Όταν η Βάνου μίλαγε για κακοποίηση το «τα ζήταγε ο οργανισμός της» ήταν κανόνας…

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έπαιζα μπάλα, άκουγα μουσική και… ασχολούμουν με τις γυναίκες. Από πολύ μικρός. Από το Νηπιαγωγείο θαρρώ. Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να κάνω τον αθλητισμό επάγγελμα (έστω και από σπόντα), να ζω με τρεις γυναίκες και από τον περασμένο Οκτώβρη να αφιερώνω τρεις ώρες την ημέρα στη μουσική. Κι όχι μόνο να αφιερώνω αλλά να ακούνε τα τραγούδια μου, τις επιλογές μου όσοι γυρίζουν τη βελόνα (αλά παλαιά) του ραδιοφώνου στους 98,6 στον Μουσικό… Κατά μία έννοια νιώθω όχι απλά τυχερός αλλά ευλογημένος. Απόλυτα. Και ευτυχισμένος. Τόσο που στα 40 μου έφτασα να φοβάμαι. Όχι για μένα. Για τους γύρω μου. Μην γίνει κάτι και μου χαλάσει την ευτυχία…

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τις τελευταίες μέρες, λόγω ενός αφιερώματος έχω… βουτήξει στη ζωή της Τζένης Βάνου. Μιας από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες. Μίας από τις πιο γενναίες γυναίκες. Η Βάνου πριν καν καταλάβει τον κόσμο κατάλαβε την κακοποίηση. Με κάθε τρόπο. Πρώτα την ψυχολογική. Από τον πατέρα της που θέλοντας να εκδικηθεί τη μάνα της Τζένης, τη γυναίκα που τον παράτησε, απαγόρευσε στην κόρη του να έρχεται σε επαφή με τη μητέρα της. Για ένα παιδί, για ένα κορίτσι 14 χρονών, αυτό ισοδυναμούσε με την απόλυτη καταστροφή. Τόσο απόλυτη που η Τζένη δοκίμασε να βάλει τέλος στη ζωή της καταπίνοντας 50 κινίνα… Από τύχη ή επειδή ο Θεός είχε άλλα σχέδια για εκείνη έμεινε ζωντανή… Κι αποφάσισε πως έπρεπε να κυνηγήσει το όνειρο της. Να γίνει τραγουδίστρια. Κι εκεί ήρθε το δεύτερο χτύπημα. Πάλι από τον πατέρα της που την έδιωξε από το σπίτι… Η Βάνου δεν το έβαλε κάτω. Και νίκησε. Το μαρτυρά η καριέρα της. Αλλά τα βάσανα δεν είχαν τελειώσει. Γνώρισε τον έρωτα της ζωής της. Τον άνθρωπο που ήθελε να γίνει ο πατέρας των παιδιών της. Μαθαίνει ότι έχει ελάχιστες πιθανότητες να κάνει παιδιά. Αποφασίζει να παλέψει και σε αυτό. Και με τη βοήθεια ενός σπουδαίου επιστήμονα μένει έγκυος. Κάνει το γιο της… Ο άντρας της όμως ήταν αλκοολικός. Την κακοποιεί συστηματικά. Μένει έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Την χτυπάει ακόμη και στην εγκυμοσύνη της. Η Βάνου γεννάει και νιώθει πια να πνίγεται. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έχει μιλήσει σε κανέναν. Αποφασίζει να φύγει από το σπίτι. Μαζί και να μιλήσει δημόσια για το πρόβλημα της. Όχι για εκείνη. Αλλά γιατί ξέρει πολλές άλλες περιπτώσεις που πνίγονται στη σιωπή. Σε μια εποχή που όταν έλεγες ότι σε χτυπάει ο άντρας σου το «τα ζήταγε ο οργανισμός σου» ήταν κανόνας, η Βάνου βγαίνει μπροστά. Δεκαετία του ’70… Τα στόματα πια αρχίζουν να ανοίγουν. Βγαίνουν κι άλλες Βάνου. Κάποιοι θυμούνται την Τζένη για το «χίλιες φορές θα σ’αρνηθώ», για το «σε βλέπω στο ποτήρι μου»… Άλλες πάλι τη θυμούνται για εκείνη την εξομολόγηση. Τη γενναία πράξη… Υπάρχουν γυναίκες που δεν ξέρουν καν τη Βάνου. Έχουν όμως μέσα τους το δικό της θάρρος… Χωρίς καν να την έχουν δει. Απλά και μόνο επειδή εκείνη μίλησε τότε. Μίλα κι εσύ…

Υγ. Το Σαββατοκύριακο 17-18/3 θα παρουσιάζω ανά μία ώρα στον Μουσικό 98,6 ένα αφιέρωμα στη ζωή και στην καριέρα της Τζένης Βάνου.

Ακολούθησε τον Νίκο Συρίγο στο Instagram