Άννα μείνε στην Βουλή...

Οι Ράδιο Αρβύλα εχθές έπαιξαν ένα βίντεο από την ομιλία της Άννας Βαγενά στην ελληνική Βουλή. Μπράβο σ'αυτούς που μακριά από συμφέροντα, κάνουν την πιο πολιτική εκπομπή της τηλεόρασης, όταν οι άλλοι αποσιωπούν ή δεν ιεραρχούν το πραγματικά σημαντικό. Τεράστιο Μπράβο όμως από ψυχής στην Άννα Βαγενά! Την Άννα που μίλησε από καρδιάς, χωρίς ξύλινο πολιτικό, επαγγελματικό, δυσνόητο λόγο και χωρίς να κατεβάζει πολιτική γραμμή, λέγοντας αυτά που ζούμε και θέλουμε όλοι μας να φωνάξουμε με όλη τη δύναμη μας. «Δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ άλλη φορά» είπε, για της απαντήσει ο Βαίτσης Αποστολάτος, πως «εμείς χαιρόμαστε που είστε εδώ». Πώς να μην είναι εκεί η Βαγενά δηλαδή; Ποιος να είναι, αν όχι αυτή; Χρειαζόμαστε πολλές περισσότερες Άννες εκεί μέσα. Άννες της δουλειάς, της τέχνης, της επαρχίας, της επιχείρησης, του θεάτρου, του κόσμου τούτου. Χωρίς κόμμα. Χωρίς υποχρέωση σε κανέναν κομματικό μηχανισμό και συμφέρον, η Βαγενά έδινε λόγο μόνο σε εκείνους που την ψηφίσαν στην Λάρισα, την πατρίδα της. Και στο όνομά τους μίλησε χαιρετώντας παιδιά απ'τον Τίρναβο και λέγοντας τους πως υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα για αυτά τα νιάτα. Όχι πια όνειρο, αλλά μόνο μια μικρή ελπίδα έχουμε να τους χαρίσουμε.

Όμως, η Βαγενά συνέχισε λέγοντας: «Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες, έτσι προσεκτικά όσο βρέθηκα για να ακούω τι γίνεται, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα να προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο, λες και αυτό είναι το θέμα. Το τι έγινε το 2008, ή το 2009 ή τι έγινε. Ξέρετε τι γίνεται; Είναι σαν να παίζεται ένα έργο εδώ μέσα, άλλο, παράλληλο και άσχετο με το έργο που παίζεται έξω. Στην κοινωνία, στον κόσμο παίζεται ένα έργο, που είναι σαν να μην αφορά τα κόμματα. Μιλάω έτσι γιατί είμαι πολύ φρέσκια και μπορώ να μιλάω με τον τρόπο που θα μιλούσα στη γειτονιά μου και στο δρόμο. Σαν να μην το αφορά, σαν να είναι μια άλλη ζωή αυτή. Ξέρετε τι ζωή παίζεται έξω, τι ζει ο κόσμος; Εδώ γίνεται ένα άλλο πράγμα. Ακούει ο κόσμος έκπληκτος, εκατομμύρια να φεύγουν, να έρχονται, να πάνε σε λογαριασμούς. Από πού έφυγαν αυτά τα εκατομμύρια; Ποιος θα μας πει; Πού είναι αυτά τα εκατομμύρια που φύγανε; Δεν φύγανε πάντως από τους ανθρώπους που δούλεψαν έντιμα, καθαρά και σκληρά αυτά τα χρόνια και έφτασαν σε μια ηλικία εξήντα πέντε χρονών και δεν μπορούν να ζήσουν. Που είναι αυτά τα εκατομμύρια; Ας έρθουν λίγα από αυτά πίσω. Αυτό θέλει ο κόσμος αυτή τη στιγμή, έστω και ένα, από αυτούς τους ανθρώπους. Πείτε μας!...»...

Και συνέχισε με μια πικρή διαπίστωση η Άννα Βαγενά γα την Αθήνα που ξέρουμε όλοι μας, που τη ζούμε, την περπατάμε και δε μας την κρύβουν τα φιμέ τζάμια των υβριδικών υπερπολυτελών μας αυτοκίνητων. «Ποια ανάπτυξη, σε ποια πόλη, σε ποια ρημαγμένη Ελλάδα και σε ποια ρημαγμένη Αθήνα; Εγώ κατοικώ και εργάζομαι στο Μεταξουργείο. Έρχομαι με τα πόδια σχεδόν κάθε μέρα εδώ από το Μεταξουργείο. Περπατήστε, σας παρακαλώ, μια μέρα. Κατεβείτε από τη μέση της Πανεπιστημίου και της Σταδίου προς τα κάτω με τα πόδια. Αφήστε τα αυτοκίνητα. Και ελάτε μια μέρα με τα πόδια να δείτε την Αθήνα που ντρεπόμαστε. Βλέπουμε τους τουρίστες στις ιστορικές γειτονιές της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, στον Κεραμικό, στα Πατήσια, στην Κυψέλη, σε όλες τις γειτονιές. Και ντρέπομαι όταν βλέπω τουρίστες. Πού τους καλούμε να έρθουν; Σε ποια ρημαγμένη πόλη; Ποιος την κατάντησε αυτή την πόλη έτσι;... Ο τουρισμός πώς θα αναπτυχθεί; Ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία, αυτό λέτε συνέχεια. Πού να έρθουν οι τουρίστες; Σκύβω το κεφάλι κάθε φορά που βλέπω τουρίστες στο Θησείο και στον Κεραμικό. Περπατήστε μια μέρα»!

Πώς να περπατήσουν όμως; Ποιος τολμά να βαδίσει ανάμεσα στον κόσμο εκτός από την Λιάνα Κανέλλη; Πρέπει να τους φυλάνε 20 ένοπλοι, για να βαδίσουν πέντε βήματα. Γιατί η έκρηξη έρχεται, όπως είπε και η Βαγενά στην Βουλή, αυτό που ξέρουμε όλοι. «Αυτά, λοιπόν, έχουν σχέση με τα οικονομικά μέτρα, διότι αυτή η κατάσταση θα φέρει – τη φέρνει ήδη – κοινωνική έκρηξη. Και προσέξτε! Εγώ μπορεί να μην είμαι εδώ, μπορεί να είναι και η τελευταία φορά – το πιθανότερο – που ανεβαίνω σε αυτό το Βήμα. Όμως, όσοι έχετε λίγη ευαισθησία προσέξτε τι θα συμβεί, όταν θα γίνει αυτή η έκρηξη. Βέβαια, κάποιοι θα πάνε να κρυφτούν πίσω από τα υψηλά τείχη των επαύλεων που έχουν κτίσει σε όλα τα προάστια και νομίζουν ότι εκεί θα είναι ασφαλείς. Δεν θα είναι».

Λίγες εικόνες απ'τους βουλευτές. Κοίταζαν ήσυχοι τα χαρτιά τους. Κανένα χειροκρότημα. Κανένας στο πλευρό της. Μη και παρεκκλίνουν απ'την κομματική γραμμή! Μη και θυμηθούν πως αυτή η Άννα που τους μιλούσε εκεί πάνω, ήταν εμείς. Σκυμμένα κεφάλια και σιωπή.