Βιβή Κατηφόρη: Ποιος έχει το νου του στα αδέσποτα;

Αυτό μου είπε η Βιβή Κατηφόρη, 34ων ετών, με σπουδές και δουλειά επάνω στην πληροφορική, όταν βρεθήκαμε να μιλήσουμε για το Αδεσποτολόγιο. Γιατί αυτό που κάνει επιπλέον, είναι κάτι που δεν κάνουν οι Δήμοι για όσο το δυνατόν περισσότερα από τα αδέσποτα της Αττικής. Ναι, καλά διαβάσατε: Αττικής.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όσοι δεν ξέρετε το Αδεσποτολόγιο, καλό είναι να μάθετε πως πρόκειται για ένα σωματείο το οποίο –ανάμεσα σε πολλά άλλα- φροντίζει να βρίσκει ένα ζεστό σπιτικό σε αδέσποτες γάτες και σκύλους. Είναι μια πρωτοβουλία της Βιβής Κατηφόρη και της Κατερίνας Ανυφαντή, δύο ευσυνείδητων και υπεύθυνων φιλόζωων ανθρώπων που βαρέθηκαν το πολύ μπλα μπλα στα ιντερνετικά φόρουμ και πέρασαν στη δράση.

Η Βιβή είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στα ζώα από πολύ μικρή

Τον πρώτο της γάτο, τον Οράτιο, τον έχασε όταν αυτός ήταν ενός έτους επειδη δεν τον στείρωσε, αφού αυτός δραπέτευσε από το μπαλκόνι προκειμένου να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ανάγκες. Δεν βρέθηκε ποτέ και η Βιβή για ένα εξάμηνο ήταν σε βαθειά θλίψη. Έμαθε το μάθημά της όμως και με τον επόμενο γάτο ήταν πιο προσεκτική, όπως επίσης και με όλα τα γατιά που βρίσκονται πλέον στο δρόμο της.

Η ιστορία με το Αδεσποτολόγιο ξεκίνησε όταν πριν από 3-4 χρόνια την πήρε τηλέφωνο μια φίλη της για να τη ρωτήσει τι να κάνει με ένα γατάκι που το είχαν δηλητηριάσει. Ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκε ένα φόρουμ που της φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον και τρομερά πλούσιο για τα εληνικά δεδομένα. Το γατάκι τελικά δεν σώθηκε, αλλά η Βιβή έγινε μέλος του φόρουμ και σιγά σιγά, μετά από ατέλειωτες ώρες πάνω απ' το πληκτρολόγιο έγινε moderator. Εκεί μέσα γνώρισε ανθρώπους με το ίδιο μικρόβιο, που ούτε και η ίδια δεν γνώριζε ότι είχε, και ασχολήθηκε με την ανάγκη εξεύρεσης στέγης σε γατάκια που βρίσκονται στο δρόμο αλλά δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν εκεί. Οι λόγοι; Είτε επειδή είναι χτυπημένα, είτε επειδή είναι άρρωστα, είτε πολύ μωρά, οπότε το να επιστρέψουν στο δρόμο ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Και κάπως έτσι διαπίστωσε ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη να προωθηθεί αυτό το κομμάτι.

Μέσα από το φόρουμ βρέθηκε και με κτηνιάτρους που δέχονταν πολλά περιστατικά από ζώα χτυπημένα, όμως ο κόσμος που τα πήγαινε εκεί, δεν γυρνούσε πίσω για να τα πάρει. Προκειμένου να μην τους κάνουν ευθανασία, οι φιλόζωοι γιατροί ξέμεναν με τα ζώα, δεδομένου ότι δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να βρουν σπίτι σε ένα ζώο με αναπηρίες ή μεγάλο σε ηλικία. Έτσι, η Βιβή άρχισε να προσπαθεί να βρει σπίτι και σε αυτά τα ζώα μέσα από το συγκεκριμένο φόρουμ, βάζοντας αγγελίες, φτιάχνοντας αφίσες κλπ.

Στη συνέχεια μπήκε αναόφευκτα στο θέμα της στείρωσης. «Γιατί υπάρχουν τόσα ζώα στο δρόμο;», ρωτάει. «Δύο είναι οι αιτίες: Πρώτον, γιατί ο κόσμος τα πετάει εκεί και δεύτερον, γιατί αυτά που βρίσκονται εκεί αναπαράγονται συνεχώς και ανεξέλεγκτα. Βλέπουμε γύρω μας σημεία σε γειτονιές όπου κάποιος τα ταΐζει και μαζεύονται 20-30 ζώα Υπάρχει κόσμος όμως που δυσανασχετεί, πετάει φόλες και έτσι έχουμε ένα φαύλο κύκλο. Κατά τη γνώμη μου μας λείπει η παιδεία και η ενημέρωση, γιατί η λύση είναι ουσιαστικά η στείρωση. Λύσεις που προτείνονται, όπως για παράδειγμα να μην τα ταΐζουμε ή να τους κάνουμε ευθανασία δεν στέκουν. Αν καθίσουμε και υπολογίσουμε τα έξοδά μας για να θρέψουμε όλα αυτά τα ζώα που αναπαράγονται ασταμάτητα και με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τελικά θα δούμε ότι συμφέρει περισσότερο να δώσουμε μερικά ευρώ για να στειρώσουμε αυτά που έχουμε».

Πληροφοριακά:
Νομικά, μέχρι πρόσφατα οι δήμοι ήταν υπεύθυνοι για τη στείρωση των σκύλων. Αυτό εφαρμόζεται όντως σε κάποιους, όπως π.χ. στο δήμο Αθηναίων. Το καινούριο νομοσχέδιο εντάσσει και τις γάτες, οι οποίες ως τώρα αντιμετωπίζονταν ως... ανύπαρκτες. Αυτό σημαίνει πως υπήρχαν νόμοι μόνο για τους σκύλους, με αποτέλεσμα όλο το βάρος για τις στειρώσεις να πέφτει επάνω σε εθελοντές και σωματεία σαν το Αδεσποτολόγιο, το οποίο εδώ και χρόνια πιέζει για να γίνουν κάποιες αλλαγές στο νομοσχέδιο.

«Στην προσωπική μου ζωή, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι πρακτικά με τα αδέσποτα, άρχισα να έχω τρομερά προβλήματα, καθώς το τηλέφωνό μου χτυπούσε διαρκώς και εγώ το σήκωνα. Σιγά σιγά άρχισα να εχω θέματα και με το φόρουμ. Διαπίστωσα ότι υπάρχει κόσμος ο οποίος προτιμά να είναι όλη μέρα εκεί και να σχολιάζει ό,τι κάνεις ή δεν κάνεις, πολλές φορές κακόβουλα, παρά να βγει στο δρόμο να βοηθήσει. Έτσι, κάποια στιγμή είπα πως δεν θέλω να ξαναμπώ στο φόρουμ και έτσι απλά, δεν ξαναμπήκα ποτέ. Γιατί μπορείς να μιλάς και να συζητάς για όλα επί ώρες, αυτό όμως τελικά δεν έχει κανένα νόημα. Έτσι, με την Κατερίνα Ανυφαντή που είχα γνωρίσει από το φόρουμ, φτιάξαμε το Αδεσποτολόγιο αρχικά σαν μπλογκ, για να λέμε τον πόνο μας και να ενημερώνουμε τον κόσμο. Στην πορεία όμως το Αδεσποτολόγιο έγινε σωματείο και στην προσπάθειά μας να συνεισφέρουμε πρακτικά στο πρόβλημα με τα αδέσποτα έχουν πλέον μπει και πολλοί άλλοι, ιδιαίτερα σημαντικοί άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους έγιναν φίλοι μου».

Το Αδεσποτολόγιο στην πράξη
Όι εθελοντές μαζεύουν γατάκια και σκυλάκια απ' το δρόμο, τα περιθάλπτουν αν είναι τραυματισμένα και τους βρίσκουν σπίτι. Μέχρι να βρεθεί το σπίτι, τα κρατούν σε δικούς τους χώρους και πληρώνουν αυτοί, από την τσέπη τους, για τις τροφές και τις στειρώσεις τους. Σύμφωνα με τη Βιβή, η οποία έχει τύχει να φροντίζει μέχρι 35 γάτες ταυτόχρονα, τα έξοδα είναι τεράστια, ακόμα κι αν έχεις βρει τρόπους να τα μειώνεις. Πολύ σπάνια κατορθώνει να πει «όχι» όταν της ζητάνε να φροντίσει ένα τραυματισμένο ζώο που στο δρόμο θα βρει βέβαιο θάνατο, τις περισσότερες φορές όμως, λέει «ναι». «Γιατί, αν δε νοιαζόσουν, δεν θα την ξεκινούσες ποτέ αυτή την ιστορία. Είναι πολλοί που κλατάρουν και ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους. Εγώ δεν έχω φτάσει ακόμη σ' αυτό το σημείο, αλλά δεν ξέρω. Μπορεί και να φτάσω, αν και δεν το νομίζω άμεσα».

Το διαδικτυακό κομμάτι απαιτεί πολύ από το χρόνο της κατά τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας, ενώ η φροντίδα των ζώων είναι και αυτή τρομερά χρονοβόρα. Να πούμε εδώ, πως η Βιβή δεν ταΐζει απλά τα ζώα, αλλά τα καθαρίζει και περνάει χρόνο μαζί τους παίζοντας ή χαϊδεύοντάς τα, όπως κάθε άνθρωπος που έχει ένα οικόσιτο ζωάκι. Μολονότι τα περισσότερα σωματεία δρουν σε τοπικό επίπεδο, το Αδεσποτολόγιο ξεκίνησε στο διαδίκτυο και άρα, πρακτικά, βρίσκεται παντού. Τα μάτια της Βιβής έχουν δει απίστευτα πράγματα και ακραία περιστατικά βίας ή ανευθυνότητας εις βάρος των ζώων, κάτι που όμως γενικά δεν απασχολεί το μέσο όρο των ανθρώπων.

«Αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι παιδεία και ενημέρωση, ώστε όταν κάποιος παίρνει ένα ζωάκι στο σπίτι του, να ξέρει τις ευθύνες του», μας λέει η Βιβή. «Επιπλέον, χρειάζεται υποστήριξη από τον κρατικό μηχανισμό, για να στειρωθούν τα αδέσποτα και αντί για διακόσια σε κάθε περιοχή, να είναι τελικά δύο. Στο εξωτερικό, έναν αδέσποτο σκύλο τον μαζεύει η αστυνομία και τον πάει στο καταφύγιο για να του βρουν σπίτι, ενώ οι πολίτες κάνουν και αυτοί το ίδιο. Εδώ, είτε αδιαφορούν, είτε παίρνουν εμάς τηλέφωνο».

Το Αδεσποτολόγιο παρόλο που είναι μια ομάδα που απαρτίζεται από λίγα μέλη έχει φέρει σημαντικά αποτελέσματα. Ενδεικτικά το 2010 έχει στειρώσει 350 γάτες και 80 σκυλιά, από τα οποία έχουν βρει καλό σπίτι περίπου150 γάτες και 50 σκυλιά. Τα νούμερα αυτά δημιουργούν ένα χαμόγελο στους εθελοντές του Αδεσποτολογίου και ταυτόχρονα επιβεβαιώνουν το μότο του ότι «μαζί μπορούμε καλύτερα».