Το μοναδικό συναίσθημα να πηγαίνεις την κόρη σου στο σχολείο

Την πρώτη φορά που είχα επαφή με το Γυμνάσιο, στη μετασχολική ζωή μου, ήταν με την Εύα. Τη μεγάλη. Κι είχε παιχτεί παρεξήγηση. Βλέπεις, τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα. Και η Εύα ήθελε να είναι μόνη της στον Αγιασμό του Γυμνασίου. Οπότε είχαμε μανούρα με το καλημέρα. Ο κορονοϊός μας έλυσε το πρόβλημα με την Έλενα. Όχι γονιός δεν μπαίνει στο σχολείο αλλά ούτε καν παιδί, αν δεν φοράει μάσκα. Κάπως έτσι αποφύγαμε τη μουρμούρα. Τη δική μου. Δεν είχα επιλογή. Κάθε πρώτη τάξη είναι σημαντική. Και σημαδιακή. Γιατί συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνει το παιδί. Μαζί κι εσύ. Με την Έλενα δεν συμβαίνει ακριβώς κάτι τέτοιο. Λόγω χαρακτήρα. Όπως η Εύα… γεννήθηκε μεγάλη, έτσι η Έλενα θα μείνει για πάντα μικρή. Λες κι έχει πέσει όπως ο Οβελίξ στη χύτρα. Του χαβαλέ. Τοξότης γαρ…

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr