Αχ πόσο σ’αγαπάω να ’ξερες…

Όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγοστεύουν οι εικόνες που μπορούν να σε συγκινήσουν. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν είναι βέβαια και καλό. Απλά συμβαίνει. Ειδικά τα αγόρια που μεγαλώνουμε με το «οι άντρες δεν κλαίνε» το έχουμε για κακό να συγκινηθούμε… Μικροί μπορούμε αλλά δεν θέλουμε και μεγάλοι θέλουμε αλλά δεν μπορούμε…

Με όλο αυτό που συνέβη τις προηγούμενες μέρες στη χώρα, ναι τον «Ιανό» (άλλο κι αυτό να δίνουμε ονόματα στους κυκλώνες…), μπουκώσαμε ακόμη περισσότερο συναισθηματικά! Οι ζωές που χάθηκαν, οι περιουσίες που έγιναν λάσπη, το βιός το κόσμου που το πήρε το ρέμα… Δεν ξέρω τι άλλο θα συμβεί το 2020. Όπως έγραψε ένας ευρηματικός τύπος, αυτή η χρονιά είναι η πιο δύσκολη … τετραετία της ζωής μου. Τόσο μου φαίνεται και μένα… Δεν περνάει με τίποτα το ρημάδι… Και κάθε μέρα, εβδομάδα, μήνας του είναι μια περιπέτεια. Συνήθως κακή…

Η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος, η Ιθάκη, η Καρδίτσα θα θυμούνται το 2020 για πολλά-πολλά χρόνια… Όσα θα τους πάρει για να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Ξέρεις κάτι όμως; Είναι κάτι στιγμές, κάποια πρόσωπα που ακόμη και σε συνθήκες… πολέμου όπως αυτές παραδίδουν μαθήματα ανθρωπιάς. Ναι ανθρωπιάς. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Κι ίσως γιατί έζησαν πραγματικό πόλεμο. Με όπλα, βόμβες, πείνα και νεκρούς…

Από το μεσημέρι της Τρίτης (22/9) τα social media πλημμύρισαν από ευαισθησία και αγάπη. Το πρόσωπο της κυρά-Μαρίας, έγινε το βάλσαμο μιας ολόκληρης χώρας. Η κυρά-Μαρία, η γιαγιά Μαρία, έμεινε με την κόρη και το εγγόνι της, τρεις μέρες αποκλεισμένη στο χωριό Οξυά της Καρδίτσας. Ο δρόμος προς το Μουζάκι έγινε μια μάζα από μπάζα, οπότε οι κάτοικοι της Οξυάς δεν μπορούσαν να πάνε ούτε μπρος-ούτε πίσω. Μέχρι το πρωινό της Τρίτης όπου τα ελικόπτερα της Πολιτικής Προστασίας τους πήραν από το χωριό που μέχρι να φτιαχτεί ξανά ο δρόμος θα είναι αποκλεισμένο. Αφού φρόντισε την έγκυο κόρη της και τον εγγονό της, η γιαγιά πριν ανέβει στο ελικόπτερο, γύρισε στο σπίτι για να πάρει ένα κουτί λουκούμια… Δεν την έπιασε υπογλυκαιμία ξαφνικά. Ήθελε να μην πάει με άδεια χέρια στους ανθρώπους που την έσωσαν, ήθελε να κεράσει ένα λουκούμι τους σωτήρες της, να τους πει το δικό της ευχαριστώ με έναν ξεχωριστό τρόπο. Βλέπεις η κυρά Μαρία ανήκει στη γενιά της θυσίας. Στη γενιά που γεννούσε από το τίποτα το άπαν. Στη γενιά που με μια τομάτα κομμένη στα τέσσερα, λίγο ψωμί και ένα ραδιοφωνάκι έβρισκε τον παράδεισο. Αυτόν που ψάχνουμε και θα ψάχνουμε εμείς και στην… επόμενη ζωή. Η γιαγιά και το χαμόγελο ευγνωμοσύνης της προς τους διασώστες, είναι η Ελλάδα που θέλουμε, η κοινωνία που θέλουμε, η ανθρωπότητα που θέλουμε. Είναι ό,τι αγαπάμε περισσότερο. Η γιαγιά όλων μας. Η γιαγιά μας. Κυρά Μαρία, πόσο σε αγαπάω να’ξερες…

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο instagram.