Ένα κρυμμένο ποίημα απ τον ποιητή των ποιητών...

Ο Κωσταντίνος Καβάφης δεν ανήκε στο είδος μας, στο ανθρώπινο, αλλά μάλλον στο θεϊκό. Βάλσαμο, μέλι, σπουδή η ποίηση του, για το μέσα μας, εμάς των μικρών, των ταπεινών, των λιγοστών για την δική του ένθεη τέχνη. Ανάμεσα στα ποιήματα του, υπήρχαν στίχοι κρυμμένοι, καλά, στα συρτάρια του, εκεί στο σπίτι στην Αλεξάνδρεια, με το φως των χαρτιών και σιελ χαρτιά, να γράφονται επάνω τους τα μύχια των ψυχών μας. Οι εκδόσεις Ίκαρος, μόλις το 1993 μας τα σύστησαν. Και από τότε τα λατρεύουμε. Όπως αυτό...

Στης ηδονής το σπίτι όταν μπήκα,
δεν έμεινα στην αίθουσαν όπου γιορτάζουν
με κάποια τάξιν αναγνωρισμένοι έρωτες.
Στες κάμαρες επήγα τες κρυφές
κι ακούμπησα και πλάγιασα στες κλίνες των.
Στες κάμαρες επήγα τες κρυφές
που το 'χουν για ντροπή και να τες ονομάσουν.
Μα όχι ντροπή για μένα — γιατί τότε
τι ποιητής και τι τεχνίτης θα 'μουν;
Καλύτερα ν' ασκήτευα. Θα 'ταν πιο σύμφωνο,
πολύ πιο σύμφωνο με την ποίησί μου•
παρά μες στην κοινότοπην αίθουσα να χαρώ.