχε δανείσει τη δική της. Νεύρα, βιασύνη και πανικός. Μου βρήκε, όμως, αμέσως την λύση όπως κάθε Ελληνίδα μάνα και μέσα σε ένα μισάωρο υπήρχε ήδη στο σπίτι βαλίτσα για να βάλω τα πράγματά μου και να φύγω στην ώρα μου. Αχ βρε μαμά! Αχ...

Και ενώ, λοιπόν, είμαι από αυτές που τραγουδώ ασταμάτητα μέσα στο αυτοκίνητο (ναι, η τρελή διπλανή σου στην κίνηση), σήμερα βούρκωσα. Στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου άκουσα το πιο συγκινητικό μήνυμα της ημέρας: «Να μην θεωρείς τη μαμά σου δεδομένη». Και κάπου εκεί μετάνιωσα για όλες αυτές τις στιγμές που κράτησα τον θυμό μου περισσότερο από όσο πρέπει. Για όλες εκείνες τις φορές που δεν έπιασα το τηλέφωνό μου και εκείνη ίσως ανησυχούσε. Σίγουρα θα ανησυχούσε. Για όλες εκείνες τις φορές που ξεχνώ ή μάλλον καλύτερα αμελώ να της πως πόσο την αγαπώ. Για εκείνα τα βράδια που δεν της έστειλα πως θα αργήσω και εκείνη στριφογυρνούσε μέχρι να ακούσει το κλειδί στην πόρτα.

Με την μαμά σου, λοιπόν, να εκνευρίζεσαι αλλά να μην την θεωρείς δεδομένη. Τσαντίζεσαι γιατί ξέρεις πως εκείνη σε αγαπά. Και για αυτό το κάνεις. Δεν θα σου θυμώσει. Ξέρει πως ξεσπάς. Ξέρει πως δεν φταίει εκείνη που είσαι σε αυτήν την κατάσταση αλλά στην παρούσα στιγμή γίνεται το σφουγγάρι που μαζεύει το θυμό σου. Μην της θυμώνεις όμως για περισσότερο από ένα λεπτό. Και μετά να την αγκαλιάζεις. Ή να της στέλνεις ένα μήνυμα. Να της δίνεις μία αγκαλιά. Να μην την θεωρείς την μαμά σου δεδομένη.

Ξέρεις κάτι, βρε μαμά, σε αγαπώ για όλες αυτές τις φορές που άκουσες τον θυμό μου. Για όλες αυτές τις φορές που τσακωθήκαμε αλλά δεν έφταιγες. Και όμως πήρες όλο το φταίξιμο πάνω σου.

Δες επίσης: Τα βράδια με τις κολλητές μειώνονται δεν παύουν όμως να είναι ''συλλεκτικά''