Η απέραντη θλίψη...

Είδα ειδήσεις! Είδα και την Έρευνα για το ευρώ του Τσίμα. Πήγα να γεμίσω ενοχές που δεν καταλαβαίναμε στις αρχές του ευρώ πως τα κερματάκια έχουν αξία –μόνο που δεν είχαν αντίκρισμα! Είδα και τον Γιάννο Παπαντωνίου, από τα βαθιά πίσω πράσινα χρόνια, να λέει πως έγιναν τα πρώτα χρόνια επενδύσεις και πως δεν έγιναν! Πιο πριν διάβαζα για ένα αγόρι 15 χρόνων, της επαρχίας, έναν πρίγκιπα της γειτονιάς που κρεμάστηκε από το μονόζυγο του δωματίου.

Είδα στο Facebook τη φωτογραφία του γέροντα που κρατάει δυο φραντζόλες ψωμί, σα μωρό και κλαίει, ταπεινωμένος, ντροπιασμένος, ηττημένος, αυτός ο εκπρόσωπος των «περήφανων γηρατειών». Διάβασα και το σχόλιο του σοφού Χαρρυ Κλυν, για το πώς μπορούν ακόμα και κοιτούν στα μάτια αυτοί που έχουν εξουσία.

Είδα στον Παπαδάκη εχθές το πρωί τον άνεργο εργάτη που του έκοψαν το ρεύμα. Διάβασα στους διαδικτυακούς τόπους κοινωνικής δικτύωσης την αγανάκτηση, την οργή, τον θυμό, την απελπισία, την απέραντη, απίστευτη, υγρή θλίψη.

Έκλεισα την τηλεόραση. Αρκετά πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, αρνήθηκα τη δημοσιογραφική φωνή του κ. Τσίμα.

Μια άστεγη, διάβαζα στην διαδικτυακή μου φίλη που δεν ξέρω μάτια και πρόσωπο, αλλά τα γραπτά της μας έχουν συστήσει τις ψυχές, πήγε σε ένα σουβλατζίδικο στο Κολωνάκι και ζήτησε, παρακαλετά, ένα σουβλάκι. Ο ιδιοκτήτης την πέταξε από τις σκάλες, της έσπασε τη μύτη, την βάρεσε σα μπόγο από ρούχα, πιο τρομακτικός από το να έβλεπε ξαφνικά μεσημέρι, στην Δεξαμενή, ένα τέρας με δυο κεφάλια και κέρατα.

Γέλασα κιόλας! Πως δε γέλασα! Λέει, «πανικόβλητοι» οι διευθυντάδες της ΕΡΤ καλούν συναδέλφους δημοσιογράφους που είχαν στον «πάγο» και τους προτείνουν να τους τοποθετήσουν σε διάφορες υπηρεσίες άσχετες, προκειμένου να κρύψουν την ανεπάρκειά τους στον υπουργό Επικρατείας! Τώρα που γυρίζει, λέει, κληρώνει θεσούλα εικονική σε Unesco, Μουσεία και αλλού για να μην φαίνεται ότι δεν εργάζονται! Ναι, φταίει που εχθές το καν πρωί, καν μεσημεράκι ο Παντελής Καψής ζήτησε λίστα με όλους τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ στην οποία θα φαίνεται πού εργάζεται ο καθένας, πόσες ώρες και σε ποια διεύθυνση ανήκει ή μπα, ιδέα μου;

Κατά τα άλλα, μαζί τα φάγαμε, ήμασταν σπάταλοι, δεν καταλάβαμε την άξια του ευρώ, καταναλώναμε πολύ, κάθε οικογένεια είχε τέσσερα αυτοκίνητα, θέλαμε και εξοχικό, γιατί να κάνουμε διακοπές τα καλοκαίρια και που ακούστηκε αυτό και πως θέλαμε και ψώνια και μεγαλεία και γεμάτα ψυγεία και ακριβά σχολειά για τα παιδιά -πως τολμήσαμε οι κοινωνικοί λεχρίτες- και πως τα μπουζούκια είναι κάθε βράδυ (σ.σ: Παρασκευή – Σάββατο πλέον), γεμάτα!

Προβολή! Ότι έκαναν το παίζουν 3D στις δίκες μας προσωπικές αίθουσες προβολής! Τα παιδιά μου κοιμούνται, με εκείνη την ρυθμική ανάσα της αθωότητας και του ροζ ονείρου. Ξαγρυπνώ. Μπας και σώσω λίγο από το ροζ τους. Στίβα οι λογαριασμοί στο τραπεζάκι, κλειστοί. Ο Γιάννος Παπαντωνίου! Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης! Ο Θόδωρος Πάγκαλος! Να στείλω τους λογαριασμούς να τους ανοίξουν αυτοί; Να παρακαλέσω τον κ. Τσίμα που έχει παράδοση στο ρεπορτάζ να το κάνει; Οι εικόνες συγχέονται στο μυαλό μου σαν αμοντάριστο ρεπορτάζ που ξέχασα να σημειώσω χρόνους.

Πότε πληγωθήκαμε τόσο; Πως στηθήκαν εκτελεστικά αποσπάσματα για όνειρα, σε ένα βράδυ, λες μόλις, χωρίς να ξαγρυπνάει κανείς μας να τα πάρει είδηση; Ποτέ υποθηκεύτηκαν οι ζωές μας και ποιος έδωσε την φορολογική ενημερότητα της ελπίδας μας;

Ξανανοίγω την τηλεόραση. Βλέπω λατρεμένο, λυτρωτικό τηλεμάρκετινγκ! Δώσε μου παντούφλα – βούρτσα που κολλάει στη μπανιέρα και σου πλένει το πόδι μόνη της, χωρίς να σκύψεις και σου παραδίνομαι και κάνε με ότι θες! Δως μου καφέ – διαιτολόγο που από σωματότροπο Σούμο -που έχω εγώ- θα με κάνει ελαφίνα και ζαρκαδάκι σε πέντε μέρες και να έρθω σπίτι να σου κάνω και σίδερο που το σιχαίνομαι! Ξαφνικά -τι ώρα πήγε;- αρχίζει Λυριτζής – Οικονόμου! Όχι, μάνα μου, άλλο ξαφνικό Παπαντωνίου, δεν τον αντέχω, θα την πάθω την συμφόρηση που γλίτωσα παρατρίχα, απ τον εκκαθαριστικό της ΔΕΗ! Κλείνω πάλι και πάω για ύπνο!