Αυτόπτες μάρτυρες όλοι της βίας...

Ξάφνιασμα! Αμηχανία! Συνειδητοποίηση! Θυμός; Αποστροφή; Μετεωρισμός; Οργή; Θλίψη; Ποια ήταν τα συναισθήματα όλων όσοι παρακολουθούσαμε σήμερα το πρωί την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη; Ο κ. Κασιδιάρης εκπρόσωπος τύπου της Χρυσής Αυγής και εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού λαού, αισθάνεται ότι οι επαγγελματικά υψηλοί τόνοι της τηλεοπτικής πολιτικής αντιπαράθεσης, τον απειλούν μάλλον, ή τον προσβάλουν.

Πετάει ένα ποτήρι νερό στην κ. Δούρου του Συνασπισμού. Στο πρόσωπο της. Εκείνη δεν αντιδρά. Η Λιανα Κανέλλη με ένα χαρτάκι προσπαθεί να τον διώξει, να τον σταματήσει, να τον απωθήσει. Της κτυπάει τρεις γροθιές. Στο πρόσωπο της, επίσης! Και φεύγει! Τηλεθεατες μιας ανεξέλεγκτης βίας, βιασμένοι οι ίδιοι, μες στα σπίτια μας, αποδέκτες μια θλιβερότητας, μια κατάντιας, μιας βαρβαρότητας, να δεχόμαστε και εμείς σχεδόν, επώδυνες, μανιασμένες γροθιές. Στα πρόσωπα μας!
Να σταθείς που; Στον πολιτικό υποτίθεται που δεν αντέχει την διαφωνία; Στον ιδεολόγο που τα επιχειρήματα του είναι οι γροθιές και οι κλωτσιές αντί οι απόψεις, οι λέξεις, οι θέσεις; Στον άντρα το σωστό, που βαράει και προπηλακίζει με όλη του την δύναμη, την παλικάρια, την λεβεντιά γυναίκες; Στο μίσος, το τυφλό αδιάκριτο, σκοτεινό, απύθμενο μίσος που κρύβει η βία του, η στάση του, οι γροθιές του, ο τόνος της φωνής του, το βλέμμα του;

Να σταθείς που; Στο χείλος μιας αβύσσου που είναι η ελληνική κοινωνία σήμερα και να κοιτάξεις το χάος για να σε κοιτάξει πίσω; Ο Αντ1 παίζει το βίαιο ποτήρι νερό στο πρόσωπο της Δούρου και το γρονθοκόπημα της Κανέλλη, ξανά και ξανά. Η μια έχει αρκετά μετά την φυγή του πολίτικου ανδρός, τα μαλλιά της βρεγμένα απλά. Η άλλη έχει μελανιές στα μάγουλα της απ τις γροθιές. Κάποτε βλέπαμε τέτοιες επιθέσεις σε ριάλιτι αμερικανικά μεταξύ μοιχών και τα παίζαμε στις ειδήσεις μας ως παράλογα του κόσμου, ή σε κάτι ασιατικά κοινοβούλια που οι λαοί τους ήταν μαθημένοι σε πορφυρογέννητους αυτοκράτορες και δεν μεγάλωναν καμαρώνοντας πως οι πρόγονοι τους εφεύραν, μόρφωσαν, επέβαλλαν στους αιώνες την δημοκρατία.
Στα σόσιαλ μίντια, οργή και κάποιες πλακίτσες! Με τι να κάνεις πλάκα; Έχεις ένα κακοφορμισμένο πτώμα που ακόμα στέκεται! Με το σκήνωμα κάνεις χιούμορ; Και αυτό όλο είναι ο καιρός μας, η εποχή μας, οι γενιές μας, η Ιστορία που γράφεται με μπουνιές σε πρόσωπα αριστερών, γυναικών, αντιπάλων πολιτικά. Και αν η ίδια η κάμερα δεν φοβίζει αλλά ξεγυμνώνει την αλήθεια, όταν δεν υπάρχει αναστολή σε πολιτικούς και γυναίκες, φανταστείτε τι συμβαίνει στον οικονομικό μετανάστη με το σκούρο δέρμα, στην αδήλωτη μετανάστρια με το επιπλέον μειονέκτημα να είναι γυναίκα! Φανταστείτε τις νύχτες, το φόβο, τις γκετοποιημένες περιοχές και αυτό το μίσος να κυκλοφορεί αλυχτώντας, αιμοβόρο, ελεύθερο.

Πετάει ένα ποτήρι νερό στην μια λοιπόν. Στο πρόσωπο της. Χτυπάει γροθιές στην άλλη. Στο πρόσωπο της! Αστράφτει η αλήθεια σα σιδερογροθιά μπροστά μας. Στα δικά μας πρόσωπα! Και πονάει σα να μας χτύπησε με δύναμη. Πονάει και ας μην αιμορραγεί. Αυτόπτες μάρτυρες όλοι, βουβοί, μετεωρισμένοι, εποχούμενοι, πονεμένοι, να κοιτάμε το άδειο κέλυφος από το αβγό του φιδιού, που γιγαντώθηκε και έγινε δράκος και απειλεί τις πόλεις μας, τα κορμιά και πάνω απ όλα τα μυαλά μας...