Ας μιλήσουμε λίγο για την τοξική θετικότητα στην εργασία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ευτυχίας

Λένε πως η γλώσσα ενός λαού αποτελεί μεγάλο «καθρέφτη» της όλης κουλτούρας και νοοτροπίας του. Η ίδια η γλώσσα άλλωστε είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, αλλάζει μαζί μας και συνεχώς προστίθενται ή ακόμη και αφαιρούνται λέξεις από αυτή. Στην ελληνική, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα αυτή της «τοξικότητας». Σαφέστατα δεν είναι «παιδί» της Gen Z ούτε κάποια πρόσφατη ανακάλυψη της αργκό των νέων. Απλά ξαφνικά την έχουμε οικειοποιηθεί όλοι, από εκεί που αποτελούσε λεκτικό «προνόμιο» των ειδικών ψυχικής υγείας. Όλο και συχνότερα ακούμε καθημερινούς ανθρώπους γύρω μας να αλληλοχαρακτηρίζονται ως τοξικοί, αντί να κάνουν χρήση κάποιας πιο απλοϊκής εναλλακτικής ή ακόμη και υβριστικής προσβολής.

Aν σκέφτεσαι θετικά θα συμβούν καλά πράγματα; Η ειδικός καταρρίπτει τους μύθους του #goodvibesonly

Η τοξικότητα λοιπόν έχει «εκδημοκρατιστεί» και αυτό αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα μας. Τι γίνεται όμως όταν συναντά μία εκ διαμέτρου αντίθετη έννοια και τη συνοδεύει μάλιστα ως επιθετικός προορισμός; Η τοξική θετικότητα είναι γεγονός, υπάρχει και πολλοί μπορεί να έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά μαζί της ή ακόμη και να την ασκούν οι ίδιοι, συνειδητά ή μη. Ειδικά σε ένα περιβάλλον όπως το εργασιακό, στο οποίο εξ ορισμού δεν μπορούμε να είμαστε 100% ο εαυτός μας και πρέπει κάθε μας συμπεριφορά να φέρει ένα προσωπείο «κοσμιότητας», τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Όταν θες να φωνάξεις, να κλάψεις, να αντιδράσεις στην αδικία που βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου, υπάρχουν άραγε χειρότερες φράσεις συναδέλφων από το «δες το θετικό», «μην αγχώνεσαι» ή ακόμη και το «τουλάχιστον έχουμε δουλειά»;

Κυρία Προκόπη, νιώσατε ποτέ πως φέρετε μια έξτρα ευθύνη για το γεγονός πως σας λένε Ευτυχία; Πως θα πρέπει ασυνείδητα να υποστηρίξετε ένα όνομα το οποίο σάς δόθηκε; Υπήρξατε ποτέ «θύμα» μιας τέτοιας τοξικής θετικότητας;

Τα πρώτα 22 χρόνια της ζωής μου δεν είχα νιώσει κανένα βάρος! Ίσα ίσα που μου άρεσε, γιατί όποτε με έβλεπαν έλεγαν «Ήρθε η ευτυχία!», κάτι που με έκανε να σκέφτομαι ότι έβαζε τον κόσμο στην αντίστοιχη ψυχική κατάσταση.

Όμως στα 22, άλλαξα το όνομά μου σε Εύη, λόγω μετάβασης στο εξωτερικό καθώς το Happiness δεν ακουγόταν επαγγελματικό και η προφορά του ονόματος δυσκολεύει τους αλλοδαπούς. Όταν αναφέρω ότι άλλαξα το όνομά μου, πολλοί μου λένε ότι δεν έπρεπε να αλλάξω «ένα τόσο ωραίο όνομα». Κάθε φορά που ακούω κάτι τέτοιο, νιώθω «θύμα» της τοξικής θετικότητας. Έκανα μια αλλαγή για πρακτικούς λόγους και δεν το αναφέρω για να με κρίνουν, αλλά απλά ως γεγονός.

Έχουμε διαβάσει κάποια πράγματα αναφορικά με την τοξική θετικότητα στον χώρο εργασίας, κάποιοι ενδεχομένως να έχουμε έρθει σε άμεση επαφή. Υπάρχουν πολλές καταστάσεις που μπορεί να εμφανιστεί στο επαγγελματικό περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων των αλληλεπιδράσεων με τους πελάτες, τους συναδέλφους ή τους προϊσταμένους. Όπως είπατε είναι ένα σημαντικό και αναδυόμενο θέμα και θα θέλαμε να μας αναλύσετε εσείς με απλά λόγια τον όρο και γιατί αποτελεί ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή.

Η τοξική θετικότητα είναι το να βλέπουμε τις δύσκολες ή θλιβερές καταστάσεις με υπέρμετρη αισιοδοξία, αγνοώντας ταυτόχρονα τα αρνητικά μας συναισθήματα.

Δηλαδή δεν εστιάζει απλά στην αισιοδοξία, η οποία φυσικά είναι απαραίτητη για να προσπερνάμε τις δυσκολίες και τις αναποδιές της ζωής. Αλλά αγνοεί τα συναισθήματά μας, σαν να μην υπάρχουν. Όμως είμαστε άνθρωποι και όταν κάτι δεν πηγαίνει όπως θέλουμε ή συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, αυτόματα θα νιώσουμε αρνητικά. Δεν μπορούμε να μη νιώσουμε!

Το να υποδυθούμε ότι νιώθουμε καλά ενώ μας έχει συμβεί κάτι άσχημο, σημαίνει ότι θα καταπιέσουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και αυτό θα έχει συνέπειες στην ψυχική μας υγεία. Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να ξεσπάει και να αποσυμπιέζεται με υγιή τρόπο και να δίνουμε τον απαιτούμενο χρόνο για ανασυγκρότηση ώστε να μπορέσουμε να κοιτάξουμε το μέλλον.

Είναι, μάλιστα, σημαντικό να καταλάβουμε ότι τα social media έχουν βοηθήσει πολύ στην εξάπλωση της τοξικής θετικότητας καθώς όσοι ασχολούνται συνεχώς, προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω μια τέλεια εικόνα η οποία απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα.

Η θετική τοξικότητα είναι το ίδιο επικίνδυνη με την κλασική τοξικότητα στο εργασιακό περιβάλλον;

Δυστυχώς η κλασική τοξικότητα στο εργασιακό περιβάλλον μπορεί να πάρει πολλές μορφές, όπως έλλειψη ισορροπίας μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, διακρίσεις, κουτσομπολιό, κρονισμός, εκφοβισμός κτλ. Κοινώς, δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Για αυτό τον λόγο, θεωρώ την κλασική τοξικότητα ελαφρώς πιο επικίνδυνη.

Με ποιες μορφές η τοξική θετικότητα εκδηλώνεται συχνά στις εταιρείες ως στρατηγική αντιμετώπισης όταν προκύπτουν προκλήσεις;

Στις εταιρείες ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ που συχνά υποδηλώνουν μια τοξική θετικότητα είναι το «Εδώ είμαστε μια οικογένεια». Όχι! Δεν είμαστε οικογένεια. Κάνω μια εργασία για την οποία πληρώνομαι. Πολλές εταιρείες, ειδικά οι μικρές, υποχρεώνουν τους εργαζομένους να περάσουν ώρες εκτός ωραρίου με συναδέλφους για να κάνουν bonding. Ο κάθε εργαζόμενος έχει ήδη φίλους και οικογένεια. Είναι πολύ ωραίο, όταν δημιουργούνται φιλίες εντός εργασίας, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός και σίγουρα δε θα δημιουργηθούν, αν είναι υποχρεωμένοι οι εργαζόμενοι. Όλες οι δραστηριότητες bonding πρέπει να πραγματοποιούνται εντός του ωραρίου.

Ένα άλλο παράδειγμα, είναι η έλλειψη feedback. Δε δίνουν feedback για να μη χαλάσουν οι σχέσεις. Όμως το feedback είναι το εργαλείο που μπορεί να μας κάνει ακόμα καλύτερους. Βλέπουμε ανθρώπους που πλέον φοβούνται ή ντρέπονται να μοιραστούν feedback για να μην κακοχαρακτηριστούν ως «αρνητικοί».

Ή όταν συνάδελφοι ή προϊστάμενοι προσπαθούν να υποβιβάσουν αυτό που νιώθουμε, με το να μας λένε ότι «δεν είναι τίποτα, μπορείς να το κάνεις» και ας πρέπει να ξενυχτήσουμε για να το κάνουμε, χωρίς να πληρωθούμε υπερωρία ή «πάλι καλά που έχεις δουλειά» και ας έχουμε υπερκόπωση ή μας φέρονται αντιεπαγγελματικά.

Και βέβαια τυπικό παραδείγματα τοξικής θετικότητας είναι όταν κάποιος προϊστάμενος ή εργοδότης πιστεύει ότι θα καθησυχάσει τους εργαζόμενους σε μια δύσκολη περίοδο λέγοντας τους ότι «όλα πάνε καλά» και ταυτόχρονα προετοιμάζει απολύσεις ενώ πηγαίνει διακοπές.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεν επιτρέπουν σε κανέναν πρακτικά να έχει μια κακή μέρα, να νιώσει κάτι ανθρώπινα αρνητικό. Επιβάλλεται η υποκριτική τέχνη και αν δεν είσαι καλός ηθοποιός τότε «είσαι αρνητικός».

Πώς θα καταλάβουμε ότι έχουμε πέσει «θύματα» μιας τέτοιας ύπουλης μορφής τοξικότητας και πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από την παγίδα του «Είμαι ευγνώμων που έχω δουλειά»;

Μπορούμε να το καταλάβουμε ακούγοντας τον εαυτό μας. Νιώθεις άσχημα, όποτε έχεις στενοχωρεθεί με κάτι; Νιώθεις ενοχές αν έχεις απογοητευτεί από κάποιον άνθρωπο ή κάποια κατάσταση; Πιέζεσαι να το ξεπεράσεις; Αν οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι θετικές τότε πρέπει να κάνεις κάτι.

Όλοι μας βιώνουμε άσχημες, ακόμα και τραγικές καταστάσεις. Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσεις τα συναισθήματά σου. Να καταλάβεις τι νιώθεις και γιατί ώστε να μπορέσεις να το διαχειριστείς με τον κατάλληλο τρόπο. Αν προσπαθήσεις να μιλήσεις σε κάποιον και η απάντηση είναι «Μη στενοχωριέσαι» εξήγησε του ότι κανένας και ποτέ δεν ένιωσε καλύτερα με τέτοιες δηλώσεις. Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί να το πατήσεις και να περάσει αυτόματα. Εξήγησε ότι θέλεις απλά να μοιραστείς τα όσα συμβαίνουν και αισθάνεσαι για να αποσυμπιεστείς και να νιώσεις υποστήριξη.

Ο Αϊνστάιν είπε κάποτε «Νομίζω η σημαντικότερη ερώτηση για την ανθρωπότητα είναι αν το σύμπαν είναι ένα φιλικό μέρος». Αυτό ταιριάζει και στον μικρόκοσμο μιας εταιρείας. Αν το περιβάλλον είναι εχθρικό, όχι δεν πρέπει να νιώθεις ευγνώμων που έχεις δουλειά.

Περνάμε μεγάλο μέρος της ημέρας μας στη δουλειά μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η δουλειά μας να προσφέρει πολύ περισσότερα από έναν μισθό για να νιώσουμε καλά και ευγνωμοσύνη. Αν κάθε μέρα, κάποιος φεύγει από τη δουλειά με νεύρα, υπερκόπωση, δάκρυα και μηδαμινή ενέργεια για οτιδήποτε άλλο, τότε δεν μπορεί να είναι ευγνώμων. Ευγνώμωνες μπορούμε να είμαστε, όταν έχουμε μια εργασία η οποία μας πληρώνει επαρκώς, έχει ένα καλό περιβάλλον και μας δίνει χώρο και χρόνο να εξελιχθούμε ως άνθρωποι και κατά τη διάρκεια και μετά το ωράριό μας. Αν τα χρήματα που παίρνει ένας εργαζόμενος τα χαλάει σε γιατρούς για τα προβλήματα υγείας που του δημιουργεί το εργασιακό περιβάλλον είναι δώρο άδωρο.

Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι δεν μπορούμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για άλλα θετικά στη ζωή μας. Αλλά είναι σημαντικό να αποδεχτούμε ότι μπορούμε να νιώθουμε δυσαρέσκεια ή λύπη για μια κατάσταση και μπορούμε να το εκφράζουμε χωρίς ενοχές. Όταν πάρουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε, θα βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε την πορεία μας με θετική σκέψη.

Ποιο είναι το προφίλ των ατόμων που αναπαράγουν την τοξική θετικότητα στην εργασία και πώς θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι και οι ίδιοι είναι part of the problem;

Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε σε αυτό το σημείο ότι η τοξική θετικότητα δεν είναι απαραίτητα μια συνειδητή συμπεριφορά. Κάποιος απλά μπορεί να προσπαθεί να συμπαρασταθεί με λανθασμένο τρόπο.

Νομίζω σε όλα τα πράγματα, όπως και στο συγκεκριμένο, η καλύτερη προσέγγιση για να καταλάβει κάποιος αν είναι μέρος του προβλήματος είναι να δει με ενσυναίσθηση τον άνθρωπο δίπλα του και να σκεφτεί «Αν ήμουν εγώ στη θέση του, θα αισθανόμουν καλύτερα αν μου έλεγαν «Μην αγχώνεσαι», «Μη στενοχωριέσαι» κ.τ.λ.;»

Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση την ξέρουμε ήδη. Κανένας μας δε νιώθει καλύτερα με τέτοιες ατάκες. Απλά θέλουμε να μιλήσουμε, να αποσυμπιεστούμε και ο άλλος άνθρωπος να μας ακούσει χωρίς να μας κρίνει. Αν μπορεί να μας κατευθύνει και σε κάτι που δεν έχουμε σκεφτεί, ακόμα καλύτερα.

Με ποιους τρόπους μπορεί η «τοξική θετικότητα» να εμποδίσει την προσωπική ή επαγγελματική ανάπτυξη κάποιου από όποια πλευρά κι αν βρίσκεται; Πώς μάς επηρεάζει συνειδητά ή ασυνείδητα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ένα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον εκτός από το ότι μάς εξαντλεί;

Πώς μπορεί κάποιος να αναπτυχθεί, αν συνεχώς και για μεγάλο μέρος της μέρας του αναγκάζεται να υποδύεται κάποιο ρόλο και να κάνει πράγματα που δε θέλει πραγματικά; Δεν μπορεί. Θέλουμε και έχουμε ανάγκη να είμαστε ο εαυτός μας, να μπορούμε να εκφραστούμε (εντός αποδεκτών ορίων) και να λάβουμε/δώσουμε ειλικρινές feedback για να γίνουμε πραγματικά καλύτεροι. Αν συνεχώς υποδυόμαστε μια περσόνα, τότε θα ξεχάσουμε και οι ίδιοι ποιοι είμαστε πραγματικά και θα μείνουμε στάσιμοι.

Σαφέστατα υπάρχει η τάση να καλλιεργείται η κουλτούρα της θετικότητας. Η δημιουργία μιας πιο επικοινωνιακής κουλτούρας διαφάνειας όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να εκφράσουν και τα αρνητικά συναισθήματά τους θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε όλο αυτό; Ποιες άλλες λύσεις εκτιμάτε πως θα απέδιδαν;

Η θετικότητα είναι αναμφισβήτητα αναγκαία καθώς μας κάνει πιο ανθεκτικούς. Αρκεί να θυμόμαστε ότι «Μέτρον Άριστον». Αφού το αποσαφηνίσαμε αυτό, η καλλιέργεια μιας κουλτούρας όπου οι άνθρωποι μπορούν να εκφράσουν και τα αρνητικά συναισθήματά τους σίγουρα βοηθάει.

Θα χρειαστεί οι εργοδότες να δίνουν χώρο και χρόνο στους εργαζομένους να έρχονται κοντά και να μοιράζονται συναισθήματα και σκέψεις, αν οι ίδιοι το θέλουν. Θα χρειαστεί, επίσης, να θέσουν σε προτεραιότητα την ψυχική και σωματική υγεία των εργαζομένων. Κάποιοι εργαζόμενοι θυσιάζουν πολύτιμο προσωπικό χρόνο ή ακόμα και την υγεία τους στο όνομα του φιλότιμου. Όμως αν καταλήξουν με burnout αυτό έχει πολλαπλές συνέπειες. Πρέπει να επικοινωνείται αυτό και να δίνεται ο απαραίτητος χρόνος ξεκούρασης.

Επιπλέον, οι εργοδότες θα πρέπει να είναι ειλικρινείς και να μιλάνε με διαφάνεια για το πού οδεύει η εταιρεία. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και θέλουμε να γνωρίζουμε αν αύριο θα έχουμε δουλειά. Η διαφάνεια είναι κάτι που ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω σε μια εταιρεία και έτσι αν η διοίκηση την προάγει, θα την προάγουν και οι ενδιάμεσοι managers στις ομάδες τους. Έτσι δημιουργείται εμπιστοσύνη.

Από την πλευρά των εργαζομένων, αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να αναπτύξουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη και να μπαίνουν στη θέση του άλλου ώστε να αντιλαμβάνονται τι νιώθει. Αν παρατηρήσουν κάποιο φαινόμενο τοξικής θετικότητας, μπορούν να παρέμβουν και να απενεχοποιήσουν το άτομο, που για κάποιο θεμιτό λόγο νιώθει άσχημα.

Πολλοί life coaches στις προσεγγίσεις διαχείρισης και τον δρόμο προς την επιτυχία συχνά επικεντρώνονται στο να μας κάνουν να είμαστε θετικοί και «προσανατολισμένοι στις λύσεις». Πότε όμως μια τέτοια προσέγγιση μετατρέπεται επίσης σε τοξικότητα βάζοντας έτσι το λιθαράκι στον φαύλο κύκλο της τοξικότητας (και) στην εργασία;

Αναμφισβήτητα ο προσανατολισμός στη λύση αποτελεί δεξιότητα των ανθεκτικών ανθρώπων. Όμως και εδώ «Μέτρον Άριστον», δηλαδή ενώ είναι φυσικά πολύ χρήσιμο να είμαστε θετικοί, όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, το να κάνουμε σαν να μην τρέχει τίποτα θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο. Το να αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα μας αποτρέπει από το να εστιάσουμε στο πραγματικό πρόβλημα και κατ’επέκταση στη λύση του.

Ο προσανατολισμός στη λύση μας βοηθάει να παραμείνουμε αισιόδοξοι, γιατί μας παρέχει με εργαλεία να χτίσουμε τη στρατηγική μας. Επιπλέον το να λύσουμε το πρόβλημα θα τονώσει την αυτοπεποίθησή μας. Σε αντίθεση με το να πάμε να το βάλουμε κάτω από το χαλάκι και να το αγνοήσουμε που την επόμενη φορά που θα βγει στην επιφάνεια θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα.

Η τοξική θετικότητα στη δουλειά μπορεί να εκδηλωθεί με λέξεις όπως, «good vibes only», «Δες τη θετική πλευρά» ή «Το έχεις». Με ποιους τρόπους θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε αυτά τα κλισέ ώστε να μη φαινόμαστε απροσάρμοστοι και τοξικοί από την αντίθετη πλευρά;

Εδώ θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να δούμε από πού προέρχονται αυτά τα κλισέ. Δυστυχώς αν προέρχονται από διοίκηση ή προϊστάμενο, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα πέρα από το να κάνουμε έναν διάλογο και να εξηγήσουμε όσο πιο απλά γίνεται, πώς θα ένιωθε αυτός, αν ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι. «Αν εγώ σου έλεγα «Δες τη θετική πλευρά» θα σε βοηθούσε να αισθανθείς καλύτερα;»

Αν ο άνθρωπος στην άλλη πλευρά είναι συζητήσιμος και καταλάβει ότι δεν πάμε να του κάνουμε επίθεση, αλλά να του εξηγήσουμε τον αντίκτυπο των λέξεών του, τότε θα τον βοηθήσει πολύ να βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι.

Πολλές φορές, όπως είπαμε, δεν είναι μια συνειδητή συμπεριφορά ούτε κάποιος γίνεται τοξικός από πρόθεση. Ίσα ίσα, να βοηθήσει θέλει και να μας ενθαρρύνει. Απλά το κάνει με λανθασμένο τρόπο. Για αυτό πρέπει να του δώσουμε εποικοδομητικό feedback ώστε να το κάνει πιο αποτελεσματικά από εδώ και πέρα. Με έναν όμορφο τρόπο να του εξηγήσουμε ότι εκτιμούμε την προσπάθειά του να μας ενθαρρύνει ή να μας συμπαρασταθεί, αλλά θα μας βοηθήσει περισσότερο να κάτσουμε να δούμε πώς θα διαχειριστούμε την κατάσταση.

Ταυτόχρονα, για να διαχειριστούμε αποτελεσματικά την τοξική θετικότητα, μπορούμε να επενδύσουμε στον εαυτό μας. Αρχικά να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας και να μη νιώθουμε ντροπή ή ενοχές για αυτά. Να καταλάβουμε ότι είναι απόλυτα ανθρώπινο να έχουμε και δύσκολες μέρες. Αν χρειαστεί, καλό είναι να πάρουμε και άδεια, αν βιώνουμε κάτι επώδυνο.

Και βέβαια να αναπτύξουμε μηχανισμούς αυτοφροντίδας για να αποσυμπιεζόμαστε με υγιή τρόπο. Για παράδειγμα να εξασκήσουμε το mindfulness, την παρατήρηση των όσων βρίσκονται γύρω μας ώστε να μπορούμε να συγκεντρωνόμαστε στη στιγμή και να μην ανησυχούμε για το μέλλον. Μερικές αναπνοές μπορούν να ηρεμήσουν το κεντρικό νευρικό σύστημά μας και μπορούμε να τις κάνουμε και όταν βρισκόμαστε στη δουλειά.

Εκτός δουλειάς, να βρούμε τι μας αρέσει και μας χαλαρώνει. Μπορεί να είναι η άσκηση, ο περίπατος στη φύση, το να περνάμε χρόνο με αγαπημένα μας πρόσωπα και κατοικίδια, να γράφουμε, να διαβάζουμε ή να ακούμε μουσική, ο διαλογισμός, η γιόγκα, η ζωγραφική κ.τ.λ. Ό,τι κάνει τον καθένα μας να νιώσει γαλήνη και ηρεμία.

Πιστεύετε ότι τα κοινά στερεότυπα θέτουν την προσδοκία στις γυναίκες να αντιδρούν πιο θετικά στα αρνητικά γεγονότα; Υπάρχει δηλαδή μεγαλύτερη προσδοκία από τις γυναίκες να αναπαράξουν αυτήν τοξική θετικότητα ώστε να ανταπεξέλθουν σε ανδροκρατούμενος κλάδους;

Σαφέστατα. Οι γυναίκες, έχουμε τη φήμη της «γκρινιάρας» και της «ευαίσθητης». Αν μια γυναίκα είναι δυναμική και διεκδικήσει ό,τι ένας άντρας, στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον, η γυναίκα αυτόματα είναι «δύσκολη στη συνεργασία» ενώ ο άντρας «ό,τι πρέπει για προαγωγή». Επιπλέον, για πολλούς, ακόμα και σήμερα, το 2023, οι γυναίκες πρέπει να είναι εύκολα διαχειρίσιμες, χαμογελαστές κουκλίτσες που θα φτιάχνουν τη διάθεση των άλλων. Ευτυχώς, αυτά τα φαινόμενα μειώνονται με την πάροδο του χρόνου.

Πείτε μας με λέξεις κλειδιά τί μπορούμε να κάνουμε όλοι και ο καθένας ξεχωριστά ώστε να προωθήσουμε την ευτυχία στο εργασιακό μας περιβάλλον χωρίς να είμαστε ούτε στη θετική ούτε στην αρνητική πλευρά της τοξικής ιστορίας;

Να μάθεις τον εαυτό σου και να δίνεις σημασία στα συναισθήματά σου!

Εξωτερίκευσε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου!

Μην αφήνεις κανέναν και τίποτα να καθορίζει την αξία σου!

Κυνήγα την ευτυχία και αντιμετώπισε τη θλίψη!

Λίγα λόγια για την Εύη Προκόπη

Η Δρ. Εύη Προκόπη είναι multicultural expert, αφού έχει ζήσει σε έξι χώρες και έχει συνεργαστεί με ανθρώπους από 58 χώρες. Έχει σημαντική εμπειρία στην εύρεση, εκπαίδευση, καθοδήγηση, διαχείριση και ηγεσία διαλειτουργικών ομάδων τόσο για πολυεθνικές εταιρείες Fortune 100 όσο και για start-ups.

Η Εύη είναι ιδρύτρια και Πρόεδρος της Cosmoleadership, Global Leadership Association, ενώ είναι η νεότερη Ελληνίδα που μίλησε ποτέ στο Παγκόσμιο Συνέδριο του Project Management Institute και η μόνη Ελληνίδα που έχει μπει στη λίστα των World’s Top 100 HR Influencers 2020. Μάλιστα έχει τιμηθεί με το βραβείο Best Leadership 2021 και Best Leadership 2022 από το περιοδικό CEO Today ενώ θεωρείται μία από τους 41 Future of Work Experts παγκοσμίως. Ως πιστοποιημένη Αξιολογήτρια Εργασιακής Απόδοσης, Success Coach, Ακαδημαϊκός και Διευθύντρια της Skema Projects, θέλει να δώσει δύναμη στους ανθρώπους να πετύχουν τους προσωπικούς και επαγγελματικούς τους στόχους.

Η Εύη είναι συγγραφέας του bestseller The Success Playbook: The 8 habits of happy & successful people το οποίο κυκλοφορεί στα Αγγλικά και τα Σερβικά και του Leadership Like a Fairytale.

Μπορείτε να την ακολουθήσετε στο www.linkedin.com/in/evipro και να επισκεφτείτε τα site της www.skemaprojects.com & www.eviprokopi.com