Ζήτω η δημιουργική έκφραση και οι Κύκλοι της

Θησείο και επιτέλους, άνοιξη! Στον πεζόδρομο, ωραία καφέ και κόσμος να μαζεύει ήλιο. Μικρά βιβλιοπωλεία, όμορφα μαγαζάκια με κόκκινα βελούδα και ρούχα άλλων απαιτήσεων απ' αυτά της ετοιματζίδικης συνήθειας. Αναπαλαιωμένα νεοκλασικά και η σκιά αυτής της αρχοντικής, αγέραστης, όλο αυτοπεποίθηση, Ακρόπολης. Μπλε λουλακί αστραφτερό, ο ουρανός! Ο ίδιος ουρανός που ο Ελύτης μιλώντας στο Θεό, του λέγε πόσο πολύ ξόδεψε για να μη τον βλέπουμε! Ένας ελληνικός, και για λίγο ψευδαίσθηση πως η κρίση, οι απελπισίες, οι ρημαγμένες ζωές, οι ειδήσεις για αυτοκτονίες, η μετανάστευση νέων και επιστημόνων, ο πόλεμος της πατάτας και του ρυζιού, είναι απόηχος κακής, εφιαλτικής μνήμης. Στο τέρμα του ελληνικού καφέ, πριν το παχύ κατακάθι, η άκρη του δρόμου και η Δημοφώντος. Η Τζένη Γρίβα, πάντα αρχιτέκτων και κυρίως ανήσυχο πνεύμα, έχει φτιάξει έναν φωτεινό χώρο, σε μοντέρνες γραμμές, όλα σχεδιασμένα απ' την ίδια. Ο πάγκος της κουζίνας, τα φωτιστικά, ως και στο μπάνιο της έχει έναν νεροχύτη φτιαγμένο από σκάφη μωσαϊκού, απ' αυτές που υπήρχαν στα πλυσταριά και στα παιδικά μας χρόνια, ενώ τώρα ξυπνάει η οικειότητά τους, νοσταλγία και μια έτσι γλυκόξινη μελαγχολία. «Κύκλοι δημιουργικής έκφρασης». Τα' ρίξε όλα εδώ μέσα η Τζένη και όχι τα υλικά αλλά και κυρίως μεράκια και όνειρα και αισιοδοξία.

Κύκλοι σεμιναριακοί που ασχολούνται με την αργυροχρυσοχοΐα, το εναλλακτικό κόσμημα, τη ραπτική, παρακαλώ, το μεγάλο trend των καιρών, το πλέξιμο με βελονάκι ή βελόνες, τη μεταποίηση ρούχων, τις δημιουργίες από felt, την αγιογραφία, την υφαντική, την κεραμική, το Quilling – Scrapbooking, τη φωτογραφία, φυσικά την μαγειρική, το γάμο και τη βάφτιση και τις μεγάλες γιορτές των ανθρώπων, την εσωτερική αρχιτεκτονική και διακόσμηση, το Decoupage, τη γευσιγνωσία και την οινογνωσία, με τη διοργάνωση παιδικών parties, με βιωματικά σεμινάρια ψυχολογίας, με ζωγραφική, χαρακτική, κηροπλαστική, χειροποίητα σαπούνια και φυτικά καλλυντικά. Μιλάμε για μια κυψέλη που συνεχώς φτιάχνονται πράγματα, ενώ αυτά που μανάδες και γιαγιάδες έπαιζαν στα δάκτυλα της παράδοσης και της σοφίας και εμείς –αχ, πόσο πλανημένες!- θεωρούσαμε παλιακά και αχρείαστα πλησιάζονται και ξεκλειδώνονται τα μυστικά τους απ την αρχή. Είδα γιακάδες από πλεκτό, βελούδο, μετάξι, κουμπιά πολύχρωμα και άλλων σχημάτων, να φτιάχνονται από γυναίκες που δεν είχαν ιδέα πριν και να βάζουν τα γυαλιά σε μεγάλους διεθνείς μόδιστρους, ενώ τα κοσμήματα από μαλλί, τα πλεκτά, είναι έκρηξη από χρώμα και φαντασία και μοναδικότητα.

Σήμερα νομίζω οι γυναίκες του πλεξίματος, θα ναι στο πλατό της Ελένης Σενεγάλη, για δείτε να πάρετε μια αίσθηση το πόσο ανάγκη έχουμε την δημιουργία ακόμα και στις πιο απλές φόρμες της, που όμως έχουν σοφία και πάνω απ όλα την στοργή του θηλυκού στοιχείου για εκείνους που αγαπάμε. Χαζεύω τα αντικείμενα τα φτιαγμένα από ζεστασιά και μοίρασμα. Άλλος ένας καφές σε ωραία κούπα πολυμορφική και ασύμμετρη. Έρχεται από δίπλα ο παλιός μου γνώριμος ο Κοτσιρέας που φωτογραφίζει στο στούντιό του αλλά έχει φτιάξει και μια όλο άποψη γκαλερί με έργα τέχνης καλλιτεχνών που αναζητούν το νέο και την επικοινωνία του. Απέναντι άλλο ένα εργαστήρι με γεύσεις τέχνης. Μαθαίνω πως κάθε Σάββατο κάνουν δημιουργική γραφή για παιδιά, σαν παιχνίδι με τον φίλο και συνάδελφο Κώστα Στοφόρο. Έχουν φτιάξει εδώ μια γειτονιά, όπως παλιά, μόνο που οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί στη δημιουργία, στην έκφραση, στο ρίσκο. Και τους προστατεύει σαν εκκλησία ξαφνικά, αυτή η ψηλομύτα η Ακρόπολη, μέσα απ' το μεγαλείο της...