Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις...

Είχα την τύχη να τον ξέρω, να τον γνωρίζω, να μου λέει ιστορίες και να μου χαρίζει ταπεινές γαρδένιες. Έχω την τιμή να μην το εκχωρώ αυτό, να μην το μοιράζομαι. Μπορώ όμως σήμερα να θυμηθώ πόσο λείπει, από εκείνη την μέρα του Ιουνίου που έφυγε. Τα τραγούδια βάλσαμο. Όμως εγώ έχω μόνο λέξεις του να μνημονεύσω κι είναι τα τραγούδια του που σαν ποίηση ευτυχούν σε γάμο με την μουσική...

Το μεθυσμένο κορίτσι (στίχοι, λέξεις του Μάνου Χατζιδάκι)

Μες στο κρύο μες στ' αγιάζι το κορίτσι μου βουλιάζει το σκεπάζει τ' αναφιλητό.
Χύθηκαν τα ξεροβόρια σπάν' τα ζάρια τρία αγόρια το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό.
Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή το στόμα γίνεται πληγή
έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό παίζει στο θάνατο κρυφτό.
Έχει στα μαλλιά κορδέλες στο κορμί της χίλιες βδέλλες και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό.
Απ' τα μάτια της δυο στάλες κι απ' τα χέρια πέφτουν κι άλλες ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός.
Ποιος της έδωσε μαχαίρι ποιος αγέρας θα τη φέρει για ν' αστράψει ο μαύρος ουρανός;
Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή κι είναι σαν πέτρα σκυθρωπή
μπλέκει τα χέρια κάνει προσευχή ποιος θα της δώσει μιαν ευχή;
Μες στο κρύο μες στ' αγιάζι το κορίτσι μου βουλιάζει το σκεπάζει τ' αναφιλητό.