Αναστασία Μοσχίδου: Η προπονήτρια της μικρής Αρετής μιλάει για το ποτέ & το πάντα των Παραολυμπιακών

Η 12χρονη Αρετή Αραβέλα Σπυρίδου έγινε το νεότερο μέλος της ελληνικής αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Κατέλαβε τη 10η θέση στα 100μ ύπτιο S2 και δε μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της γι’ αυτό.

Η Αρετή Αραβέλα Σπυρίδου δεν ήταν μόνη της σε όλο αυτό ταξίδι με προορισμό τους Αγώνες στη γαλλική πρωτεύουσα. Η προπονήτριά της, Αναστασία Μοσχίδου, δεν έφυγε από το πλευρό της μικρής Αρετής που έκανε το ντεμπούτο της σε Παραολυμπιακούς και έκανε επίσης όλη την Ελλάδα να τη λατρέψει.

Η Αναστασία Μοσχίδου είναι προπονήτρια κολύμβησης. Βρέθηκε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και ήταν δίπλα στα παιδιά που συμμετείχαν, μεταξύ άλλων και στη Μαρία Φανουρία Τζιβελέκη, δίνοντάς τους δύναμη και ενθάρρυνση. Μας μίλησε στο queen.gr και έστειλε το δικό της μήνυμα για όλους όσοι έχουν περάσει δυσκολίες, αλλά συνεχίζουν να προσπαθούν.

Παραολυμπιακοί Αγώνες: Η 12χρονη Αρετή ζει το όνειρό της και κάνει όλη την Ελλάδα να τη λατρέψει

«Ποτέ δεν ξέρεις πού θα φτάσεις, πάντα παλεύεις»

«Είμαι προπονήτρια χρόνια. Ξεκίνησα από την ομάδα του Άρη, εργάζομαι στην ομάδα του Άτλαντα Θεσσαλονίκης, στα τμήματα της κλασσικής και της τεχνικής κολύμβησης κυρίως. Απλά με τα Αμεα δεν ασχολείται αυτή η ομάδα και έχω ενταχθεί στην ομάδα του Ηρόδικου Κομοτηνής, η οποία είναι καθαυτού ομάδα Αμεα κι είμαστε εκεί με την Αρετή. Έχω ασχοληθεί και άλλες φορές με παιδιά Αμεα. Είναι πάρα πολύ μεγάλη η ευθύνη να αναλαμβάνεις αυτά τα παιδιά, είναι και πάρα πολλή η δουλειά που πρέπει να κάνεις με αυτά τα παιδιά. Ο Ηρόδικος είναι ένας σύλλογος που είναι πολύ μπροστά, έχουμε συνεργασία και με άλλους προπονητές και φτάσαμε μέχρι εδώ. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα φτάσεις, πάντα παλεύεις.»

Πώς βλέπετε ο αθλητισμός να βοηθά τα άτομα με ειδικές ικανότητες;

«Εμάς αυτή είναι η αγάπη μας, να μπορέσουν και άλλα παιδιά να παρακινηθούν από αυτό. Δηλαδή παιδιά με κινητικά, νοητικά προβλήματα να ενταχθούν σε κάποια αθλήματα που μπορούν να ασχοληθούν, τους αρέσει και να μπορέσουν να εξελιχθούν κινητικά και να βρίσκονται σε ένα περιβάλλον το οποίο τους αρμόζει απολύτως. Εμείς αυτό που κάνουμε το κάνουμε μέσα από την καρδιά μας, το αγαπάμε πάνω απ’ όλα. Αυτή είναι η ευχή μας να το διαδώσουμε και να μπορέσουμε να βοηθήσουμε και άλλα παιδιά.»

Βλέπετε κάποια αλλαγή των παιδιών όταν ασχολούνται με τον αθλητισμό;

«Φυσικά, βλέπουμε σε όλους τους τομείς, και στην κινητική και στη νοητική τους κατάσταση, ανάλογα με το πρόβλημα. Υπάρχει τεράστια εξέλιξη και μάλιστα το βλέπεις άμεσα δηλαδή από τον πρώτο μήνα. Εγώ δύο χρόνια την έχω την Αρετή και η εξέλιξή της είναι μεγάλη, έχει διαφορά από την πρώτη μέρα που την ανέλαβα και σωματικά και πνευματικά, ψυχολογικά. Είναι πολύ σημαντικό ότι χάρη στην κολύμβηση γίνεται αυτόνομη, δηλαδή θέλει και προσπαθεί το παιδί να αυτονομηθεί, να μπορέσει να δυναμώσει χεράκια και να πιαστεί. Κάνουμε ήδη προσπάθειες να πιαστεί και να πλησιάσει τοίχο, να στρίψει να μπορέσει να έρθει μόνη της να περάσει από το ένα κάθισμα στο άλλο με κάποιες κινήσεις. Και στόχος φυσικά είναι αυτό το παιδί να μη χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου άλλου σε μόνιμη βάση.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί και στο χαρακτήρα τους αλλάζουν, γίνονται πιο δυνατά, αποκτούν δύναμη και αυτοπεποίθηση και όλο αυτό τους δίνει ζωή. Και δίνει και σε εμάς δύναμη για τα απλά προβλήματα μας όταν τα βλέπουμε.»

Τη συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς σε μια τόσο μικρή κι ευαίσθητη ηλικία όσο της Αρετής τη θεωρείτε ρίσκο; Καθώς μια πιθανή αποτυχία μπορεί και να της κοστίσει ψυχολογικά.

«Εγώ δεν το θεωρώ ρίσκο, παρόλο που είναι όντως δύσκολο να συμμετέχεις σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Είδαμε τις δυσκολίες, τις δουλέψαμε στο χαρακτήρα του παιδιού, ήμασταν έτοιμοι για όλα. Ήρθαμε για να βγούμε τελευταίοι και μόνο η συμμετοχή μας μάς γέμισε.

Φυσικά το παιδί το αντιλαμβάνεται αυτό. Είναι κάτι που το δουλέψαμε, μιλήσαμε και της είπαμε ότι θα έρθουν κι άλλες ευκαιρίες και το Λος Άντζελες είναι μετά από 4 χρόνια, θα είναι 16 χρονών, ήταν κάτι που το ήθελε, το πάλεψε και δούλεψε πάρα πολύ σκληρά γιατί άκουγε. Είναι εργατική και το κατάφερε. Δε νομίζω πως ήταν αρνητικός παράγοντας η συμμετοχή της, απεναντίας, αυτό που είδα εγώ ότι περισσότερο από όλα την ενθουσίασε ήταν η αγάπη του κόσμου και η αναγνώριση. Δηλαδή το να βγαίνεις από την πισίνα και να ακούς τις φωνές, να βλέπεις τις σημαίες σηκωμένες από τις κερκίδες και ο κόσμος να σηκώνεται και να υποκλίνεται, αυτό τα λέει όλα.

Μου γελούσε διαρκώς και μόνο αυτό λέει πολλά. Αυτό είναι που αξίζει. Το ότι είσαι κοντά με τον κόσμο, με ανθρώπους που δεν ξέρεις που όμως σε συγχαίρουν για αυτό που κάνεις και το πιο σημαντικό είναι να το δουν και άλλα παιδιά και να έρθουν στον αθλητισμό.»

Η ίδια μπορεί να αντιληφθεί στην ηλικία της τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού;

«Είναι κάτι που η Αρετή το κάνει όπως ένας δεκαεξάχρονος, δεκαεπτάχρονος. Δηλαδή μπήκε σε ένα πρόγραμμα πρωταθλητισμού σιγά σιγά. Ξεκινήσαμε από πολύ απλά πράγματα και φτάσαμε να κάνει το τελευταίο διάστημα ένα σοβαρό αθλητισμό, το οποίο όμως, δε νομίζω πως δε μπορούσε να το ελέγξει. Για παράδειγμα, μερικές φορές που δεν ήταν πολύ ευδιάθετη ή ήταν άρρωστη, δεν την πιέσαμε και το ξεπεράσαμε. Να φανταστείτε ότι ακόμα και στον αγώνα εδώ στα 50μ. είχε κάποιες κοκκινίλες και το παλεύαμε εδώ με τη γιατρό μας καιευχαριστούμε πολύ την παραολυμπιακή για όλη τη στήριξη της. Παρόλα αυτά, το άγχος της Αρετής ήταν να πέσει να κολυμπήσει. Ασφαλώς αυτό δεν ήταν αρνητικός παράγοντας να μη βγει στον αγώνα, το ξεπέρασε και αυτό και πήγαμε για να κάνουμε αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε μετά από αυτά που πέρασε, σαν παιδί.

Είναι πολύ πεισματάρα και το πάλεψε. Μπορούσε και άλλο αλλά δεν πειράζει, έχουμε όλα τα χρόνια μπροστά και αυτό είναι μόνο η αρχή. Εγώ αυτό που εύχομαι είναι να μείνει στον αθλητισμό, να το κάνει αυτό γιατί το αγαπάει, γιατί της δίνει χαρά και γιατί τη βοηθάει σε όλους τους τομείς. Και εύχομαι να το κάνουν όλα τα παιδιά με τέτοιες δυσκολίες, να είναι πάντα κοντά σε ένα άθλημα.»

Σε ένα παιδί που είναι με ειδικές ικανότητες ή και γενικά σε ένα άτομο ανεξαρτήτως ηλικίας που φοβάται όμως να ξεκινήσει αθλητισμό λόγω κάποιας φυσικής ιδιαιτερότητας, τι θα λέγατε;

«Αυτό είναι και το πιο πιθανό, έχουμε δει πολλές περιπτώσεις ανθρώπων να φοβούνται να ξεκινήσουν τον αθλητισμό και κάνουμε τεράστια προσπάθεια πάνω σε αυτό.

Πρώτα απ’ όλα προσπαθούμε να εξηγήσουμε στον γονέα, να τον προσεγγίσουμε, να αποκτήσει μια εμπιστοσύνη με εμάς και να του δείξουμε ότι αξίζει να προσπαθήσει κάποιος. Από εκεί και πέρα, εάν ο γονιός το δει θετικά και καταλάβει ότι μπορεί να εμπιστευτεί σε εμάς το παιδί του, ξεκινάμε με πάρα πολύ απλά πράγματα. Για παράδειγμα, όσον αφορά την κολύμβηση θα μπει και ο προπονητής μέσα στο νερό, συνοδεύοντας το παιδί. Υπήρχε καλοκαίρι που πήγα εκεί που έκανε διακοπές η Αρετή για να κολυμπήσω μαζί της.

Με αυτούς τους τρόπους έρχεσαι κοντά με το παιδί, αλλά και με τους γονείς, οπότε νομίζω ότι κάποια στιγμή δεν μπορούν και χωρίς αυτό. Και αξίζει περισσότερο από καθετί. Ο αθλητισμός είναι σαν δεύτερο σχολείο και φυσικά και όλη αυτή η επαφή με ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν και να σε προχωρήσουν μπροστά.

Η Αρετή είναι μόνο το παράδειγμα για το τι μπορεί να καταφέρει κάποιος, ανεξαρτήτως ηλικίας. Είχαμε δύο παιδάκια, το ένα ήταν η Αρετή Αραβέλα Σπυρίδου 12 χρονών και το άλλο η Τζιβελέκη Φανουρία 14 ετών, η οποία επίσης ξεκίνησε από πολύ μικρή να κολυμπάει. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και τα δύο παιδιά, μας έφτιαξαν το κέφι. Ακόμα και εμείς αν περνάμε διάφορες δυσκολίες, χάρη σε αυτά παίρνουμε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε και να ξεπεράσουμε τα πάντα.»

Τι σκέφτονται αυτά τα παιδιά όταν βουτάνε στο νερό; Ποια είναι τα πρώτα τους λόγια αφού αγωνιστούν;

«Και τις δύο, και την Αρετή και τη Φανουρία, τις έβλεπα να βγαίνουν με χαμόγελο. Χαμογελούσαν και ρωτούσαν “πώς τα πήγα;”. Αυτό ήταν το πρώτο που ρωτούσαν, τους ένοιαζε να τα έχουν πάει καλά, δηλαδή δεν είχαν το άγχος του “δεν τα πήγα καλά, κάτι δεν έκανα σωστά”. Δεν είχαν κάτι αρνητικό μέσα τους από τον αγώνα και έχουν ένα καλό άγχος, έναν καλό ανταγωνισμό με τους άλλους, έκαναν ό,τι μπορούν και αυτό τους ικανοποιεί.

Το νόημα είναι αυτό. Τα παιδιά να έρχονται κοντά στον αθλητισμό και σε έμπειρους ανθρώπους που μπορούν να τα βοηθήσουν σε κάθε άθλημα.»